9:36
11/9

Εξι ταινίες-σταθμοί στην καριέρα του Μπράιαν Ντε Πάλμα

Ηδονοβλεψία, μισογυνισμός, διαστροφή, εμμονοληψία: αυτουργός όλων αυτών των κατηγοριών που του έχουν αποδοθεί κατά καιρούς από κοινό και κριτικούς, ο Μπράιαν Ντε Πάλμα φρόντισε σε τέσσερις δεκαετίες καριέρας να τις ενσωματώσει δημιουργικά σε μερικές από τις πιο θρασείς, εξοργιστικές και ταυτόχρονα συναρπαστικές ταινίες της σύγχρονης αμερικανικής οθόνης. 

Carrie (1976)

Ο μύθος του ασχημόπαπου που μεταμορφώνεται σε έναν πανέμορφο κύκνο αποκτά γκραν γκινιόλ διαστάσεις όταν ο Ντε Πάλμα μετατρέπει μια νεανική ταινία για τη σκληρότητα της εφηβείας σε μια σεξουαλικά, θρησκευτικά, ψυχαναλυτικά, συναισθηματικά και σκηνοθετικά φορτισμένη εμπειρία τρόμου. Μπορεί οι επεμβάσεις στο μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ να ήταν αισθητές, η Carrie στάθηκε όμως μια από τις σπάνιες φορές όπου ο δημιουργός είχε με το μέρος του όχι μόνο την πλευρά των θεατών αλλά και το σύνολο της κριτικής.

Προετοιμασία για Έγκλημα (1980)

Ο Χίτσκοκ συναντά το κοινό των κακόφημων grind house αιθουσών του 70 και ο Ντε Πάλμα μαζεύει τα σκουπίδια των exploitation ταινιών για να τα μετατρέψει σε τέχνη. Ηδονική επίδειξη σασπένς και πανούργας χειραγώγησης του κοινού, η δεξιοτεχνική ταινία παραμένει από το πρώτο μέχρι το τελευταίο της πλάνο μια ασταμάτητη και θρασύτατα ένοχη απόλαυση.

Blow Out (1981)

Από τις πιο προσωπικές δουλειές του Ντε Πάλμα, το άκρατα πεσιμιστικό αυτό θρίλερ δανείζεται ανοιχτά από τον Χίτσκοκ, το Μπλόου Απ του Αντονιόνι και τη Συνομιλία του Κόπολα για το πορτρέτο μιας Αμερικής που, εν όψει της ανερχόμενης τότε προεδρίας του Ρόναλντ Ρέιγκαν, θέλει να θάψει με κάθε τίμημα τα λάθη και τις αμαρτίες του παρελθόντος. Στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, ο Τραβόλτα πρωτοστατεί μιας αγωνιώδους πλοκής που μπλέκει υπαρκτές θεωρίες συνωμοσίας και κατάλοιπα της Γουότεργκεϊτ εποχής για να κλείσει με ένα από τα πιο απαισιόδοξα φινάλε της δεκαετίας. Γεγονός που καθόλου δεν εκτίμησε το τότε κοινό, στέλνοντας ένα από τα ωραιότερα φιλμ του Ντε Πάλμα στα αζήτητα.

Ο Σημαδεμένος (1983)

Μεταφέροντας την πλοκή της κλασικής γκανγκστερικής ταινίας του Χάουαρντ Χοκς από το Σικάγο της ποτοαπαγόρευσης στη σύγχρονη Φλόριντα, ο Ντε Πάλμα ακολουθεί την αυτοκαταστροφική πορεία ενός βουτηγμένου κυριολεκτικά στην κόκα κακοποιού, μέσα από μια εξεζητημένα μπαρόκ αντίληψη, εκρήξεις σοκαριστικής βίας και μια over the top ερμηνεία από τον Πατσίνο. Δεν είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες του σκηνοθέτη, το φιλμ μετατράπηκε ωστόσο ετεροχρονισμένα σε αντικείμενο σφοδρής λατρείας για πολυάριθμους θεατές, σκηνοθέτες και χιπ χοπ καλλιτέχνες, γεγονός για το οποίο ούτε ο ίδιος ο Ντε Πάλμα βρήκε ποτέ εξήγηση.

Διχασμένο Κορμί (1984)

Σεξ, βία, έγκλημα και σινεμά σε ένα μέχρις εσχάτων φεστιβάλ χιτσκοκικών αναφορών και ηδονοβλεψίας που τολμά να ενώσει τον Σιωπηλό Μάρτυρα και τον Δεσμώτη Του Ιλίγγου με το soft πορνό στο ίδιο μεταμοντέρνο σχόλιο πάνω στον πανίσχυρο μηχανισμό ψευδαίσθησης που είναι ο κινηματογράφος. Κουρασμένος από τις κατηγορίες που του φόρτωναν με κάθε ευκαιρία οι κριτικοί, ο Ντε Πάλμα χρησιμοποίησε το φιλμ ως μια ξεκάθαρη επίθεση εναντίον τους, μην ξεχνώντας να απευθύνει μερικές από τις δριμύτερες βολές του και προς τη μεριά του Χόλιγουντ.

Υπόθεση Καρλίτο (1993)

Στον αντίποδα του εκκωφαντικού Σημαδεμένου, η ώριμη επιστροφή του σκηνοθέτη στο γκανγκστερικό είδος ενσωματώνει έναν σαφώς πιο χαμηλότονο Πατσίνο σε μια μοντέρνα τραγωδία που κερδίζει ακριβώς στα σημεία όπου ατύχησε η προηγούμενη συνεργασία τους: Καταφέρνοντας να σε κάνει εξαρχής να νοιαστείς για τον ήρωά της.

Ο μύθος του ασχημόπαπου που μεταμορφώνεται σε έναν πανέμορφο κύκνο αποκτά γκραν γκινιόλ διαστάσεις όταν ο Ντε Πάλμα μετατρέπει μια νεανική ταινία για τη σκληρότητα της εφηβείας σε μια σεξουαλικά, θρησκευτικά, ψυχαναλυτικά, συναισθηματικά και σκηνοθετικά φορτισμένη εμπειρία τρόμου. Μπορεί οι επεμβάσεις στο μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ να ήταν αισθητές, η Carrie στάθηκε όμως μια από τις σπάνιες φορές όπου ο δημιουργός είχε με το μέρος του όχι μόνο την πλευρά των θεατών αλλά και το σύνολο της κριτικής.