Το Γύρισμα

«Το Γύρισμα» είναι μια ταινία που θα μιλήσει, θεωρητικά, στις καρδιές των επαγγελματιών του κινηματογραφικού χώρου (αν και εδώ που τα λέμε, μπορεί να έχει και το αντίθετο αποτέλεσμα), αλλά και όσων έχουν συμμετάσχει έστω και μια φορά σε διαδικασία γυρίσματος και μπορούν να αναγνωρίσουν ευκολότερα την ειλικρινή ικανοποίηση και ανακούφιση της ολοκλήρωσης μιας ταινίας. Για να γίνει αυτό βέβαια, θα πρέπει πρώτα να έχουν περάσει από όλα τα προηγούμενα στάδια που έχουν έναν κοινό παρονομαστή: συνθήκες απόλυτης τρέλας.

Αυτό ακριβώς πραγματεύεται η ταινία του Σεντρίκ Καν, μια ακόμη γαλλική κωμωδία για το ελληνικό καλοκαίρι, που ευτυχώς για την ίδια ξεφεύγει αρκετά από τη μανιέρα του είδους, παντρεύοντας την κωμωδία με ελαφριές δόσεις δράματος, συστήνοντας έναν κόσμο – αυτόν του παρασκηνίου των ταινιών εν τη γενέσει τους – που αν μη τι άλλο παρουσιάζει ποικίλο ενδιαφέρον για τον θεατή, ακόμα και αν ανά περιπτώσεις η οπτικοποίηση αγγίζει τα όρια της (εν)όχλησης.

Η νέα ταινία του Σιμόν, ενός διάσημου Γάλλου σκηνοθέτη, αποδεικνύεται δύσκολο εγχείρημα. Οι παραγωγοί απαιτούν από εκείνον να γράψει άλλο τέλος, διαφορετικά απειλούν με μη χρηματοδότηση του project και το συνεργείο του βρίσκεται σε μια κατάσταση μόνιμης γκρίνιας. Το γεγονός πως ο πρωταγωνιστής του φιλμ του είναι ένας εγωπαθής ξερόλας δεν βοηθάει τα πράγματα, με αποτέλεσμα ο Σιμόν να βρίσκεται στριμωγμένος και πελαγωμένος πριν καλά καλά ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Όταν ένας νεαρός, βοηθητικός ηθοποιός αναλάβει να γυρίσει ένα «making of», δηλαδή ένα άτυπο ντοκιμαντέρ της διαδικασίας του γυρίσματος, ο Σιμόν θα συνειδητοποιήσει πως η αξία του σινεμά ίσως και να βρίσκεται τελικά κάπου αλλού.

Υπάρχουν πολυάριθμα πράγματα που συμβαίνουν εδώ, εντός και εκτός αναπαραστατικού πλατό και αυτό αποτελεί δίκοπο μαχαίρι για την αφηγηματική σύσταση της ταινίας. Από τη μία, υπάρχει ένα ενδιαφέρον ως προς τις πολλαπλές, παράλληλες ιστορίες που «τρέχουν», όπως τα προσωπικά προβλήματα του σκηνοθέτη και ένα πολύ συγκεκριμένο, εκκολαπτόμενο ρομάντζο, από την άλλη υπάρχει μια μόνιμη φλυαρία, μια ανακατωσούρα και μια έλλειψη τάξης που μπορεί να ταιριάζει στο πλαίσιο των behind the scenes της ταινίας, δεν είναι όμως αρκετά προκειμένου να καταστήσουν το σενάριο μια ιστορία ταύτισης.

Σε ό,τι αφορά στο επινόημα της «ταινίας μέσα σε ταινία» αυτό εξαντλείται σχετικά γρήγορα, αν και ορισμένες από τις πιο επιτυχημένες σκηνές εδώ, οφείλονται στο ότι ως θεατής, δεν είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις αμέσως αν πρόκειται για στοιχείο της ταινίας του Καν, ή για εκείνη του Σιμόν. Υπάρχει μια εμπλοκή των δυο κόσμων κατά τρόπο όμοιο όπως συμβαίνει και με τη σύγκλιση της πραγματικότητας με το κινηματογραφικό σύμπαν και αυτό αποτελεί, ομολογουμένως, μια ωραία πινελιά, το πως δηλαδή τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικού μπορούν να γίνουν λιγάκι πιο δυσδιάκριτα, ιδιαίτερα για όσους εργάζονται σε αυτόν τον χώρο.

«Το Γύρισμα» είναι ένα φιλμ που μάλλον θα ενδιαφέρει μια πιο περιορισμένη και συγκεκριμένη μερίδα κοινού, όμως όσοι ξέρουν τι θα δουν, θα περάσουν καλά. Στην τελική είναι μια κωμωδία που διαθέτει μια κάποια γοητεία, σε αντίθεση με την πλειονότητα των λοιπών ταινιών που μας έρχονται εκ Γαλλίας κάθε χρόνο τέτοια εποχή.