Παγιδευμένοι - ταινιες , παιζονται τωρα || cinemagazine.gr

Παγιδευμένοι

Shorta

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2020
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ / ΣΕΝΑΡΙΟ: Φρέντερικ Λούις Χβιντ, Άντερς Ολχόλμ
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Τζέικομπ Λόχμαν, Σάιμον Σίαρς, Τέρεκ Ζάιατ, Ντούλφι Αλ-Τζαμπούρι
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Τζέικομπ Μόλερ
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Μάρτιν Ντίρκοβ
    ΜΟΝΤΑΖ: Άντερς Άλντμπγιερκ Κρίστιανσεν
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 108’
    ΔΙΑΝΟΜΗ: One From the Heart
    Παγιδευμένοι

Με αφορμή ένα περιστατικό αστυνομικής βίας, δύο πρωτοεμφανιζόμενοι σκηνοθέτες στήνουν ένα τεταμένο ανθρωποκυνηγητό στην καρδιά του αραβικού γκέτο της Κοπεγχάγης. Πώς είπαμε γράφουν το BLM στα δανέζικα; 

Από τον Θοδωρή Καραμανώλη

«Κι εγώ είχα προβλήματα μικρός, αλλά έγινα αστυνομικός».

Η ειρωνεία της φράσης από μόνη της αρκεί για να ιχνοθετήσει την προβληματική του «Shorta», ενός αστυνομικού (σε όλα του) θρίλερ, τοποθετημένου στα γκέτο των μεταναστών της Κοπεγχάγης, τα οποία αποτελούν ένα αυτόνομο «οικοσύστημα» που ειρήσθω εν παρόδω έχει κινηματογραφηθεί εξαντλητικά τα τελευταία 30 σχεδόν χρόνια. Συνεχίζει ωστόσο να εμπνέει αξιοσημείωτα φιλμ... Πράγμα οξύμωρο για μια χώρα που συχνά πυκνά απασχολεί το διεθνή τύπο με τις ακραία προοδευτικές μεθόδους που υιοθετεί, για την ενσωμάτωση της αραβικής μειονότητας στην κοινωνία. Εδώ ωστόσο οι σκηνοθέτες, αξιοποιούν ένα άλλο - πολύ πιο διάσημο - γεγονός ως εφαλτήριο, ξεκινώντας το φιλμ με την εικόνα ενός μαύρου νεαρού που προσπαθεί να φωνάξει πως «δεν μπορεί να αναπνεύσει». 

Στη σκιά αυτού του γεγονότος, η αραβική κοινότητα οργανώνει την αντίδρασή της ενώ δύο σκληροτράχηλοι αστυνόμοι αναλαμβάνουν την περιπολία του Svalegarden, του πλέον διαβόητου (και μη-πραγματικού) γκέτο της δανέζικης πρωτεύουσας. Ο ένας ετοιμάζεται να παντρευτεί μια συνάδελφό τους και έχει μια πιο μετριοπαθή στάση απέναντι στα πράγματα, ενώ ο μεγαλύτερος είναι απλά αν το θέσουμε ρατσιστής. Η ενθαλπία του ευαίσθητου οικοσυστήματος του Svaleagaden όπου ακόμα κι οι δρόμοι έχουν μάτια και σε παρακολουθούν, ταράζεται ανεπανόρθωτα από την παρουσία των δύο παρασίτων με τα μπλε. Η κατάσταση κλιμακώνεται όταν μετά από εκατέρωθεν προκλήσεις, ένας νεαρός Άραβας πετάει στο παρμπρίζ του περιπολικού ένα μιλκσέικ και οι αστυνομικοί οδηγούνται στη σύλληψή του. Ο ένας με ζήλο και ο άλλος με πολλές αμφιβολίες. Τη σύλληψη ακολουθεί ο λιθοβολισμός του οχήματος και η ανελαστική σύγκρουσή του με την οργισμένη επιθυμία μιας μειονότητας που διψάει για εκδίκηση. 

Οι σκηνοθέτες στοχεύουν εν τέλει σε κάτι αντίστοιχο με το «Το Μίσος» του Ματιέ Κασοβίτς, αλλά από την εντελώς ανάποδη

Το δίπολο «κακός μπάτσος, χειρότερος μπάτσος» και ο ανήλικος Άραβας που κουβαλάνε δεμένο μαζί τους από υπερβολή, δημιουργούν μια πολύ ενδιαφέρουσα δυναμική, ειδικά από τη στιγμή που καθίσταται σαφές ότι στην πρώτη ευκαιρία οι αστυνομικοί θα χωρίσουν τους δρόμους τους. Δυναμική που ενισχύεται από το ότι βρίσκονται στην αντίθετη άκρη από την έξοδο του γκέτο, ενώ μία τουλάχιστον συμμορία έχει βγει στους δρόμους και τους ψάχνει. Αυτό το setup έφερε δικαιολογημένα στην ταινία συγκρίσεις με τους προπέρσινους «Άθλιους», το σινεμά του Γουόλτερ Χιλ (των «Warriors») ή την «Επίθεση στο Σταθμό 13». Αν και το «Shorta» είναι κάτι εντελώς μοναδικό, η σύγκριση με τα προαναφερόμενα φιλμ είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς το ύφος της ταινίας. Σε σχέση με τα παλιότερα εξ αυτών τουλάχιστον, η δράση είναι περιορισμένη. Αν οι δύο αστυνομικοί ξεκινούν από το άσπρο και το μαύρο αντίστοιχα, οι πρωτοεμφανιζόμενοι Χβιντ και Όλχολμ τους οδηγούν σιγά σιγά προς το γκρίζο, φέρνοντάς τους αντιμέτωπους με καταστάσεις που κάμπτουν τη φερόμενη ηθική τους. 

Λίγο πριν το τέλος, ο ρόλος του καθενός δεν είναι πια ευδιάκριτος. Οι σκηνοθέτες στοχεύουν εν τέλει σε κάτι αντίστοιχο με το «Το Μίσος» του Ματιέ Κασοβίτς, αλλά από την εντελώς ανάποδη. Με την ένταση του αστυνομικού θρίλερ, με τους «shorta» (σα να λέμε «μπάτσους») σε πρώτο πλάνο, με ένα λόγο παραπάνω για το τι σημαίνει να είσαι αστυνομικός. Και δυστυχώς με μια εντελώς άκομψη αναλογία στην πραγματικότητα της δολοφονίας του Τζορτζ Φλόυντ. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε σε ποιο σημείο της παραγωγής ενσωματώθηκε το πρώτο πλάνο, σίγουρα πάντως δεν υπήρχε εκεί απ' την αρχή, μιας και η ταινία ήταν έτοιμη για προβολή μέσα στο καλοκαίρι του '20. 

Σε κάθε περίπτωση πάντως, επίκαιρο και με τρομερές ποιότητες στο τεχνικό κομμάτι. Αν κάπου χάνει πολλούς πόντους το «Shorta» (με βάση πάντα αυτό που προσπαθεί να πείσει ότι είναι) είναι στο σενάριο. Το setup που περιγράψαμε παραπάνω δίνει τη θέση του σε μια φαντασιακή, με τη φιλοσοφική έννοια της λέξης, πλοκή. Ό,τι ακολουθεί το μιλκσέικ που σκάει με φόρα στο παρμπρίζ είναι τραβηγμένο από τις κατσαρές απολήξεις μια οριακής μπλε μαρέν φαντασίωσης. Τα σκηνοθετικά ευρήματα είναι πολλά κι είναι αλλεπάλληλα. Tο ότι ανάμεσα στους αστυνομικούς ας πούμε, υπάρχει ένα αγόρι φτιαγμένο από την ίδια πάστα αλλά με προδιαγεγραμμένη διαφορετική κατάληξη, ο τρόπος που προκαλείται η (αστυνομική) φύση του καθενός από τη στιγμή που θα απωλέσει τη στολή του, η ιδέα της κορύφωσης που έρχεται από τη λιγότερο ενδιαφέρουσα οπτική - από μόνα τους όλα μια χαρά. Στην οικονομία της ταινίας όμως και συνοδεία μιας εξωφρενικής εξέλιξης, χάνουν το νόημα τους. Στο φινάλε η ιστορία ολοκληρώνει μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον εαυτό της. Όπου κι αν στέκεται κανείς πάνω στο φαύλο κύκλο της εν εξελίξει κοινωνικής σύγκρουσης, αν τον κοιτάξει από απόσταση θα δει ότι το εσωτερικό του είναι άδειο.  

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Παγιδευμένοι
  • Παγιδευμένοι