10:27
15/6

Σεσκ Γκάι: «Αυτό που με ικανοποιεί είναι πως το χιούμορ τελικά μας ενώνει»

Με αφορμή το 7ο Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Κινηματογράφου - FeCHA, ο Σεσκ Γκάι («Ένα Πιστόλι σε Κάθε Χέρι», «Τρούμαν», «Οι Γείτονες Από Πάνω») βρέθηκε στην Αθήνα για να παρουσιάσει την πληθωρική, νέα κωμωδία του «Αυτά που δεν Λέγονται» και μίλησε στο ΣΙΝΕΜΑ cinemagazine.gr για τα μικρά και τα μεγάλα μυστικά των ανθρώπινων σχέσεων, το θετικό πρόσημο του ψέματος, αλλά και την ενοποιητική διάσταση του χιούμορ. 

Ο τίτλος της ταινίας σας είναι «Αυτά που δεν Λέγονται». Γιατί διαλέξατε αυτόν τον τίτλο; Δεν θα ήταν καλύτερα αν οι άνθρωποι ήμασταν πρόθυμοι να μοιραστούμε και να συζητήσουμε μεταξύ μας αυτές τις ιστορίες; Δεν θεωρείτε ότι θα ήταν πιο ειλικρινές και πιο αληθινό, κι ας πονάει κάποιες φορές; 

Ναι, η ιδέα που κρύβεται πίσω από την ταινία είναι αυτή ακριβώς που λέτε, η δυσκολία που έχουμε στο να δείχνουμε, για πολλούς λόγους, είτε λόγω ντροπής, είτε λόγω ματαιοδοξίας, είτε λόγω περηφάνιας πολλές φορές, τα συναισθήματά μας, από εκεί προκύπτει το ότι δεν μας αρέσει να λέμε κάποια πράγματα. Όχι μόνο αυτή η ταινία, αλλά πολλές από τις ταινίες μου βασίζονται ακριβώς σε αυτόν τον άξονα. Οι άνθρωποι γενικά σε ό,τι έχει να κάνει με τα συναισθήματά μας έχουμε μια βιτρίνα, αυτό που δείχνουμε προς τα έξω, αλλά μετά από πίσω κρύβεται αυτό που πραγματικά με ενδιαφέρει και είναι το πιο σημαντικό, ο αληθινός μας εαυτός, αυτό που μας καθορίζει στην ουσία. Πολλές από τις ταινίες μου θέλουν να δείξουν αυτό ακριβώς το πράγμα, είναι πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση γιατί καταλάβατε ακριβώς αυτό που ο τίτλος μου θέλει να δείξει, γι’ αυτό και τον επέλεξα. 

Οι ιδέες, οι αφορμές αν θέλετε, για τις ξεχωριστές ιστορίες που βλέπουμε στην ταινία πως προέκυψαν; Προέρχονται από προσωπικά βιώματα, από ιστορίες φίλων ή ενδεχομένως από το οικογενειακό σας περιβάλλον; 

Είναι ένας συνδυασμός από όλα αυτά. Κάποιες ιστορίες ίσως είναι πράγματα που έχουν συμβεί σε εμένα, που τα έχω ζήσει και άλλες προέρχονται από το κοντινό μου περιβάλλον, από φίλους ή συγγενείς, ή από πράγματα που άκουσα από άλλους ανθρώπους. Όλα αυτά όταν τα ακούς και τα παρατηρείς, με κάποιον τρόπο μένουν μέσα σου. Για παράδειγμα, η πρώτη ιστορία που θα δούμε στην ταινία είναι μια σύμπτυξη δυο διαφορετικών ιδεών. Ποτέ οι ταινίες μου δεν έχουν αυτοβιογραφικό χαρακτήρα. Συνήθως αυτό που κάνω είναι να τροφοδοτούμαι από αυτά που συμβαίνουν στους γύρω μου και γι’ αυτό στους φίλους μου δεν τους αρέσει ποτέ να με καλούν να φάω μαζί τους! 

Φωτογραφία από την ταινία «Αυτά που Δεν Λέγονται»

Υπάρχει κάποια από τις ιστορίες της ταινίας που, ενδεχομένως, να ξεχωρίζετε περισσότερο από τις υπόλοιπες; Για παράδειγμα, από άποψη κάποιου σκηνοθετικού ευτράπελου ή κάποιας δυσκολίας στην κινηματογράφησή της; 

Όχι, για να πω την αλήθεια, δεν συνέβη αυτό. Κάθε ιστορία είναι διαφορετική. Για παράδειγμα, η πρώτη και η δεύτερη ιστορία είναι περισσότερο ιστορίες δράσης, γιατί έχουν γυριστεί σε πολλά και διαφορετικά μέρη. Οι επόμενες δυο ιστορίες βασίζονται στον διάλογο, για παράδειγμα η ιστορία με τις τρεις ηθοποιούς που συναντιόνται ή η επόμενη ιστορία που διαδραματίζεται σε ένα εστιατόριο ανάμεσα σε έναν καθηγητή και την μαθήτριά του. Η τελευταία ιστορία συνδυάζει και διάλογο και δράση, πρόκειται για μια ιστορία απιστίας όπως θα δείτε. Για εμένα ως σκηνοθέτης κάθε ιστορία είναι και μια διαφορετική πρόκληση και το πιο δύσκολο στην συγκεκριμένη ταινία, ήταν ότι είχα να συνδυάσω πάρα πολλούς, διαφορετικούς ηθοποιούς οι οποίοι ερχόντουσαν για λίγες μέρες στο γύρισμα και έπρεπε, με κάποιον τρόπο, να καταφέρω να έχουν όλοι την ίδια «νότα». Ξέρετε, το χιούμορ είναι πάρα πολύ δύσκολο να το αποδώσουμε στην μεγάλη οθόνη, ιδιαίτερα όταν έχουμε μια τέτοια πληθώρα διαφορετικών ηθοποιών που έρχονται για λίγο καιρό. Ένιωθα πολλές φορές σαν ένας μουσικός που πρέπει να κάνει την ενορχήστρωση πολλών και διαφορετικών οργάνων. 

Μου δώσατε πολύ ωραία πάσα για την επόμενή μου ερώτηση. Αυτό που εγώ απόλαυσα πολύ στην ταινία είναι το γεγονός ότι όλες οι επιμέρους ιστορίες συνδέονται μεταξύ τους με το χιούμορ. Θα λέγατε ότι το χιούμορ, πέρα από το ότι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ύπαρξής μας εκτός της μεγάλης οθόνης, αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό μιας καλής ταινίας; 

Ναι αυτό ισχύει, αν ο στόχος σου βέβαια είναι να κάνεις μια κωμωδία. Εγώ τα τελευταία χρόνια πλησιάζω όλο και πιο πολύ στο να κάνω χιουμοριστικές ταινίες, πάντα βέβαια οι ταινίες μου έχουν χιούμορ, ακόμα και αν είναι δραματικές, μου αρέσει το χιούμορ. Όπως λέγαμε και πριν, υπάρχουν πάρα πολύ διαφορετικοί τύποι χιούμορ και πάρα πολύ διαφορετικοί τρόποι να κάνουμε κωμωδία. Για παράδειγμα, μπορεί να είναι μια κωμωδία με gag χιούμορ, ή διαφορετικό είδος κωμωδίας που είναι λίγο πιο διακριτικό, πιο ειρωνικό χιούμορ. Η δική μου ταινία δεν θα κάνει τον θεατή να ξεκαρδιστεί στα γέλια, πιο πολύ αυτό που θέλει να κάνει είναι να ζωγραφίσει ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μας και νομίζω πως αυτό είναι η πιο δύσκολη πρόκληση για εμένα και ως σεναριογράφος, αλλά και ως σκηνοθέτης. Πριν από δυο, τρεις μήνες περίπου, ανέβηκε εδώ στην Αθήνα η θεατρική παράσταση «Οι Γείτονες από Πάνω», μια φίλη μου την ανέβασε εδώ και πραγματικά θα μου άρεσε πάρα πολύ να είχα την ευκαιρία να την παρακολουθήσω και εγώ. Αυτό που περισσότερο με ικανοποιεί ως σκηνοθέτη, είναι ότι εγώ μπορεί να γράφω ένα θεατρικό έργο στην Βαρκελώνη και κάποιος στην Αθήνα να μπορέσει να «συνδεθεί» με αυτό το έργο, δηλαδή το χιούμορ τελικά μας ενώνει. 

Οι ιστορίες που βλέπουμε στην ταινία, είναι ιστορίες που λίγο πολύ όλοι έχουμε ζήσει και στην πραγματική ζωή. Γενικά πιστεύετε ότι στις μέρες μας οι άνθρωποι, στις μεταξύ μας σχέσεις – με τους συντρόφους μας, τους φίλους μας, την οικογένειά μας – επιλέγουμε τελικά να μιλάμε ή να κρατάμε πράγματα κρυφά; 

Εγώ γενικά πιστεύω πως υπάρχουν διαφορετικοί τύποι ανθρώπων, όμως θεωρώ πως είμαστε παραπάνω ειλικρινείς από όσο θα έπρεπε. Νομίζω ότι καμιά φορά θα έπρεπε να είμαστε λιγότερο ειλικρινείς και να σκεφτόμαστε περισσότερο πριν μιλήσουμε, γιατί τα λόγια μας μπορεί να οδηγήσουν σε συγκρούσεις, κάποιος να προσβληθεί. Από την άλλη υπάρχουν άτομα που δεν μιλάνε καθόλου, πάντα σου αποκρύπτουν αυτά που τους συμβαίνουν και αυτά που νοιώθουν και ξαφνικά εκπλήσσεσαι γιατί σου σκάνε την βόμβα ότι «χωρίζω» και εσύ δεν θα μπορούσες να το είχες προβλέψει αυτό γιατί δεν ξέρεις τι συμβαίνει. Γενικά πιστεύω ότι κρύβουμε περισσότερα από όσα λέμε και αυτό μου φαίνεται καλό, το κάνουμε για να μας προστατεύσουμε, να προστατεύσουμε τον εαυτό μας. Θα σας πω και κάτι ακόμα. Εμένα μου αρέσει το ψέμα. Ξέρω ότι κοινωνικά δεν είναι αποδεκτό και το χαρακτηρίζουμε ως κάτι κακό, όμως εμένα μου φαίνεται ότι είναι καλό να είμαστε και λιγάκι υποκριτές, γιατί έτσι φροντίζουμε τους γύρω μας και δεν τους πληγώνουμε. Για παράδειγμα, έχεις έναν φίλο που έχει μια καινούργια σχέση την οποία δεν συμπαθείς καθόλου, τι κάνεις; Δεν του το λες, κάνεις υπομονή, ψεύδεσαι στην ουσία, επομένως αυτό που θέλω να πω, είναι ότι στο ψέμα υπάρχει και μια θετική πτυχή για εμένα, η οποία είναι πολύ σημαντική γιατί μας βοηθάει στο να ζούμε σε πιο πολιτισμένες συνθήκες, ευνοεί την συμβίωση μεταξύ μας. Αν ψάχναμε λίγο περισσότερο, νομίζω πως θα βρίσκαμε ότι ο κόσμος ψεύδεται γενικά πάρα πολύ και δεν μιλάω για μεγάλα ψέματα, όπως για παράδειγμα η απιστία στην σχέση, μιλάω για τα καθημερινά ψέματα, όπως συμβαίνει στην ιστορία με τις τρεις φίλες που λένε ψέματα η μια στην άλλη, καθημερινά, απλά ψέματα. 

Από την παρουσίαση της ταινίας στο 7ο Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Κινηματογράφου Αθήνας

Και μια τελευταία ερώτηση για να μη σας κουράσω περισσότερο! Έχετε στο μυαλό σας ήδη κάποια μελλοντικά, κινηματογραφικά σχέδια; 

Αυτή τη στιγμή γράφω ένα καινούργιο σενάριο για μια ταινία που θα γυριστεί του χρόνου και θα είναι η πρώτη μου ταινία όπου θα υπάρχει γυναίκα πρωταγωνίστρια. Επίσης γράφω σενάρια για θεατρικά έργα και για μελλοντικές σκηνοθεσίες. Ξέρετε, οι σκηνοθέτες όπως εγώ που είμαστε ταυτόχρονα και σεναριογράφοι σε δικές μας ταινίες, έχουμε δυο βασικές φάσεις. Η πρώτη, η οποία μοιάζει περισσότερο σαν μια δουλειά γραφείου, είναι όταν είμαστε κλεισμένοι και ήρεμοι σε έναν ήσυχο χώρο και γράφουμε τα σενάρια και η δεύτερη είναι η πιο αγχωτική φάση στην οποία περνάμε στην παραγωγή και στο γύρισμα της ταινίας. Εγώ τώρα βρίσκομαι στην πρώτη φάση.  

...Και μια ερώτηση από τον Σεσκ Γκάι προς εμάς! 

Γενικώς υπάρχει ενδιαφέρον για τις ισπανικές/ισπανόφωνες ταινίες – όπως η δική μου -στην Αθήνα και τι είδους ισπανόφωνες ταινίες προτιμάει το κοινό; 

Βεβαίως και υπάρχει. Δεν είναι τυχαίο πως οι ισπανικές και οι γαλλικές ταινίες στην Ελλάδα, είναι ουσιαστικά ταυτόσημες του ελληνικού, κινηματογραφικού καλοκαιριού. Οι εν λόγω ταινίες έχουν την τιμητική τους στα θερινά της χώρας, αφού ο κόσμος έχει συνδέσει πολύ αυτά τα φιλμ με την έλευση του καλοκαιριού. Οι θεατές προτιμούν ταινίες χιουμοριστικές, όπως η δική σας, κωμωδίες, κομεντί και ισπανόφωνα θρίλερ. 

INFO
Η ταινία «Αυτά που δεν Λέγονται» κυκλοφορεί ήδη στις αίθουσες από την One From the Heart