Spider-Man: No Way Home

(Η κριτική δεν διαθέτει κανενός είδους spoiler)

Πάνε δυο χρόνια από το «Far From Home», από τότε που ο Πίτερ Πάρκερ ταξίδεψε με το σχολείο του στην Ευρώπη κι εκεί αντιμετώπισε νέους κινδύνους και εχθρούς. Αυτός ο Spider-Man, που συστήθηκε με δική του ταινία το 2017 στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel έφερε μαζί του έναν αέρα ανανέωσης από την αποτυχημένη διπλή προσπάθεια του Άντριου Γκάρφιλντ, ή καλύτερα της Sony, να κρατήσει «ζεστό» τον ήρωά της, μέχρι να της δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία για να τον αναδείξει.

Και της δόθηκε, αφού ο ήρωας του Τομ Χόλαντ μπήκε σε ένα ήδη υπερεπιτυχημένο -εισπρακτικά σίγουρα, καλλιτεχνικά ναι- franchise, που πουλούσε τους ήρωές της ακόμα και αλλαζονικά έναντι των άλλων στούντιο, λειτουργώντας σε ένα «διαίρει και βασίλευε» σύμπαν.

Μετά από μια επώδυνη περίοδο που τα στούντιο αφήσαν τις ταινίες τους στο ράφι και οι θεατές είδαν κλειστές τις αίθουσες, ακόμα και οι υπερήρωες δεν μπόρεσαν να σώσουν την κατάσταση. Έπρεπε λοιπόν να περιμένουν. Το ίδιο και η περιβόητη, και πολύπαθη, όπως αποδείχτηκε Τέταρτη Φάση του MCU. Ήταν η «Black Widow» της Σκότλαντ εκείνη που λογίζεται ως η εισαγωγή σε αυτή τη Φάση; Ή μήπως οι καινούργιοι ήρωες στο «Shang-Chi και ο Θρύλος των Δέκα Δαχτυλιδιών» και κυρίως οι «Eternals» της Κλόι Τζάο; Ή όλοι ή κανένας, αφού μάλλον το «Spider-Man: No Way Home» θα αναγνωριστεί από το fanbase κοινό ως ένα άτυπο πέμπτο μέρος των «Εκδικητών» χωρίς τους «Εκδικητές».

Και αυτό γιατί, η νέα ταινία του Τζον Γουάτς έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που φτιάχνουν μια ταινία Marvel, παραδοσιακή και ανανεωτική ως προς τον πυρήνα της. Διατηρώντας τον ήρωα της, ευφυώς αφελή ως (ερωτευμένο) έφηβο, αλλά κι ένα σύμπαν που σαν Άτλαντας τον κρατάει από πίσω, τι έχει να φοβηθεί, αφού οι ιδέες για τη νέα ιστορία αποδεικνύονται άκρως λειτουργικές;

Η ιδέα για τα διαφορετικά και διάφορα σύμπαντα, εκείνα που μπορούν να μπουν παλιοί και νέοι εχθροί, ή όπως φάνηκε στο animated «Αραχνοσύμπαν» ακόμα και παράλληλοι εαυτοί μοιάζει να αποτελεί την εξαιρετική απόδειξη πως τις ιστορίες φτιάχνουν οι παρέες. Σε αυτές τις παρέες επένδυσε η Sony για τον Άνθρωπο Αράχνη, και γι' αυτό μπλέκει σε αυτή την ιστορία τον Πίτερ με τον Doctor Strange, που είναι ο επόμενος τη σειρά για το δεύτερο μέρος της solo πορείας του. 

Το «No Way Home» αφουγκράζεται τις τάσεις του σημερινού teen κοινού και μιλάει με έναν νοσταλγικό τρόπο για την αξία του να παραμένεις καλός σε έναν κόσμο κακών. Και γι' αυτό όταν οι εχθροί των προηγούμενων τριλογιών εμφανίζονται για να αναμετρηθούν με τον σημερινό SpiderMan, εκείνος θέλει να τους αλλάξει, διορθώντας εκείνα τα false κομμάτια που τους έκαναν κακούς.

Σαν άλλος Φρανκενστάιν, ο Τομ Χόλαντ ψάχνει να βρει την χρυσή τομή ανάμεσα σε παράλληλους κόσμους που ενώνονται με το γνωστό σύμπαν που χωράει τους Εκδικητές, ζώντες και νεκρούς, και το κάνει με έναν φυσικό «εφηβικό» τρόπο, που παίζει από την σύστολή και τον δυναμισμό, μέχρι την βαθιά συγκίνηση, σε μια από τις πιο ανθρώπινες στιγμές του MCU.

Το να επενδύσει η Marvel σε ένα καινούργιο σύμπαν και να το κάνει με το «No Way Home» είναι αρκούντως έξυπνη κίνηση, αφού η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Αυτή η ιστορία του Spider-Man θέλει τον Πίτερ Πάρκερ, γνωστό σε όλους ως ο Άνθρωπος Αράχνη που σκότωσε τον Mysterio του Τζέικ Τζίλενχαλ τον κάνει μισητό. Μέχρι που θα ζητήσει από τον Dr. Strange ένα ξόρκι που θα κάνει τους πάντες να τον ξεχάσουν. Αυτός είναι ο βασικός πυρήνας έξω από την κεντρική ιδέα του «καλού και του κακού» σε αυτό το κεφάλαιο.

Η μνήμη και η ανάμνηση παίζουν εδώ τον κύριο ρόλο σε μια πιο ανθρώπινη ταινία, όσο κι αν φαντάζει αυτό σενάριο «επιστημονικής φαντασίας». Γιατί η φαντασία του καθενός μπορεί να φέρει πίσω και τη μνήμη και την ανάμνηση. Και το «No Way Home» ακολουθεί αυτή τη προσέγγιση, δημιουργώντας ιστούς δυνατούς γύρω από τους ήρωές του.

Χωρίς να αποφεύγει τις κλισέ κοινοτοπίες ενός superhero φιλμ που θέλει να αποδείξει πολλά περισσότερα για τον εαυτό του, από όσα «δικαιούται» για τον χρόνο που του αναλογεί, το «No Way Home» παραμένει ένα χάδι στον ώμο του κάθε υπερασπιστή του «καλού» υπερήρωα που θα βρεθεί δίπλα του, όταν εκείνος τον χρειαστεί. Και ο Spider-Man είναι ο μοναδικός τέτοιος υπερήρωας που το αποδεικνύει εδώ και δυο δεκαετίες τώρα.