Δεν είσαι η Μητέρα μου

Τίποτα καινούργιο δεν είναι το μοτίβο της μετουσίωσης της ψυχικής ασθένειας σε φαντασματικές και άλλου τύπου «τερατώδεις» εκδηλώσεις – μεγάλες δόξες του είδους, όπως το «Innocents» και το «The Haunting» εκεί βασίζονται. Τα τελευταία χρόνια, όμως, και ειδικά στον λεγόμενο «αναβαθμισμένο τρόμο», για τον οποίο τα έχουμε ξαναπεί εδώ, τόσο συχνά βλέπουμε αλληγορίες για την ψυχική ασθένεια, που και μόνο διαβάζοντας τη σύνοψη του «Δεν είσαι η Μητέρα μου» βγάλαμε έναν αναστεναγμό απόγνωσης. Η ταινία θέλει την πάσχουσα από διπολική διαταραχή μητέρα της Σάρ, μιας έφηβης που ζει σε μια παρηκμασμένη δουβλινέζικη περιοχή, να εξαφανίζεται και να  επιστρέφει μια μέρα μετά. H Σαρ, όμως, είναι πεπεισμένη ότι η μαμά της δεν είναι η ίδια.

Αν κάτι κάνει την ταινία να ξεχωρίζει και μας κινεί την περιέργεια, είναι ο συνδυασμός της με την ιρλανδική μυθολογία τρόμου, την οποία η εθνική κινηματογραφία της Ιρλανδίας μόλις τα τελευταία χρόνια άρχισε να εξερευνά – πόσο παράξενο, αν αναλογιστείς την εκλεκτή πινακοθήκη τεράτων που διαθέτει, από το changeling και τα ξωτικά, ως τον Μπάνσι, έναν πολυμορφικό μάντη κακών. Τα μουντά χρώματα και ο θρηνητικός τόνος εντάσσουν την ταινία σε αυτό το ρεύμα τρόμου που έχει ξεπηδήσει δειλά από τη χώρα και συνάδουν με το θέμα της ταινίας, που είναι η διαχείριση της ψυχικής ασθένειας από τους οικείους των ασθενών και ειδικά από ένα νέο παιδί, που βλέπει τη μαμά του να «αλλάζει», εντελώς αναίτια στα μάτια του και, κυρίως, μέσα του, ακόμα κι αν γνωρίζει για την πάθησή της.

Όσο η δημιουργός Κέιτ Ντόλαν διατηρεί μια αμφισημία σε σχέση με αυτά που συμβαίνουν, με δεδομένο ότι τα παρακολουθούμε μέσα από το βλέμμα της Σαρ, η παραβολή της πετυχαίνει τον στόχο της. Όταν στην τρίτη πράξη η αμφισημία παραμερίζεται για να εξυπηρετηθεί το είδος, οι προθέσεις της θολώνουν και καταλήγεις να αναρωτιέσαι τι ακριβώς θέλει να πει η ποιήτρια. Ευτυχώς δεν παραστρατεί σε κακόβουλα μονοπάτια, σαν εκείνο το επαίσχυντο «Lights Out» του Ντέιβιντ Φ. Σάντμπεργκ πχ., μα σε αφήνει με το συναίσθημα μιας  σύγχυσης και μιας αμηχανίας, που έχει το άλλοθι της πρώτης ταινίας και το αντίβαρο μιας υπόσχεσης για το μέλλον, λόγω της διαχείρισης του τόνου και του τρόπου που η Ντόλαν αντιλαμβάνεται τον τρόμο, τουλάχιστον κατά τα 2/3 της ταινίας.