Jurassic World: Κυριαρχία

Στο «Τζουράσικ Παρκ» του Στίβεν Σπίλμπεργκ βλέπουμε τον πρώτο δεινόσαυρο στο εικοστό πρώτο λεπτό. Μέχρι να πάει κάτι στραβά και να αρχίσει το κυνηγητό και η φύση να λειτουργήσει ως νέμεση απέναντι στην ανθρώπινη αλαζονεία, έχει περάσει πάνω από μια ώρα. Κι αυτό επειδή ο Σπίλμπεργκ ξέρει ότι έχει στα χέρια του ένα ιδιαίτερα γαργαλιστικό concept και θέλει να μοιραστούμε μαζί του τον θαυμασμό του γι’ αυτό. Γι' αυτό τοποθετεί τον θεατή στη θέση ενός παιδιού που ανακαλύπτει τον κόσμο από την αρχή και νιώθει έκπληξη και δέος ακόμα και για τη (φαινομενικά) πιο ασήμαντη νέα πληροφορία.

Για πρώτη φορά μετά την original ταινία, ο Κόλιν Τρέβεροου έχει στα χέρια του ένα αντίστοιχα ενδιαφέρον concept. Οι δεινόσαυροι έχουν εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο, δημιουργώντας ένα οικοσύστημα στο οποίο συνυπάρχουν με τα υπόλοιπα είδη, συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπινου. Σκεφτείτε πόσες προοπτικές ανοίγονται με αυτό το concept, σε πόσες απορίες για τις επιπλοκές μιας τέτοιας εξέλιξης θα μπορούσε να δώσει απάντηση, προς όφελος ενός μαγικού και, ναι, ανεπανάληπτου θεάματος, αντίστοιχου με εκείνου της ταινίας του Σπίλμπεργκ. Τι κάνει με αυτό; Το ξεπετά σε τρία λεπτά μέσω ενός ενημερωτικού ρεπορτάζ και στη συνέχεια τεμαχίζει τη δράση σε δυο μεγάλα, ανεξάρτητα μεταξύ τους μέτωπα και σε αρκετά επιμέρους, ώστε να υπηρετήσει μια αφήγηση τηλεοπτικής λογικής, που φαίνεται να είναι conditio sine qua non για τις περισσότερες υπερπαραγωγές σήμερα. Με την εξαίρεση μιας μικρής, κοσμοπολίτικης επίσκεψης στη Μάλταπου που στέκεται αφορμή για το καλύτερο set-piece της ταινίας - μια καταδίωξη αλά Γκρίνγκρας- ο Τρέβεροου περιορίζει τη δράση σε ένα μεγάλο κτήμα και ένα εργαστήριο. Όχι απλά χαμένη ευκαιρία, οριακά το λες και παραπλανητική διαφήμιση – άλλη ταινία μας υποσχέθηκαν.

Κράτησαν, βέβαια, την υπόσχεση της επανένωσης παλιών και νέων πρωταγωνιστών, δίνοντας σεβαστό φιλμικό χρόνο στους πρώτους.Τώρα που μπορούμε να κάνουμε τις συγκρίσεις (και) επί της οθόνης, γίνεται εμφανές ότι η νέα φρουρά υστερεί δραματικά σε χάρισμα και χημεία σε σχέση με την παλιά, σε βαθμό που βρίσκεσαι να παρακαλάς να ξαναεμφανιστούν στη σκηνή η Λόρα Ντερν, ο Σαμ Νιλ και, κυρίως, ο Τζεφ Γκόλντμπλαμ, ο οποίος λειτουργεί και πάλι ως comic relief με αυτό τον ανεπιτήδευτο, μοναδικό του τρόπο.

Τουλάχιστον η ταινία έχει αρκετούς και καλοσχεδιασμένους δεινόσαυρους, παράπονο δεν έχουμε στον τομέα της ανάπαράστασης της ιουράσιας πανίδας. Δεν τους αξιοποιεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, βέβαια, στέκουν στο περιθώριο, είτε τελούν τον ρόλο μιας επανερχόμενης απειλής, είτε απλά προωθουν την πλοκή. Ξαφνικά στο τέλος επιχειρεί να τους προσεγγίσει ως χαρακτήρες, ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα τους έρχεται από το πουθενά, καθώς ποτέ δεν είδαμε πως φούσκωσαν οι «λογαριασμοί» - η ατάκα «δεν αφορά εμάς αυτό που συμβαίνει» βγαίνει από το στόμα ενός χαρακτήρα και θα μπορούσε κάλλιστα να εκφράζει και τη δική μας σκέψη. Ούτε οι τρομάρες του είναι ιδιαίτερα εμπνευσμένες. Ακόμα και το «Τζουράσικ Παρκ 3» υπερτερεί σε αυτό τον τομέα – θυμάστε τη σκηνή με τα γυάλινα βάζα, τη φορμαλδεϋδη και τον βελοσιράπτορα;

Μιας και αναφερθήκαμε στο (μέχρι πρότινος) έλασσον κεφάλαιο του franchise, να κλείσουμε με μια παρατήρηση. Κάθε μέρος της καινούργιας τριλογίας φαίνεται να ακολουθεί ποιοτικά τα χνάρια της παλιάς, τηρουμένων των αναλογιών παντα. Η διαφορά ανάμεσα στο «Τζουράσικ Παρκ 3» και το «Jurassic World:Κυριαρχία» είναι ότι εκείνο κρατούσε μιάμιση ώρα, ενώ το δεύτερο σχεδόν δυόμισι.