Μην Ανησυχείς, Αγάπη μου - ταινιες , παιζονται τωρα || cinemagazine.gr

Μην Ανησυχείς, Αγάπη μου

Don’t Worry Darling

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2022
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΗΠΑ
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ολίβια Γουάιλντ
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Κέιτι Σίλμπερμαν
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Φλόρενς Πιου, Χάρι Στάιλς, Ολίβια Γουάιλντ, Τζέμα Τσαν, Κίκι Λέιν, Κρις Πάιν
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Μάθιου Λιμπατίκ
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Τζον Πάουελ
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 122'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Tanweer
    Μην Ανησυχείς, Αγάπη μου

Η Ολίβια Γουάιλντ («Booksmart») τοποθετεί τους Φλόρενς Πιου, Χάρι Στάιλς και Κρις Πάιν σε μια καρτποσταλική δυστοπία των αμερικανικών 50s, κατά την οποία το θρίλερ μυστηρίου πλαισιώνει ατμοσφαιρικά μια μάλλον ξεπερασμένη αλληγορία για τη θέση της γυναίκας στο κυρίαρχο πατριαρχικό αφήγημα.

Από τον Νεκτάριο Σάκκα

Η Άλις (Φλόρενς Πιου) και ο Τζακ (Χάρι Στάιλς) ζουν σε μια ονειρική κοινότητα της Αμερικής του ‘50, μια προαστιακή όαση στη μέση της ερήμου. Εκεί φιλοξενούνται αποκλειστικά οι οικογένειες όσων εργάζονται σε ένα άκρως απόρρητο σχέδιο ονόματι Victory Project. Οι άνδρες δουλεύουν σε κάτι που περιγράφεται γενικόλογα ως «ανάπτυξη προοδευτικών υλικών», οι γυναίκες ασχολούνται με τα οικιακά και απολαμβάνουν μια πολυτελή κι ανέμελη ζωή. Μοναδική απαίτηση αποτελεί η διακριτικότητα και η αφοσίωση όλων σε ένα πρότζεκτ που φιλοδοξεί να αλλάξει τον κόσμο. Προφανώς κάτι δεν πάει καλά σε αυτόν τον παράδεισο, η Άλις αρχίζει να το παίρνει πρέφα και ζητά απαντήσεις. Εκεί που δε θα έπρεπε να υπάρχουν καν ερωτήσεις.

Η Ολίβια Γουάιλντ του ευρηματικού «Booksmart» επιστρέφει σκηνοθετικά με ένα θρίλερ μυστηρίου που μας μεταφέρει σε μια ψευδεπίγραφα ιλουστρασιόν εκδοχή των 50s, με την Φλόρενς Πιου του «Μεσοκαλόκαιρου» και τον ποπ σταρ Χάρι Στάιλς («Δουνκέρκη») σε πρώτο πλάνο, τον Νικ Κρολ, τη Τζέμα Τσαν, την ίδια τη Γουάιλντ να υποδύονται μερικά από τα εξέχοντα μέλη της κλειστής κοινότητας και τον Κρις Πάιν στο ρόλο του επικεφαλής του αινιγματικού σχεδίου. Η ιδέα πίσω από το «Μην Ανησυχείς Αγάπη Μου», των Κάρει και Σέιν Βαν Ντάικ, εδώ σε σενάριο της Κέιτι Σίλμπερμαν, χτίζει μια αλληγορία για τη γυναικεία θέση εντός της πατριαρχίας, η οποία σταδιακά θα εγκαταλείψει τον συμβολισμό της - που εξαρχής δεν είναι ακριβώς βαθύς - για χάρη μιας πιο ευθείας αναφοράς στην πραγματικότητα. Ακούγεται προβληματικό - και είναι - όμως αυτό φαίνεται καθαρά από τα μισά και μετά.

H επιλογή των 50s ως setup θέτει εύστοχα την πλοκή σε σημειολογικά εύφορο πλαίσιο

Μέχρι να φτάσουμε εκεί, η επιλογή των 50s ως setup έχει θέσει εύστοχα την πλοκή σε σημειολογικά εύφορο πλαίσιο, η γυαλάδα του οποίου προκαλεί αυτομάτως εγρήγορση και σασπένς στην προοπτική μιας επερχόμενης ανατροπής. Η αντίστιξη μεταξύ ανδρών-κουβαλητών και γυναικών-νοικοκυρών, με τις δεύτερες αγόγγυστα περιορισμένες και ικανοποιημένες σε μορφή πολυεργαλείου μάνας, μαγείρισσας, ερωμένης, συντρόφου, ψυχολογικού στηρίγματος, αποτελεί μια πατριαρχική ονείρωξη που ταιριάζει γάντι καθώς ανάγεται στη ρετρό απεικόνιση της λεγόμενης Ατομικής Εποχής (Atomic Era), των πρώτων baby boomer, του αμερικανικού ονείρου της suburbia και της αυστηρής προσκόλλησης στις παραδοσιακές οικογενειακές αξίες που πήραν τα πάνω τους τη δεκαετία του ‘50, πριν τον ερχομό των ανατρεπτικών 60s. Δεν υπάρχει πιο ενδεικτική σκηνή από αυτή όπου οι γυναίκες της κοινότητας πάνε για μπαλέτο, χορεύοντας ως ομογενοποιημένο σύνολο υπό την οδηγία «με χάρη και συμμετρία, κινούμαστε σαν ένα», ούσες πρακτικά στην υπηρεσία των ανδρών.

Όχι ακριβώς καρικατούρες βγαλμένες από διαφημιστική μπροσούρα της αγίας αμερικανικής οικογένειας, ούτε όμως και φιγούρες άξιες της εμπιστοσύνης μας ως προς το πόσο αληθινές μας φαίνονται, οι κάτοικοι του Victory Project διαβιούν σε μια πραγματικότητα ειδυλλιακή απ’ έξω, δυστοπική από μέσα, όπου κάθε παρέκκλιση από αυτή επιφέρει συνέπειες. Για την Άλις, η παρέκκλιση εκφράζεται με ενσυναίσθηση για μια πρώην οικογενειακή φίλη που αποτρελάθηκε, αλλά και πράγματα που θεωρεί ότι βλέπει, πριν εκφράσει απορίες για τη φύση της δουλειάς του άνδρα της, τους πραγματικούς σκοπούς του πρότζεκτ και πολλά ακόμα. Προφανώς θα τη βγάλουν παρανοϊκή, όμως η παράνοια είναι μια γνώριμη επωδός έκφρασης της διαφορετικότητας στο σινεμά, στην οποία αναγκαστικά καταφεύγει και η Γουάιλντ διαχειριζόμενη την ηρωίδα της.

Σαν κατασκευή, το «Μην Ανησυχείς Αγάπη Μου» είναι υποδειγματικά φροντισμένο. Η βγαλμένη από χορευτικό ανσάμπλ παλιού χολιγουντιανού μιούζικαλ απεικόνιση της καλοκουρδισμένης καθημερινότητας όταν η κωμόπολη ξυπνά, τα επιμελημένα καρτποσταλικά σκηνικά, το πληθωρικό σκορ γεμάτο χιτ του ‘50, οι ατμοσφαιρικές σκηνές οραμάτων της Άλις, όλα προσθέτουν στην αυθεντικά ανοίκεια αίσθηση που το φιλμ προσφέρει. Όσο για τη Φλόρενς Πιου που κρατά μακράν τον πιο μεστά γραμμένο χαρακτήρα της πλοκής, είναι δοκιμασμένη ερμηνευτικά στο να αποδώσει τη διαπραγμάτευση με την κοινότητα (βλέπε «Μεσοκαλόκαιρο»), κι ας εμφανίζεται ο Στάιλς πιο ουδέτερος πλάι της, κι μοιάζει η πιο ανθρώπινη και πιστευτή σε έναν κόσμο επίπλαστο.

Ωστόσο, το βασικό μειονέκτημα στο «Μην Ανησυχείς Αγάπη Μου» είναι πως κάτω από το ωραίο του κέλυφος φωλιάζουν ευρήματα που πατούν σε ανακυκλωμένα αφηγηματικά τεχνάσματα, πολύ καλύτερα εκτελεσμένα στην αρχική εκδοχή τους, την ώρα που η ανατροπή αφήνει σοβαρά κενά και η φεμινιστική αλληγορία που πουλάει, παραμένει σταθερά πρώτου επιπέδου. Σε εποχές προ «Handmaid's Tale», «Mad Men», της «Μητέρας!» του Αρονόφσκι ή ακόμα και του «Matrix», το φιλμ της Γουάιλντ θα μπορούσε να διεκδικήσει καλύτερο πλασάρισμα στον διάλογό του με το κοινό, αναφορικά με τη θέση της γυναίκας σήμερα η οποία ενέχει και τον κίνδυνο της αυτοπαγίδευσης στο πατριαρχικό αφήγημα που επιθυμεί τη διατήρηση του υπάρχοντος status quo, αν όχι την επιστροφή σε μια παλαιότερη, πιο σκληρή εκδοχή του. Στην παρούσα συγκυρία πάντως, παραμένει ένα αισθητικά ευχάριστο, ενίοτε επιβλητικό, αλλά οπωσδήποτε στερεοτυπικό θρίλερ πρωτόλειου κοινωνικού προβληματισμού.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Μην Ανησυχείς, Αγάπη μου
  • Μην Ανησυχείς, Αγάπη μου