Το Ορφανό: Πρώτος Φόνος

Το «Ορφανό» του Ισπανού Ζομ Κολέ-Σερά επιχειρούσε να προκαλέσει τρόμο αξιοποιώντας το μοτίβο του σατανικού νεανία αλλά και του ξένου – η Έσθερ προέρχεται από τη Σοβιετική Ένωση και έχει ρωσική προφορά. Έγινε διάσημο χάρη στο εξωφρενικό του twist, που ομολογουμένως σε πιάνει στον ύπνο, αν και κάνει λιγότερο προκλητική τη φύση του θεάματος που προηγήθηκε. Σε μια εποχή που για τους φαν του είδους αρκούσε μια απρόσμενη σεναριακή ανατροπή ώστε να λάβει μια ταινία τη θετική ψήφο τους, το «Ορφανό» αγαπήθηκε αρκετά, παρά την κακοστημένη τρίτη του πραξη και την εντελώς μηχανική προσέγγιση του τρόμου από τον Κολέ-Σερά – τα jump scares είναι το μοναδικό όπλο στη φαρέτρα του και η ταινία του έχει διψήφιο αριθμό από τέτοια.

Μια συνέχεια της ταινίας έμοιαζε αναπόφευκτη και τελικά ήρθε μια δεκαετία (και κάτι ψιλά) μετά υπό τη  μορφή του prequel. Θεωρώντας δεδομένο ότι όσοι θα ενδιαφερθούν για αυτή τη δεύτερη ταινία έχουν δει την πρώτη, μπορούμε να αναφέρουμε χωρίς τον φόβο του spoiler ότι η Έσθερ στην πραγματικότητα δεν είναι ένα εννιάχρονο παιδί, αλλά μια τριαντάχρονη δραπέτης από ψυχιατρικό άσυλο που δείχνει ανήλικη εξαιτίας μιας πάθησης. Στο «Ορφανό: Πρώτος Φόνος» λοιπόν, παρακολουθούμε πώς η Έσθερ κατέληξε από την Εσθονία στις ΗΠΑ κι από εκεί να υιοθετηθεί από την οικογένεια της πρώτης ταινίας.

Μια πρώτη διαφορά σε σχέση με την πρωτότυπη ταινία είναι ότι χάρη στην απουσία της μυστικοπάθειας ενισχύεται το σασπένς. Δεν αναρωτιόμαστε «τι δεν πάει καλά με την Έσθερ» - το tagline εκείνης της ταινίας. Πλέον γνωρίζουμε τη φύση της απειλής κι αυτό δίνει αφορμή για μια σειρά από σκηνές αγωνίας στις οποίες ο σκηνοθέτης Γουίλιαμ Μπρεντ Μπελ διαστέλλει τον χρόνο κι εκμεταλλεύεται το ταλέντο της Ιζαμπέλ Φέρμαν, η οποία έχει πια αναπτύξει πλήρως τους μανιερισμούς του χαρακτήρα της. Προς τιμήν του, δεν καταχράται το τέχνασμα των jump scares σαν τον προκάτοχό του. Όταν έρχεται το twist δε, το οποίο αντλεί έμπνευση από μια άλλη παραγνωρισμένη συνέχεια ταινίας τρόμου, του «Ψυχώ ΙΙ», η ταινία αποκτά ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον, ενστερνιζόμενη πλήρως το camp στοιχείο. Άλλο camp κι άλλο κακοτεχνία, όμως. Όλη η σύγκρουση του τελευταίου τέταρτου είναι ένα ρεσιτάλ πλημμελούς χορογραφίας, κακοφορμισμένου CGI και απουσίας...καλού κακού γούστου – να κάτι στο οποίο μοιάζει με το πρωτότυπο. Ακόμα κι έτσι, είναι μια ταινία που ενδείκνυται για μεταμεσονύκτιες προβολές.