X

Λίγο πολύ όλοι θέλουμε να αρέσουμε και μας αρέσει να αρέσουμε. Μόνο που ο χρόνος είναι αμείλικτος και κάποια στιγμή γερνάμε και παύουμε να αρέσουμε. Σε αυτό το πικρό δίδαγμα της κοινής πείρας βασίζεται ο χαρακτήρας της Περλ, συνιδιοκτήτριας μιας Τεξανής επαρχιακής κατοικίας που νοικιάζει για λίγες μέρες μια ομάδα νεαρών, ώστε να γυρίσουν μια ταινία πορνό. Το γήρας, ο φόβος του και οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες που το συνοδεύουν, είτε λόγω της ασθενούς σάρκας, είτε λόγω της έλλειψης αμφίδρομης επιθυμίας – είπαμε, παύουμε να αρέσουμε- είναι μια ενδιαφέρουσα διάσταση του σεναρίου του Τάι Γουέστ, άλλοτε τρομερού παιδιού του αμερικανικού τρόμου, που ακόμα δεν έχει εκπληρώσει πλήρως τις υποσχέσεις που έδωσε με το «House of the Devil». Ο σκηνοθέτης Τάι Γουέστ, όμως, αντιμετωπίζει τους δύο γερασμένους ανταγωνιστές του έργου ως καρικατούρες. Για το σκέλος του μεταμεσονύκτιου χαβαλέ που θέλει να υπηρετήσει, πρόβλημα ουδέν, για το σκέλος της (όχι και τόσο διακριτικής) παραβολής του είναι ένα πρόβλημα, καθώς δυσκολεύεσαι να τον πάρεις στα σοβαρά.

Ο φόβος του γήρατος μετά των ανεκπλήρωτων επιθυμιών που το συνοδεύουν είναι μια ενδιαφέρουσα διάσταση του σεναρίου του Τάι Γουέστ

Αυτό που μοιάζει να επιχειρεί πρωτίστως ο Γουέστ, είναι να κάνει ένα slasher. Το εν λόγω υπο-είδος έχει μια συγκεκριμένη συνταγή, έφτασε στο απόγειό του εν τη γενέσει του με τη φαντασματική «Νύχτα με τις Μάσκες» του Κάρπεντερ ή με τα giallo του Αρζέντο, αν θεωρήσουμε το giallo πρωτο-slasher, έπιασε μια δεύτερη κορύφωση στη meta εκδοχή του με την «Κραυγή Αγωνίας» του Γουές Κρέιβεν κι από εκεί και πέρα έχει να επιδείξει καλές περιπτώσεις του είδους μεν, αλλά μάλλον καμία που να υπερβαίνει το είδος. Ο Γουέστ παίζει λίγο με τις συμβάσεις του, θα δεις πχ. τον (συγκριτικά) πιο πουριτανό χαρακτήρα να φεύγει πρώτος, θα βρεις και αυτοαναφορικότητα.  Καμία έκπληξη δεν προκαλούν τέτοια τρικ σήμερα, έχει επέλθει κορεσμός, μόνη έκπληξη είναι πόσο πιο οργανικά προκύπτουν μέσα από τη δημιουργία του Γουέστ, εξαιρουμένης μια χαρακτηριστικής ατάκας στο τέλος που περισσότερο φλερτάρει με την ταραντινική καφρίλα.

Είναι ένα καλό slasher το «Χ», όμως. Ατμοσφαιρικό στο τετράγωνο, με σφαξίδι γενναίο για να χαρούν οι φαν, με μια αίσθηση του ρυθμού που παραπέμπει σε μεγάλο σκηνοθέτη του είδους – η σκηνή με τον αλιγάτορα είναι ο θρίαμβος του σασπένς – και με στιγμές ικανές να προκαλέσουν τσιρίδες στην γαλαρία. Είναι πολύ πιο διασκεδαστικό και πολύ πιο γενναιόδωρο από τον μέσο εκπρόσωπο «αναβαθμισμένου τρόμου» της Α24, που έτσι επίμονα που επιχειρεί να γεννήσει τρόμο μέσα από το πάντρεμα ασύγχρονων μελωδιών και επίμονου βόμβου με εικόνες μη τρομακτικές, συχνά καταλήγει να αγγίζει τα όρια της ακούσιας αυτοπαρωδίας. Θα μας επιτρέψετε να κλείσουμε με μια διευκρίνιση. Ο (πολύ) καλός τρόμος πάντα ήταν «αναβαθμισμένος». Ήταν, είναι και θα είναι το κατεξοχήν είδος της παραβολής, του κοινωνικοπολιτικού σχολιασμού, της δηκτικής (ενίοτε και τρυφερής) προσέγγισης της ανθρώπινης κατάστασης. Όταν αυτό που αποκαλείται σήμερα «αναβαθμισμένος τρόμος» εξαντλείται σε μια εστέτ, φεστιβαλική αισθητική, τότε να μας συγχωρείτε, αλλά δεν πρόκειται για αναβάθμιση, μα για υποβάθμιση.