Η Οικογένεια Άνταμς 2

Θέλει πραγματικά «κότσια» να μπεις στη διαδικασία να κάνεις μια ταινία, που θα ταρακουνήσει τα θεμέλια ενός θρυλικού light horror family story, και να μην καταφέρεις να βγάλεις ασπροπρόσωπο το όραμά σου.

Τι συμβαίνει στην «Οικογένεια Άνταμς 2»; Η μεταγραφή του σκηνοθετικού διδύμου του «Πάρτι με...Λουκάνικα» από τη Sony στη Universal για να αναλάβουν το δεύτερο μέρος του animated οικογενειακού horror κινουμένου σχεδίου δεν απέδωσε. Και δεν απέδωσε, γιατί δεν αφουγκράστηκε στο ελάχιστο την ταυτότητα της μυθολογίας της «Οικογένειας Άνταμς». Γιατί ναι μεν, το 2019 αναστήθηκε κινηματογραφικά η διασκευή του 1991, αλλά υπήρχε ένα point να γίνει ακόμα πιο οικογενειακή η horror αυτή προσθήκη. Και απέδωσε. Τόσο καλλιτεχνικά -στο μέτρο που του επιτρεπόταν-, όσο και εισπρακτικά. Εξ' ου και το πράσινο φως για τη συνέχεια.

Πλασαρισμένο ως εμπνευσμένη συνέχεια της animated «Οικογένειας Άνταμς», μα τελικά το δεύτερο αυτό κεφάλαιο «τρομάζει» από τις ίδιες του τις ανάγκες και αποπροσανατολίζεται από τον πυρήνα του. Ή τουλάχιστον από εκείνον που θα ήθελε να έχει ως πυρήνα του. 

Στο κομμάτι της πλοκής, βλέποντας τη Γουένστνεϊ να απομακρύνεται από τους δεσμούς της οικογενειακής «θαλπωρής», ο πάτερ φαμίλιας οργανώνει μια εκδρομή ανά την ήπειρο. Δεν θα μπορούσε -δυστυχώς όμως- να είναι μονάχα αυτό, αφού ένας δικηγόρος τους παίρνει στο κατόπι έχοντας υποψίες πως η κόρη Άνταμς δεν είναι πραγματικό τους παιδί, ζητώντας τεστ DNA. Κι ενώ αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει την ραχοκοκαλιά της ιστορίας, παραμένει σαν «αποπαίδι» μιας χαμένης έμπνευσης. 

Κι αν η Κλόε Γκρέις Μόρετζ θα είναι για πάντα η αποτυχημένη «ηρωϊδα» των αμερικανικών remakes (βλέπε «Suspiria», «Let Me In», «Carrie»), εδώ καταφέρνει να βρει την χρυσή τομή μεταξύ της μειλίχιας στάσης της Γουένστνεϊ απέναντι στην οικογενειακή αυτή «θαπλωρή» της συνέχειας και της κόμικ διάθεσης ενός οικογενειακού fun φιλμ. 

Περισσότερο θέλοντας να μοιάσει σε ένα μακρινό ξαδερφάκι του πετυχημένου franchise του «Ξενοδοχείου για Τέρατα», η «Οικογένεια Άνταμς 2» γίνεται πιο οικογενειακή απ' όσο και η ίδια αντέχει, απομακρύνεται από την spooky ατμόσφαιρα του original story, και καταλήγει ανορθόδοξα ως μια φάρσα ενός «Σαββατοκύριακου με τον Μπέρνι» χωρίς κανένα σημείο επαφής με το κοινό στο οποίο απευθύνεται.