Μια Νύχτα με τα Ζωόμπι

Γένεση της Ιδέας

Λος Άντζελες, 2005, Βραβεία Όσκαρ. Η ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους Ryan, σε παραγωγή του Στιβ Χόμπαν της CopperheartEntertainment, κερδίζει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους. Ο Χόμπαν δηλώνει με σιγουριά ότι τώρα θα μπορέσουν να δημιουργήσουν την πρώτη τους ταινία κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους. Η ζωή όμως είχε άλλα σχέδια, καθώς η Copperheart ανέλαβε την παραγωγή πολλών liveaction ταινιών, κυρίως στον χώρο του φανταστικού, όπως τα GingerSnaps, Splice και IntheTallGrass. Παρ' όλα αυτά, ο Χόμπαν δεν εγκατέλειψε το όνειρό του να δημιουργήσει μια ταινία κινουμένων σχεδίων.

Ο Καναδάς διαθέτει μια μακρά παράδοση στον χώρο του κινουμένου σχεδίου. Το στούντιο HouseofCool, που ιδρύθηκε το 2004 από τους Ρικάρντο Κέρτις και Γουές Λούι, έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο χώρο. Τα τελευταία 20 χρόνια, το στούντιο που εδρεύει στο Τορόντο έχει συνεργαστεί με μεγάλες εταιρείες, από την DreamWorks και το Netflix μέχρι την Disney και την Universal για ταινίες όπως τα Rio, IceAge και TheBookofLife.

Η Νύχτα με τα Ζωόμπι βασίστηκε σε μια ιδέα του Κλάιβ Μπάρκερ για ένα graphicnovel σχετικά με έναν ιό ζόμπι που εξαπλώνεται σε έναν ζωολογικό κήπο. Αν και το project δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, ο Μπάρκερ έδωσε στον παραγωγό Χόμπαν και τον σεναριογράφο Τζέιμς Κι την άδεια να μετατρέψουν την ιδέα αυτή σε μια οικογενειακή ταινία από την οπτική γωνία των ζώων που προσπαθούν να επιβιώσουν από την απειλή των “ζόμπι”.

Οι κανόνες του κόσμου των ζόμπι απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή, ιδιαίτερα σε μια οικογενειακή ταινία όπου κανένα ζώο δεν μπορεί να υποστεί μόνιμη ζημιά. Έτσι, οι δημιουργοί επινόησαν κάποια πλάσματα που φαινομενικά είναι κατασκευασμένα από καουτσούκ ή ζελατίνα, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να χάνουν και να επανατοποθετούν μέλη του σώματός τους, με τρόπο που θύμιζε κλασικές ταινίες ζόμπι αλλά παρέμενε κωμικός και φιλικός προς το οικογενειακό κοινό.

Οικογενειακός Τρόμος: Μια Νέα Εμπειρία

Κάθε παιδί που έχει επισκεφθεί ένα λούνα παρκ γνωρίζει από πρώτο χέρι πως η αδρεναλίνη προσφέρει μια τρομερή εμπειρία. Οπότε η εισαγωγή του νεαρού κοινού στις απολαύσεις που κρύβει το είδος του τρόμου πρέπει να γίνει με ιδιαίτερη προσοχή και φροντίδα. Κι αν γίνει σωστά, μπορεί να αποτελέσει την αρχή ενός νέου τρόπου ζωής.

Ο Περέζ-Κάστρο συνοψίζει τα παραπάνω λέγοντας το εξής: «Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να βλέπεις μια τρομακτική ταινία με την οικογένεια ή φίλους, να φωνάζετε μαζί και να γελάτε. Αυτή η κοινή εμπειρία υπάρχει εδώ και αιώνες. Θυμάμαι να είμαι μικρός και να βλέπω ταινίες όπως τα Gremlins και το Ghostbusters. Υπήρχε κάτι απαγορευμένο στη θέασή τους, κάτι που υποτίθεται δεν θα έπρεπε να βλέπω. Όταν κάθεσαι και βλέπεις μια ταινία τρόμου ως παιδί και επιβιώνεις, νιώθεις ότι έχεις πετύχει ένα πολύ σπουδαίο επίτευγμα ως παιδί». Επομένως, ο Κέρτις ελπίζει τα μικρά παιδιά να φύγουν από την αίθουσα με χαραγμένες τις στιγμές γέλιου που προσφέρει απλόχερα η ταινία, αλλά και την απόλαυση των ανατριχίλων.

Η πρόκληση για την ταινία ήταν να βρεθεί η σωστή ισορροπία τρόμου και διασκέδασης, ώστε το κοινό να νιώσει την αδρεναλίνη αλλά να μην ξεπεραστούν τα όρια. «Θέλαμε να φτιάξουμε μια ταινία που θα έμενε χαραγμένη στη μνήμη των παιδιών και θα προκαλούσε τη συζήτηση ανάμεσα σε γονείς και παιδιά», είπε ο Λούι. «Αυτή ήταν η πηγή έμπνευσης», συμπληρώνει.  «Όταν ο κόσμος έρχεται αντιμέτωπος με την τρέλα των ζόμπι, τα ζώα του ζωολογικού κήπου συνεργάζονται και αξιοποιούν την διαφορετικότητά τους για να προστατέψουν το ένα το άλλο. Υπάρχουν ενδιαφέροντα μαθήματα για ένα παιδί σχετικά με την επιβίωσή του στον κόσμο»