Sonic: Η Ταινία 2

Ενάν χρόνο πριν το Snyder Cut του «Justice League», που αποτέλεσε τον θρίαμβο της θέλησης της fanboy κοινότητας, η τελευταία είχε πετύχει μια μεγάλη νίκη με την περίπτωση του «Sonic». Την άνοιξη του 2019 η παραγωγή της ταινίας κυκλοφόρησε ένα τρέιλερ που απεικόνιζε μια φωτορεαλιστική εκδοχή του δημοφιλούς ήρωα του βιντεοπαιχνιδιού της Sega, στην παράδοση αντίστοιχων εγχειρημάτων των τελευταίων ετών. Οι φαν ξεσηκώθηκαν στα social media δηλώνοντας την έντονη αντίθεσή τους, καθώς δεν τους ενδιέφερε να δουν πώς θα έμοιαζε ο ταχύτατος μπλε σκαντζόχοιρος αν υπήρχε στην πραγματικότητα, τους έμελλε να δουν τον αγαπημένο τους ήρωα στην οθόνη όπως τον έχουν συνηθίσει. Μπρος στις οργίλες διαμαρτυρίες, η παραγωγή αντέδρασε άμεσα, αναβάλλοντας την έξοδο της ταινίας για μερικούς μήνες, προκειμένου να επανασχεδιάσουν τον ψηφιακό χαρακτήρα, ώστε να μοιάζει περισσότερο με την δισδιάστατη εκδοχή του στην κονσόλα.

Ενάν χρόνο πριν το Snyder Cut του «Justice League», που αποτέλεσε τον θρίαμβο της θέλησης της fanboy κοινότητας, η τελευταία είχε πετύχει μια μεγάλη νίκη με την περίπτωση του «Sonic».

Ενθουσιασμένη από την επιτυχία της, η fanboy κοινότητα χαιρέτισε με θερμότατες κριτικές και σχόλια την ταινία, όταν αυτή βγήκε στις αίθουσες, παρά το γεγονός ότι δεν άλλαξε τίποτα, πέρα από το design του χαρακτήρα. Στην πραγματικότητα το «Sonic: H Ταινία» ήταν μια κοινότοπη οικογενειακή κωμωδία που αναβαθμιζόταν από την επιστροφή του αγαπημένου Τζιμ Κάρεϊ μετά από αρκετά χρόνια στο είδος της σωματικής κωμωδίας που ξέρει να κάνει καλά. Οι δημιουργοί άφησαν τον Καναδό κωμικό να κάνει ό,τι θέλει. Όπως είχαν δηλώσει ο ίδιος  κι ο σκηνοθέτης του, ελάχιστα πράγματα από αυτά που υπήρχαν στο σενάριο κατέληξαν στο πανί στις σκηνές του Κάρεϊ, και το αποτέλεσμα τους δικαίωσε. Σε σύγκριση με τον Κάρεϊ των ‘90s και των ‘00s, ίσως να είχε χάσει λίγη από τη μανιακή ενέργεια, την πλαστικότητα του προσώπου και την καρτουνίστικη κινησιολογία - η επί μακρό χρονικό διάστημα μάχη του με τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού άφησε κάποιες εκδορές- ευτυχώς, όμως, η κωμική στόφα και η αυτοσχεδιαστική έμπνευση παρέμεναν ακέραιες.

Δεν συνιστά έκπληξη αν αναφέρουμε ότι ο Κάρεϊ αποτελεί την αιχμή του δόρατος και σ’ αυτό το υπερφορτωμένο sequel. Κατορθώνει να σε διασκεδάσει κάπως ακόμα και πίσω από μια οικτρή μεταγλώττιση που φαντάζει κατατονική σε σχέση με το πρωτότυπο που πασχίζει να αποδώσει. Δυστυχώς η ταινία κυκλοφορεί μόνο σε μεταγλωττισμένη εκδοχή, με μια μετάφραση που γίνεται άθελα της αστεία όταν πχ. προσπαθεί να μεταφέρει στα ελληνικά τις pop αναφορές – «είναι αιώνιοι εχθροί, σαν τον Βιν Ντίζελ και τον Βράχο» ακούγεται στα ελληνικά, ενώ το πρωτότυπο αναφέρεται στον Βιν Ντίζελ και τον The Rock και τη γνωστή κόντρα τους με αφορμή την ατυχή συμβίωσή τους στα πλατό του «Fast and Furious».

Το ντουμπλάζ εκ των πραγμάτων δυσκολεύει την κριτική, αν και το ανοικονόμητο του πράγματος θα «φώναζε» σε όλες τις γλώσσες, με την αφήγηση να λοξοδρομεί σε δευτερεύουσες υπο-πλοκές όχι για να δώσει την αίσθηση ενός σύνθετου φιλμικού σύμπαντος, αλλά μάλλον για να ικανοποιηθεί μια ευρύτερη γκάμα πελατείας, διαφορετικών καταβολών και προτιμήσεων, όπως τις είχε καταχωρίσει το τμήμα marketing. Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε ποια θα είναι η υποδοχή της ταινίας, τώρα που έχει αδυνατίσει το αφήγημα του στούντιο που «επιτέλους ακούει τους φαν».