O Eξορκισμός

Το 2000 είχε κυκλοφορήσει η ταινία του E. Ελίας Μερίγκε «Στη Σκιά του Βρικόλακα», μια φανταστική αφήγηση, τοποθετημένη στα γυρίσματα του «Νοσφεράτου», που ήθελε τον ηθοποιό Μαξ Σρεκ πραγματικό βαμπίρ. Ο θρύλος θέλει να συμβαίνουν παράξενα ατυχήματα στα γυρίσματα του «Εξορκιστή» με ευθύνη μιας κακόβουλη παρουσίας στο πλατό. Στην ταινία «The Exorcism» ο Τζόσουα Τζον Μίλερ, υιός του Τζέισον, που είχε υποδυθεί τον πατέρα Κάρας στην ταινία του Φρίντκιν, φαίνεται ότι θα στήσει μια αντίστοιχη αφήγηση στο πλατό ενός ριμέικ του «Εξορκιστή» - λόγω δικαιωμάτων δεν κατονομάζεται, αλλά δεν χωρά αμφιβολία ότι αυτό είναι- όπου υπάρχει όντως μια δαιμονική παρουσία, προκαλεί από πτώσεις ρεύματος και αντικειμένων ως θανατηφόρα ατυχήματα και καταλαμβάνει τον ηθοποιό που υποδύεται τον Πατέρα Μέριν.

Γράψαμε «φαίνεται», επειδή οι προθέσεις του δεν γίνονται σαφείς από το τελικό αποτέλεσμα. Ακόμα κι αν δεν είχες διαβάσει ότι τα γυρίσματα της ταινίας περατώθηκαν το 2019 και κατόπιν διαφωνιών με την παραγωγή πραγματοποιήθηκαν εκτεταμένα επαναληπτικά γυρίσματα χρόνια μετά, θα καταλάβαινες ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά. Το δράμα ενός πρώην αλκοολικού ηθοποιού, που βλέπει την ταινία μέσα στην ταινία να ξυπνά παλιούς «δαίμονες» και τις καταχρήσεις του να επιστρέφουν, «μιαίνεται» από ένθετες σκηνές τρόμου δίχως συνέπεια, μέχρι που φτάνουμε στην τελική πράξη, όπου καταλύεται εντελώς η εσωτερική λογική της ταινίας, προκειμένου να τελεστεί ο «εξορκισμός» του τίτλου.

Τόσο φανερά έχει πληγεί η ταινία από το ράβε-ξήλωνε της παραγωγής, που θα έλεγες ότι είναι υπεράνω κριτικής. Και είναι κρίμα, γιατί αν αφαιρέσεις τα horror ιντερλούδια και όλη την τελευταία πράξη, ο Μίλερ έχει συλλάβει τον απαιτούμενο θρηνητικό τόνο για να υποστηρίξει το ανθρώπινο δράμα. Είναι κρίμα, επειδή ο Ράσελ Κρόου μοιάζει ειλικρινά προσηλωμένος, κοιτάζει το δράμα της ταινίας κατάματα, το προσεγγίζει εκ των έσω, και όχι αφ’ υψηλού, όπως στον περσινό «Εξορκιστή του Βατικανού» - άλλο αν αυτή του η στάση αναβάθμιζε την ταινία, καθιστώντας την ένοχη απόλαυση. Ούτε στο «Insider» δεν τον έχεις δει τόσο εύθραυστο, όσο στη σκηνή όπου ο αυταρχικός σκηνοθέτης ρίχνει αλάτι στις πληγές του για να πάρει αυτό που θέλει. Άξιζε μια καλύτερη ταινία και σε εκείνον και σε εμάς.