Ανασκόπηση 2020: Τα καλύτερα σάουντρακ της χρονιάς - αφιερωματα , θεματα || cinemagazine.gr
15:50
28/12

Ανασκόπηση 2020: Τα καλύτερα σάουντρακ της χρονιάς

Τραγουδιστική μέθεξη και τζαζ αυτοσχεδιασμοί, βετεράνοι συνθέτες και ρομαντικές μελωδίες, η μελαγχολία των ουρανών και η ευφορία των νιάτων, ήχοι από έναν μακρινό γαλαξία και ένα μερακλίδικο «trash» euro-party! Αυτές είναι οι μουσικές που ξεχωρίσαμε στις εικόνες του 2020.

Από τους Πάνο Γκενα και Ηλία Δημόπουλο

«Lovers Rock» του Στιβ ΜακΚούιν, Μουσική: Διάφοροι 

Το κόσμημα της πενταλογίας του «Small Axe» έχει ένα ακόμα «προσόν»: Μπορεί να προσηλυτίσει ακόμα και αρνητές της ρέγγε, όπως ο υπογράφων. Οι επιλογές χαριεντίζονται με την κλασική ντίσκο (Sister Sledge), λένε κι ένα γεια στην πάλλευκη ποπ της Ντέμπι Χάρι (Sunday Girl), αλλά πρακτικά κατακλύζονται επί μια εκστατική ώρα στο ρέγγε λίκνισμα. Που ειδικά στην περίπτωση του Silly Games της Τζάνετ Κέι αναλαμβάνεται στους ουρανούς της μέθεξης, του συλλόγου που ενώνεται σε μια φωνή, στην ενιαία αισθησιακή χορογραφία ανθρώπων που δεν μπορείς να τους αγγίξεις. Η.Δ. 

«Soul» του Πιτ Ντόκτερ, Μουσική: Τρεντ Ρέζνορ, Άτικους Ρος, Τζον Μπατίστ 

Πείτε ειλικρινά, θα περίμενε κανείς τον frontman των Nine Inch Nails σε ταινία της Ντίσνεϊ; Κι όμως, το φιλόδοξο «Soul» προσκαλεί το οσκαρικό δίδυμο Ρέζνορ και Ρος σε ένα ατμοσφαιρικό ηχοτοπίο κινουμένων σχεδίων που χωρά τον οπτικό σουρεαλισμό και το συγκινητικό θαύμα. Η πολυεπίπεδη δουλειά τους στο «Soul» (φέτος υπογράφουν άλλο ένα «ασυνήθιστο» score, τον σινεφιλικό φόρο τιμής  του «Μανκ» για τον στενό συνεργάτη τους Ντέιβιντ Φίντσερ) συνδιαλλέγεται άψογα με τις τζαζ συνθέσεις του περίφημου Τζον Μπατίστ, χτίζει την συναισθηματική γέφυρα με τον θεατή χωρίς μελοδραματικές εκπτώσεις και ισορροπεί το χιούμορ με την μελαγχολία. Η μελωδική «ψυχή» μιας σπουδαίας ταινίας. Π. Γκ.

«Midnight Sky» του Τζορτζ Κλούνεϊ, Μουσική: Αλεξάντρ Ντεσπλά 

Για την μελαγχολικότατη σουίτα του Τζορτζ Κλούνεϊ, πάνω στο τέλος του κόσμου και την ελπίδα αρχής ενός επόμενου, ο Αλεξάντρ Ντεσπλά απάντησε με μια από τις καλύτερες δουλειές του. Ενορχηστρωτικά ανώτερος και συμφωνικά ευέλικτος, ο συνθέτης αποδεικνύει ακόμα μια φορά, σε μεθυστική «επίδειξη» εδώ, ότι είναι ο μόνος σήμερα που εξακολουθεί συστηματικά να αντιλαμβάνεται την μελωδική βαρύτητα και την σημασία της στην συναισθηματική υπογράμμιση. Όταν πια πέσουν οι τίτλοι, το θέμα του «Midnight Sky», που δειλά είχε «προβαριστεί» νωρίτερα, θα καταλάβει την ψυχή σου, έστω κι αν -για πολλούς- η ταινία δεν θα το έχει καταφέρει. Η.Δ. 

«Μικρές Κυρίες» της Γκρέτα Γκέργουιγκ, Μουσική: Αλεξάντρ Ντεσπλά 

Ο ακαταπόνητος Αλεξάντρ Ντεσπλά κάνει το double φέτος, μιας και μαζί με την ταινία του Κλούνεϊ («Midnight Sky») παρέδωσε νωρίτερα μία από τις καλύτερες δουλειές του για την φρέσκια ανάγνωση των «Μικρών Κυριών» της Γκρέτα Γκέργουιγκ. Η παιχνιδιάρικη ενορχηστρωτική ευχέρεια, οι γοητευτικές ρομαντικές μελωδίες, η ευδιάθετη ρυθμολογία του score, τα κατάλληλα δραματικά ημιτόνια, συνοδεύουν τις περιπέτειες της Τζο και των αδελφών της με απίστευτη - σχεδόν μπαλετική - χάρη και ακρίβεια. Π. Γκ. 

«The Staggering Girl» του Λούκα Γκουαντανίνο, Μουσική: Ριουίτσι Σακαμότο 

Για τα 37 λεπτά της διαφημιστικής δημιουργίας του Λούκα Γκουαντανίνο, ο Σακαμότο διέπραξε μια 22λεπτη σουίτα, κατά βάση μονόλεπτων, εγχειρημάτων ατμοσφαιρικών διηγήσεων, που εκρήγνυται στο Dance σε μια από τις πιο εκλεπτυσμένες, dance-friendly δημιουργίες του, έναν ελληνιστί eargasm ουράνιου στιλ, που σε κάνει να περιμένεις ακόμα πιο «πως και πως» την ώρα και τη στιγμή που αυτή η πανδημία θα λήξει και η μουσική αυτή θα ακουστεί να πλημμυρίζει χώρους ανθρώπινων συναντήσεων. Η.Δ. 

«Shirley» της Τζόζεφιν Ντέκερ, Μουσική: Ταμάρ-Κάλι 

Το αντισυμβατικό κινηματογραφικό βλέμμα της Τζόζεφιν Ντέκερ συναντά την ιδιόρρυθμη μουσική γραφή της Ταμάρ-Κάλι, η οποία είχε εντυπωσιάσει με το «Mudbound: Δάκρυα στον Μισισιπή» το 2017. Εδώ με την βοήθεια των εγχόρδων και ενός πιάνου συνθέτει ουσιαστικά ένα ηχητικό περιβάλλον τρόμου, μία δημιουργική κακοφωνία που συνοδεύει την παραληρηματική κινηματογραφική γλώσσα της ταινίας και ισοδυναμεί με μελωδικές «φράσεις» που γεννά το τρικυμιώδες μυαλό της Σίρλεί Τζάκσον. Π. Γκ. 

«1917» του Σαμ Μέντες, Μουσική: Τόμας Νιούμαν 

Από ένα παλμαρέ γεμάτο υπογραμμίσεις που τον έχουν κάνει τόσο περιζήτητο μέσα στα χρόνια, ο Τόμας Νιούμαν σφραγίζει για το αριστούργημα του Σαμ Μέντες την ως σήμερα συνθετική του ζωή. «Απόκοσμο» είναι μια λέξη που περιγράφει ένα σάουντρακ συντεθειμένων ηχοτοπίων, στιγματισμένων κάποτε από βαριάς μοίρας συγχορδίες, άλλοτε πρώιμους Τσιμερικούς κρουστούς ήχους και, κάποτε, μια εγκατάλειψη της -ωφέλιμα- «απρόσωπης» παράθεσης ατμόσφαιρας και κρεσέντι για την περιδεή ανύψωση του Night Window. Η.Δ. 

«Let Him Go» του Τόμας Μπεζούκα, Μουσική: Μάικλ Τζιακίνο  

Όταν ο Τζιακίνο συνάντησε τον  Ίστγουντ (ενορχηστρωμένο από τον μεγάλο Λένι Νίχαουζ, που χάσαμε φέτος) και, λιγότερο, τον Μπανταλαμέντι του «Straight Story». Το «Let Him Go» ξεκινά με την σαγήνη της μεσοδυτικής απεραντοσύνης και των ανθρώπων της. Άλλοτε απλών και θαυμάσιων, άλλοτε σκοτεινών κι επικίνδυνων. Και η δουλειά του Τζιακίνο, ολότελα αναπάντεχη, έχει την έγχορδη ζεστασιά, την απέριττη φολκ μελωδικότητα και την largo καρδιά που χτυπά αργά αλλά αιματώνει πλήρως τον οργανισμό. Η.Δ.

«The Mandalorian» (season 2), Μουσική: Λούντβικ Γκόρανσον 

Ο ταλαντούχος και ήδη οσκαρούχος Σουηδός φέτος έσωσε την «εμπειρία» του «Tenet», προσφέροντας μία μουσική που ακολουθεί τη δική της συναρπαστική πορεία (σε αντίθεση με την ακατανόητη εικόνα), αλλά πολύ περισσότερο ένωσε μουσικά έναν γαλαξία από μελωδίες στο σύμπαν του τηλεοπτικού «The Mandalorian». Από τον ήχο των γουέστερν μέχρι τα μοτίβα της Άπω Ανατολής και από τις διασκευές των μουσικών θεμάτων του μέγιστου Τζον Γουίλιαμς μέχρι την συμπερίληψη εκείνων του Κέβιν Κίνερ, ο Γκόρανσον συμπύκνωσε την μουσική γλώσσα του «Star Wars» διατηρώντας φρέσκο ήχο και παραδοσιακό ηχόχρωμα. Π. Γκ.

«Τα Χελιδόνια της Καμπούλ» των Ζαμπού Μπράιτμαν & Ελέα Γκομπέ-Μεβεγιέκ, Μουσική: Αλέξις Ραούλ 

Για μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία, υπό την καθοδήγηση των Μπράιτμαν και Γκομπέ-Μεβεγιέκ, ο Αλέξις Ραούλ μελώδησε τις σαν ακουαρέλες εικόνες των σκίτσων του έργου με τον πιο απλό, τον πιο διηγητικό τρόπο. Με κιθάρα, μελαγχολική τρομπέτα στο γλυκύτατο track της (ηρωίδας) Zunaira κι έναν βηματικό ρυθμό, τα «Χελιδόνια της Καμπούλ» φτερούγισαν από το ομιχλώδες, αντιμελωδικό τοπίο του σύγχρονου σάουντρακ. Η.Δ. 

«Διαρρήκτης Υψηλής Τέχνης» του Τζουζέπε Καποτόντι, Μουσική: Κρεγκ Άρμστρογνκ 

Το σύμπαν του Κρεγκ Άρμστρογνκ είναι γνωστό και μη εξαιρετέο – ιδίως από λίστες κινηματογραφικών μουσικών σε μια εποχή που ο ανταγωνισμός του μελωδικά αξιοσημείωτου πρακτικά εκλείπει. Ο Άρμστρονγκ δε, βετεράνος της ambience λογικής, προτού αυτή κατακλύσει άχρωμα το χολιγουντιανό σύμπαν που συγχέει την μουσική με το ηχητικό εφέ, μπορεί με την κομψότητά του, τον μόνιμο αέρα των ερημωμένων Highlands και την ηχώ της γκρίζας θάλασσας του πιάνου του, να υπογραμμίσει αξιομνημόνευτα ένα θρίλερ, όχι επιτεύγματος, αλλά αξίωσης. Η.Δ. 

«Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga» του Ντέιβιντ Ντόμπκιν, Μουσική: Διάφοροι 

Ξεκινήστε ατελείωτο «Jaja Ding Dong»! Η απρόβλεπτα ευαίσθητη σάτιρα του Ευρωπαϊκού Διαγωνισμού Τραγουδιού με πρωταγωνιστές τους Γουίλ Φέρελ, Ρέιτσελ ΜακΆνταμς εμπνέεται από την ποπ εξτραβαγκάντζα της EBU και περιέχει περισσότερο μεράκι (και οίστρο) απ’ ότι φανταζόμασταν. Οι παραγωγοί των Αριάνα Γκράντε και The Weeknd συνυπογράφουν την campy μεγαλομανία, τις επικές μπαλάντες, το κιτς μουσικοχορευτικό υπερθέαμα και δημιουργούν ένα αυτοσαρκαστικό soundtrack που ακούγεται πέρα για πέρα αυθεντικό(!), γραπώνοντας το 12άρι σας για ένα επικό Song-A-Long πρόσφατων νικητών που τιμούν απενοχοποιημένα την ποπ παράδοση. Π. Γκ.