To Netflix βγάζει γερό χαρτί και ποντάρει φέτος σε ακαδημαϊκή δόξα - αφιερωματα , θεματα || cinemagazine.gr
12:17
27/11

To Netflix βγάζει γερό χαρτί και ποντάρει φέτος σε ακαδημαϊκή δόξα

Κάθε χρόνο η προοσκαρική κουβέντα είναι μια διασκεδαστική κατάσταση που ο καθένας κάνει τις προβλέψεις του και στο τέλος η Ακαδημία λέει την αλήθεια. Στην φετινή, καθ' όλα ιδιαίτερη, χρονιά, το αρμόδιο Variety ξεκινά την συζήτηση και σχολιάζει την πιθανότητα ενός θριάμβου της υπερφιλόδοξης πλατφόρμας.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Οι πλατφόρμες είναι ένας μεγάλος οικονομικός νικητής της απαίσιας χρονιάς μας. Πόσο πιο απλά να το πεις; Ούτε παραγγελία να είχαν το κλείσιμο όλων στα σπίτια μας. Μια κοινωνία ολοένα πιο εσωστρεφής, μια κοινωνία που μέλη της παύουν να αντιλαμβάνονται το όφελος της συνύπαρξης, δέχεται ένα ιστορικό χτύπημα φέτος. Είναι σχετικά εύκολα αντιληπτό ότι μια νέα αισθητική νοοτροπία παίρνει το πάνω χέρι. Ας μην κρυβόμαστε, οι πλατφόρμες συνιστούν αισθητική πρόταση, μένει σ' αυτές (κι ακόμα περισσότερο σε εμάς, άλλο που δεν το συνειδητοποιούμε πάντα) να δείξουν τι σκοπό θα σφυρίξουν και ποιος χορός θα χορευτεί.

Μεταξύ όλων, το Netflix, ένας δίαυλος-χαρά του τηλεοπτικά εθισμένου, με επί το πλείστον μετριότατο περιεχόμενο ΑΛΛΑ και κάμποσες ενδείξεις σπουδαίας καλλιτεχνικής φιλοδοξίας, σέρνει τον προαναφερθέντα χορό. Και φέτος, ίσως και σαν κλιμάκωση μερικών ετών που σημείωσε θριάμβους στις επιλογές και τα «συμβόλαιά» του (Γουέλς, Κοέν, Σκορσέζε, Κουαρόν), έχει ένα παλμαρέ που ζηλεύουν τα «πάλαι ποτέ» κραταιά κινηματογραφικά στούντιο. Το ερώτημα, που θέτει το Variety, είναι αν μπορεί να πάψει να είναι παράνυφος και να παντρευτεί τον «θείο Όσκαρ» φέτος. Όχι μόνο να κυριεύσει τις λίστες και τις πεντάδες, αλλά να φέρει (επι)χρυσό στις προθήκες του. Γιατί εκεί στοχεύει, είναι σαφές.

Στα παλιά τα χρόνια, μια φορά κι έναν καιρό, τα στούντιο ήταν οι βασιλιάδες του χολιγουντιανού σινεμά. Κι αν γυρίσεις το ρολόι λίγο πάνω από 80 χρόνια πίσω, αυτοκράτειρα όλων ήταν η MGM. Που «είχε περισσότερα αστέρια από το στερέωμα», που τα συμβόλαιά της ήταν χρυσοποίκιλτα, οι ηθοποιοί που συγκέντρωνε δεν είχαν προηγούμενο. Βέβαια και μόνο η σύγκριση με τώρα, ιδίως αν χρησιμοποιήσεις τους όρους μιας εποχής που τα οικονομικά μεγέθη ήταν αστρονομικά για το σινεμά, ωχριά. Μολονότι όμως οι κανόνες έχουν αλλάξει, το Netflix φέτος έχει τους τίτλους, την επικαιρότητα, την πολιτική εγκυρότητα ΚΑΙ κάμποσα ονόματα, να γράψει ιστορία. (Αυτό δεν σημαίνει ότι θα το κάνει, είναι άλλωστε πολύ νωρίς για προβλέψεις. Μπορούμε όμως να κάνουμε μια κατά το δυνατόν σύντομη αποτίμηση του οπλοστασίου Netflix για φέτος).

Τα βαριά χαρτιά του διαύλου είναι τα εξής: «Mank», «Η Δίκη των 7 του Σικάγου», «Midnight Sky», «Ma Rainey's Black Bottom», «The Prom», «Da 5 Bloods», «Pieces of a Woman», «H Ζωή Μπροστά σου», «Ο Λευκός Τίγρης», «Σκέφτομαι να Βάλω Τέλος», «The 40-Year Old Version». Γεμίζουν το μάτι; Αν ξεχωρίσεις την οσκαρική στόχευση του καθενός, με το παραπάνω.

Για την Καλύτερη Ταινία στοχεύουν άμεσα η ταινία του Φίντσερ και αυτή του Άαρον Σόρκιν. Έχουν την θεματολογία, την επίτευξη, τις κριτικές και την τεχνική πληρότητα, όλα τους εκτιμώμενα από την Ακαδημία - που να θυμίσουμε φέτος είναι η τελευταία χρονιά των 8-9 ταινιών στην κατηγορία. Από του χρόνου όλοι θα δίνουν τις 10αδες τους, αντί τις 5άδες που έδιναν ως σήμερα, που έπρεπε μια ταινία να μαζέψει το 5% των ψήφων για να χωρέσει στην κατηγορία.

Οι δύο αυτές ταινίες θα κάνουν γκελ και στο 63% των μελών της Ακαδημίας που είναι «τεχνικοί» και που πρέπει να θυμάται ο σοβαρός θεατής ότι δεν έχουν καθόλου το μέσο «κριτικό» κριτήριο που πλεονάζει σήμερα. Οι άνθρωποι του σινεμά δεν είναι συνδαιτημόνες, όχι ακόμα τουλάχιστον ελπίζεις, της ατμόσφαιρας των κοινωνικών δικτύων. Ψηφίζουν το καλύτερο, με κριτήρια πολύ πιο αντικειμενικά απ' όσο νομίζεται, τουλάχιστον μέχρι να μπούμε στην κατηγορία της Ταινίας και, «δευτερευόντως», της Σκηνοθεσίας και των Σεναρίων.

Το «Ma Rainey's Black Bottom», ίσως είναι πιο δύσκολο να χωρέσει  στην κατηγορία, έχει όμως δύο τρομερά όπλα: Το ένα είναι η Βαϊόλα Ντέιβις στον Πρώτο Γυναικείο και το άλλο ο Τσάντγουϊκ Μπόουζμαν στον Πρώτο Ανδρικό. Οι κουβέντες που ακούγονται είναι εντυπωσιακές για αμφότερους και σημειώστε ότι, πέραν της «Πίτερ Φιντς» κατηγορίας που μπαίνει ο μακαρίτης ηθοποιός (βλέπε: πιθανή βράβευση μετά θάνατον), στα τελευταία 50 χρόνια μόνο 10 φορές νικητές της κατηγορίας του Α' Ανδρικού δεν συνοδεύονταν από υποψηφιότητα στην Καλύτερη Ταινία.

Μεγάλο αίνιγμα είναι το «Midnight Sky» του Τζορτζ Κλούνεϊ. O Κλούνεϊ είναι αδυναμία της Ακαδημίας, έχει ήδη δύο Όσκαρ (Δεύτερου Ρόλου - «Syriana», Ταινίας - «Argo»), έχει 8 υποψηφιότητες και είναι μαζί με τους Κουαρόν και Γουόλτ Ντίσνεϊ ο μόνος στην Ιστορία που έχει τιμηθεί με υποψηφιότητα σε 6 διαφορετικές κατηγορίες. Αν το έργο «βγει» (κριτικές, buzz, αίσθηση επιτεύγματος), είναι γερός υποψήφιος για την επικείμενη απονομή.

Το «Σκέπτομαι να Βάλω Τέλος» έχει την δυναμική να παίξει στις ερμηνείες, λιγότερο στην Καλύτερη Ταινία και το ίδιο ισχύει και για τo «40-Year Old Version». H δυναμική όμως των ερμηνειών σε αυτές φορτσάρει ταινίες όπως το «Η Ζωή Μπροστά σου» (που υπάρχει ένα μικρό ενδεχόμενο να δούμε εκεί την Σοφία Λόρεν), τον «Λευκό Τίγρη» και, κυρίως, δύο ακόμα. Τα «Θραύσματα μιας Γυναίκας», με την Βανέσα Κέρμπι να έχει τη φόρα της (μοναχική απειροελάχιστη πιθανότητα να βρεθεί το έργο και στην Σκηνοθεσία), και, βέβαια, το «Da 5 Bloods» του Σπάικ Λι, που περηφανεύεται την ερμηνεία του Ντελρόι Λίντο, παρότι η ταινία έχει ξεθυμάνει, (όχι μόνο) λόγω του ότι βγήκε τον Ιούνιο...

Τέλος υπάρχει και το «Prom», με το βροντώδες καστ αλλά και την μιούζικαλ περσόνα (η Στριπ λοιδορείται πάντως για το ραπάρισμά της από τα αιμοβόρα social media), που άλλοτε μπορεί να είναι πασπαρτού κι άλλοτε να κλείνει βαριές πόρτες μπροστά του και να ξεχνιέται μετά βδελυγμίας. Βγαίνει στις 11 Δεκεμβρίου, μένει να δούμε τι συζήτηση θα ξεκινήσει. Σε όλες τις παραπάνω ταινίες, η σωφροσύνη πριν τα στοιχήματα λέει να περιμένει κανείς τους Παραγωγούς, από τις Ενώσεις, για να βγουν (κάποια) συμπεράσματα.

Συμπερασματικά, η εποχή που η MGM, έβγαζε πέντε (!) υποψηφιότητες στην μεγαλύτερη των κατηγοριών, είναι μακριά. Τέτοιο είδος δόξας είναι ψηλότερα απ' όσο φτάνει το Netflix. Τότε, με 10 υποψήφιες ταινίες, το «Great Ziegfeld» της εταιρείας έπαιρνε το μεγάλο βραβείο (κοίτα να δεις, μιούζικαλ!), μια ταινία κολοσσιαίας παραγωγής, ενδεικτικής μιας οικονομικής αίγλης, που σήμερα πάντως αντιμετωπίζεται αναθεωρητικά. Σήμερα, οι χιλιάδες των «αναλογικών» εργατών έχουν αντικατασταθεί από ψηφιακούς, οι συγκρίσεις είναι εν γένει άτοπες.

Όμως!

Υπάρχει ένα ρεκόρ που ενδεχόμενα είναι κοντύτερα. Δεν θα είναι βέβαια ακριβώς ρεκόρ, αλλά ισοφάριση ρεκόρ. Υπάρχει μόνο μια φορά που μια κατηγορία κυριεύθηκε από ένα στούντιο. Το 1974, η Paramount, μάζεψε 5 υποψηφιότητες στο Κοστούμια («Μεγάλος Γκάτσμπι» - νικητής - «Chinatown», «Daisy Miller», «Φόνος στο Όριαν Εξπρές» και «Νονός, Μέρος Δεύτερο»)! Δεν φαντάζει (εντελώς) απίθανο, αλλά το Netflix μπορεί να παίξει στην Γυναικεία Ερμηνεία (ιδίως αν ξεφουσκώσει η ΜακΝτόρμαντ του «Nomadland») και σε αυτήν του Μοντάζ - θεωρώντας κανείς «βέβαιες» αυτές του «Mank» και των «7 του Σικάγου» ενώ έπονται Λι, Κλούνεϊ και Κάουφμαν.

The game is afoot, που θα έλεγε και ο Σέρλοκ Χολμς.