Η Τέχνη της Ενηλικίωσης

Παραμένοντας στην πρώτη γραμμή της αμερικανικής κωμωδίας από τα τέλη της δεκαετίας του ‘90, και έχοντας ως πιο συνηθισμένα credits αυτά του παραγωγού, ο Τζαντ Άπατοου μοιάζει να βγάζει τα δημιουργικά του απωθημένα στις ταινίες που αναλαμβάνει πλήρως - ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης δηλαδή. Βασισμένος κυρίως στους κινηματογραφικούς millennials όπως τους όρισε αυτός, σαν αθυρόστομους, καλοπερασάκηδες και μονίμως χαμένους πάνω στους στόχους τους, και με ιστορίες που ξεπερνούν συνήθως την αναμενόμενη διάρκεια μιας κωμωδίας σαν συρραφές από αυτοσχεδιαστικά σκετς, φόρμα στην οποία εκπαιδεύτηκαν και οι περισσότεροι πρωταγωνιστές μέσω του SNL.

Από εκεί έρχεται και ο Πιτ Ντέιβιντσον, πρωταγωνιστής και συν-σεναριογράφος της ταινίας, που χρησιμοποιεί στοιχεία από την προσωπική του ζωή (γεννήθηκε στο  «ακίνητο» Staten Island όπου διαδραματίζεται η ταινία και έχασε τον πυροσβέστη πατέρα του στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου) για να χτίσει τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα της ταινίας, έναν 24χρονο μαλωμένο με την εξέλιξή του, που ζει παρασιτικά στο σπίτι της μητέρας του και δεν ξεπέρασε ποτέ τον χαμό του πυροσβέστη πατέρα του. Η πόλη στην οποία ζει συμβάλλει ως πεδίο στασιμότητας και η ζωή του χαρακτηρίζεται από άραγμα με φίλους, χόρτο, ανώφελους καυγάδες με τους γύρω του και τατουάζ. Η ανεμελιά μοιάζει να τελειώνει όταν η μητέρα του ανακοινώνει πως έχει έναν νέο σύντροφο, επίσης πυροσβέστη.

Τα απωθημένα του Άπατοου, όπως αναφέρθηκαν προηγουμένως, εντοπίζονται στους μακροσκελείς αυτοσχεδιαστικούς διαλόγους και στην αργόσυρτη διαδικασία συνετισμού του ήρωά του, κοντά στη λογική του «Κατακούτελα» με την Έιμι Σούμερ και του πολύ παλαιότερου «Παρθένος Ετών 40» με τον Στιβ Καρέλ. Ο Άπατοου ξανασυνδέει την προσωπική πρόοδο με την ανάγκη για επικοινωνία (ορθά) που έχει ο ήρωάς του, αλλά και πάλι τραβά αυτή τη σχέση σε έναν μονόδρομο, λειτουργώντας πάνω σε μία προκάτ αντίληψη του «ήρθε καιρός να σοβαρευτείς» κάτι που πολλές φορές έρχεται σε αντίθεση με την αρχική αντισυμβατικότητα των ηρώων που παρουσιάζει.