Γάζα, Αγάπη μου

Ένας ψαράς το κατώφλι της τρίτης ηλικίας είναι κρυφά ερωτευμένος με μία αδέξια μοδίστρα που ζει μόνη με τη διαζευγμένη κόρη της. Όσο μαζεύει θάρρος για να της μιλήσει, πρέπει παράλληλα να αποκρούσει τα προξενιά της αδερφής του. Μια μέρα θα βρει στα δίχτυα του ένα χάλκινο αρχαιοελληνικό άγαλμα του Απόλλωνα. Η παρουσία του Θεού του Φωτός, της Μουσικής και της Αγάπης του δίνει την απαραίτητη αυτοπεποίθηση, αλλά εν τέλει θα περιπλέξει την ήσυχη μέχρι εκείνο το σημείο ζωή του με έναν εντελώς αντι-ρομαντικό τρόπο.  

Η ιστορία είναι χλιαρά βασισμένη σε μια πραγματική ανακάλυψη ενός αντίστοιχου αγάλματος (εύρημα που κατασχέθηκε από τις αρχές κι έκτοτε η τύχη του αγνοείται). Το σενάριο και τη σκηνοθεσία υπογράφουν οι βραβευμένοι με τη Χρυσή Αθηνά των «Νυχτών Πρεμιέρας», δίδυμοι αδερφοί Νάσερ (το 2015, με το «Ντεγκραντέ»). Η βασικότερη από τις προθέσεις τους είναι να αφηγηθούν μια ναΐφ ερωτική ιστορία με όλη την ελαφρότητα που της πρέπει, στο από πολλές απόψεις «αφιλόξενο» περιβάλλον της Γάζας. Έχοντας σταθερά σε πρώτο πλάνο τους βετεράνους πια Σαλίμ Ντο και Χιάμ Αμπάς (αμφότεροι εξαιρετικοί στους ρόλους των αναπάντεχων εραστών) καταφέρνουν να παραμένουν αφοπλιστικά ανθρώπινοι, καυτηριάζοντας διακριτικά τα ήθη και την κοινωνικοπολιτική κατάσταση στην αστυνομοκρατούμενη Παλαιστίνη. Φυσικά και την εν ενεργεία εμπόλεμη διαμάχη με το Ισραήλ, που είτε πρόκειται για τηλεοπτικό ρεπορτάζ από τη Λωρίδα της Γάζας είτε για ζωντανό νυχτερινό βομβαρδισμό, μένει επιτυχημένα στο φόντο, μαζί τα σημάδια που έχει αφήσει στους πολυχρονισμένους σοβάδες των κτιρίων.

Παρότι λοιπόν, η μάλλον δυσάρεστη πραγματικότητα είναι πανταχού παρούσα στο φιλμ, η εστίαση παραμένει σε μια ουσιωδώς τρυφερή ερωτική ιστορία. Σ' αυτό βοηθάει και η επιμονή σε ένα χαριτωμένο μέσα στην απλότητά του κι αδιαπραγμάτευτο ρομάντζο, που δείχνει αβίαστα πειστικό. Πράγμα που δεν μπορεί κανείς να πει για τις σκηνοθετικές επιλογές των αδερφών Νάσερ, οι οποίοι δεν έχουν κάνει και πολλά για να κρύψουν το βαρύ χέρι τους από τη mise en scène. Η κατάψυχρη φωτογραφία που συμπληρώνει τους κυανομέλανους τίτλους είναι μια αρκετά εξεζητημένη επιλογή, το ίδιο και το γενικότερο στυλ στο μοντάζ που αφήνει πίσω πολλές αμήχανες στιγμές. Τουλάχιστον στα πιο κομβικά σημεία η ταινία επιβεβαιώνει την ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία της και καταφέρνει να γλυκάνει με μικρούς κι έξυπνους τρόπους. Όσο πλησιάζουμε προς τη λήξη κι ο έρωτας φουντώνει, οι χειρονομίες μεγαλώνουν. Επιθυμίες που έμεναν να υπαινίσσονται μέσα από τους κιτς διαλόγους μιας μεταγλωττισμένης σαπουνόπερας, γίνονται βαλς που παρασύρει τους εραστές σε ένα αξέχαστο φινάλε. Δευτερόλεπτα μετά τα πρώτα ζενερίκ η πραγματικότητα απειλεί να διαβάλλει το φιλμ, αλλά στο τέλος κερδίζει η αγάπη.

Είναι ευλογία η καλύτερη σκηνή σε μια ταινία να είναι η τελευταία της.