12:35
22/4

Oscars 2021: Ποια ταινία θα κερδίσει; Ποια θα θέλαμε να κερδίσει; Οι προβλέψεις του ΣΙΝΕΜΑ (ΙΙ)

ΤΑΙΝΙΑ ΚΙΝΟΥΜΕΝΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ

Επετειακή τη λες φέτος την κατηγορία, αφού γιορτάζει 20 χρόνια παρουσίας στην Αμερικανική Ακαδημία. Οι ταινίες κινουμένων σχεδίων δεν βρίσκουν (δυστυχώς και κακώς) θέση στην κατηγορία της Καλύτερης Ταινίας, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων όπως η «Πεντάμορφη και το Τέρας» το μακρινό 1991, το «Ψηλά στον Ουρανό» το 2009 και το «Toy Story 3» το 2010. 

Από το 2001, όταν το «Shrek» κέρδισε για πρώτη φορά το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας Κινουμένων Σχεδίων μέχρι και σήμερα, η συνεργασία Disney & Pixar έχει καρπωθεί 13 νίκες, ενώ φέτος μπαίνει στο ρινγκ με δυο άξιους διεκδικητές και απ’ οτι φαίνεται θα βγει νικήτρια.

Στον καιρό της πανδημίας οι ταινίες κινουμένων σχεδίων υπέστησαν ένα επιπλέον μεγάλο πλήγμα, καθώς οι νεαροί θεατές έχασαν την επαφή τους με τον κόσμο του σινεμά και οι ίδιες έγιναν streaming πειράματα, όταν η πρεμιέρα τους έγινε μέσα από πλατφόρμες. Φυσικά και εννοούμε το «Soul» του Πιτ Ντόκτερ, που διεκδικεί με αξιώσεις το βραβείο (η ταινία διαπνέεται και καθορίζεται από τη μουσική, οπότε θα πετύχει ένα ωραιότατο double win).

Ένας καθηγητής μουσικής λίγο πριν τη μεγάλη του ευκαιρία για μια υποσχόμενη καριέρα πέφτει σε μια τρύπα που τον οδηγεί στον…άλλο κόσμο. Εκείνος θα κάνει όμως τα αδύνατα δυνατά για να επιστρέψει πίσω, ζωντανός. Με τζαζ ρυθμό και με ένα εμπνευσμένο τρόπο να χορογραφεί τις μονοκονδυλιές στον… «παράδεισο», ο Ντόκτερ πετυχαίνει την χρυσή τομή ανάμεσα στην συγκίνηση (τι άλλο!) και στο χιούμορ.

Σχεδόν παραπλήσια, μία από τις καλύτερες παραγωγές της Disney-Pixar τα τελευταία χρόνια, το «Φύγαμε» αφηγείται το χρονικό μιας…ανάστασης ενός νεκρού πατέρα που δεν πρόλαβε να δώσει αναμνήσεις στους δυο γιούς του. Πόσο εύκολα μπορεί ένα τέτοιο υπερβολικό εύρημα να παραμείνει ήρεμο και άκρως συγκινητικό; Κι όμως.

Η καλοδεχούμενη υποψηφιότητα του αριστοτεχνικού «Wolfwalkers» των Τιμ Μουρ και Ρος Στιούαρτ, που μπλέκει τους θρύλους της Ιρλανδικής παράδοσης με τα μυθικά καλέσματα των λύκων, απειλεί το «Soul» ως ένας αόρατος κίνδυνος που κρύβεται στο «οσκαρικό» δάσος με ηρωίδες δυο κορίτσια που βγαίνουν μπροστά ως άλλες Αμαζόνες για να προστατεύσουν την φιλία και την οικογένεια. Από την άλλη, το σίκουελ της ταινίας «Σον, το Πρόβατο» με τον ειλικρινέστατα αστείο τίτλο «Φαρμαγεδών» και το «Over the Moon» του Γκλεν Κιν για το Netflix κάνουν την κατηγορία να έχει πολύ δυνατό αποτύπωμα σε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα χρονιά. Χρήστος Πολίτης

Θέλουμε να κερδίσει: «Soul»
Θα κερδίσει: «Soul»

ΗΧΟΣ & ΜΟΝΤΑΖ ΗΧΗΤΙΚΩΝ ΕΦΕ

4+1 ταινίες φέτος σε μια κατηγορία που…μιξάρει τις δύο προϋπάρχουσες εκείνη του Μιξάζ του κι εκείνη του Μοντάζ, Ήχου πάντα. Υπάρχει σύγχυση περί της διαφοράς τους (είναι σημαντική, το ένα συμβαίνει πρώτα, το Μοντάζ, το άλλο συμβαίνει τελικά, το Μιξάζ), ενώ ακόμα και την τελευταία δεκαετία το βραβείο έχει «σπάσει» τέσσερεις φορές. Φέτος τα ένωσαν, μετά από συζητήσεις ετών και φαινομενική συγκατάνευση από τον χώρο των επαγγελματιών. Οι Ενώσεις των ανθρώπων του Ήχου πάντως παραμένουν δύο – και δεν συμφωνούν πάντα στις βραβεύσεις τους κι αυτές.   

Το ότι είναι ίσως «άδικο» το παραπάνω θα αποδειχθεί και φέτος διότι μια ταινία φτιαγμένη «για τον Ήχο», με παροιμιώδες μιξάζ, αλλά όχι ακριβώς επίτευγμα στο μοντάζ, θα είναι η νικήτρια εκτός αν γυρίσει ο κόσμος τούμπα. Ο «Ήχος από Μέταλλο» λοιπόν είναι δικαιότατο φαβορί του ως έχει βραβείου, κρίμα όμως για τα «Soul» (πρώτο animation υποψήφιο σε Ήχο την τελευταία δεκαετία!), «Mank», «Greyhound» και «Του Κόσμου τα Νέα» (με αυτή τη σειρά), γιατί έχουν καταφέρει σπουδαία πράγματα στο ηχητικό μοντάζ (ιδίως τα δύο πρώτα) και δεν θα βρεθεί κανείς να τα συμπονέσει. Για την ιστορία η Ένωση των Μοντέρ του Ήχου έδωσε το βραβείο στο «Soul». Ηλίας Δημόπουλος

Θα νικήσει: «Ήχος από Μέταλλο» 
Θα θέλαμε να νικήσει: «Ήχος από Μέταλλο» στο Μιξάζ και «Soul» στο Ηχητικό Μοντάζ

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ

Η Σκηνογραφία είναι ειδικά αναπόσπαστο (διότι όλα αναπόσπαστα είναι) κομμάτι του εικαστικού μέρους μια ταινίας. Ο χώρος που στεγάζει την δράση έχει τόσο το ατμοσφαιρικό βάρος, την συμβολική σημασία, αλλά, πρωτίστως, την αμεσότητα να συνδιαλέγεται με τους χαρακτήρες και τα θέματα που πραγματεύεται μια ταινία. Αρκεί να σκεφτεί κανείς σκηνές που έμειναν στην μνήμη του και να εξηγήσει τον ρόλο που παίζει η σκηνογραφία του πάνω στην αίσθηση και το πνεύμα τους. 

Φέτος έχουμε (και) εδώ μια λογική αρκετών πρωτάρηδων (προϊόν της συμπερίληψης και των πολλών νέων ακαδημαϊκών μελών – έμμεσα και της πανδημίας) σε μια κατηγορία που περιέχει «δίδυμα» συμμετεχόντων, όπου ένας αναλαμβάνει τον σχεδιασμό του σκηνικού και ένας τον διάκοσμό του. Δύο από τις ταινίες («Ο Πατέρας» και η «Θρυλική Μα Ρέινι») είναι ταινίες περιορισμένου σκηνικού, κατά βάση ένα και δύο αντίστοιχα, πράγμα που επιτείνει την σημασία της συμβολικής λειτουργικότητας (θυμάστε το πορτρέτο που λείπει στο «Πατέρα» ή την πόρτα που παλεύει να ανοίξει ο Μπόουζμαν  στην «Θρυλική Μα Ρέινι»;), αλλά δημιουργεί μια σκέψη ως προς το επίτευγμα του πράγματος. Ιδίως με αντιπάλους τα «Μank», «Tenet» και «Του Κόσμου Τα Νέα», ταινία κατ’ εξοχήν ρεπεράζ και διακόσμου τούτη. Υπό αυτή την έννοια, σε αυτόν τον υπογράφοντα πάντα, εντύπωση δημιουργεί η απουσία και έργων όπως «Η Δίκη των 7 του Σικάγου» ή, δευτερευόντως, του «Μια Νύχτα στο Μαϊάμι».  

Το μόνο συγκριτικά μεγάλο όνομα των συμμετεχόντων, με ακαδημαϊκά κριτήρια, είναι ο Νέιθαν Κρόουλι του «Tenet», με προϊστορία 6 υποψηφιοτήτων, όλες για ταινίες του Κρίστοφερ Νόλαν («Δουνκέρκη», «Interstellar», «Σκοτεινός Ιππότης», «Prestige») και μία για τον «Πρώτο Άνθρωπο» του Τσαζέλ, όπου ζευγάρωνε με την Κάθι Λούκας, την οποία έχει και εδώ παρτενέρ στον σκηνικό διάκοσμο. O Ντόναλντ Γκρέιαμ Μπαρτ του «Mank», ωστόσο, έχει 1/1 Όσκαρ από την «Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον». Να δούμε αν θα διπλώσει. 

H Ένωση των Σκηνογράφων περιπλέκει, ως συνήθως, τα πράγματα, καθώς ανταμείβει κατηγορίες Εποχής, Φαντασίας και Σύγχρονου θέματος. Το πρώτο το πήρε το «Mank», το δεύτερο το «Tenet» και το τρίτο το «Da 5 Bloods», αλλά δεν μας απασχολεί διότι, ως συνήθως πάλι, ταινίες σύγχρονου θέματος δεν το παίρνουν. Όσο πιο «εποχή», παρελθόντος ή φαντασίας, όση πιο λεπτομέρεια, συν και ένα κάποιο λούσο είναι, συχνά, ο καλύτερος σύμβουλος για το βραβείο – αν δει κανείς τις προηγούμενες βραβεύσεις, το «La La Land» του 2016 είναι η πιο κοντινή σε αναγνωρίσιμη πραγματικότητα, οπότε το σημείο είναι κατανοητό. Τα στοιχήματα τέλος δίνουν την ταινία του Φίντσερ και συντείνουν στο 100% του κ. Μπαρτ. Ηλίας Δημόπουλος

Θα νικήσει: «Mank» 
Θα θέλαμε να νικήσει: «Mank»

ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ

Μια από τις κλασικά υποτιμημένες στη μέση συνείδηση κατηγορίες των Όσκαρ και μια, δυστυχώς, από εκείνες που σταθερά «απογοητεύουν». Όχι βέβαια γιατί τα βραβεία είναι λάθος ή γιατί οι υποψηφιότητες ανάρμοστες. Κυρίως γιατί η Ακαδημία φανερώνει μια έκδηλη προτίμηση σε μια συγκεκριμένη λογική που για χάρη της «εποχής», παρακάμπτει το σύγχρονο ρούχο. Λογική εύλογη, αφού η προσπάθεια και το επίτευγμα πλεονάζει στις αναπαραστάσεις κόσμων που δεν υπάρχουν πια, όχι όμως απαραίτητα εύλογη καλλιτεχνικά αφού συχνάκις το κατόρθωμα «επίκαιρων» ταινιών είναι αξιοσημείωτο. 

Κι έτσι πάντως έχουμε φέτος μια πεντάδα στην οποία θριαμβεύει η αναπαράσταση της εποχής – με την ανεπαίσθητη παρέκκλιση μίας περίπτωσης. Τρεις από τους υποψηφίους είναι εδώ για πρώτη φορά: Οι Μπίνα Ντάιγκελερ («Mulan»), Μάσιμο Καντίνι Παρίνι («Pinocchio» η…παρέκκλιση) και Τρις Σάμερβιλ («Mank») καλωσορίζονται στον κόσμο της Εγγλέζας Αλεξάντρα Μπερν («Emma»), που είναι στην 6η της υποψηφιότητα και έχει ένα βραβείο για το «Elizabeth: Η Χρυσή Εποχή» και της Αν Ροθ («Η Θρυλική Μα Ρέινι»), μιας μεγάλης κυρίας του Κοστουμιού, που στα 89 της έχει ένα βεστιάριο-όνειρο στις προθήκες της και (μόλις) 5 υποψηφιότητες με ένα βραβείο για τον «Άγγλο Ασθενή», 24 χρόνια πριν.  

Οι δουλειές κυμαίνονται ανάμεσα στην ανηλεή extravaganza της «Mulan» και τον συγκριτικό μινιμαλισμό της Ροθ στην «Θρυλική Μα Ρέινι», που όμως έχει μια προνομιακή σχέση με τους ηθοποιούς της, εκ των οποίων οι δύο είναι και υποψήφιοι για Όσκαρ, βοηθώντας μαγνητικά, ιδίως στην 4η φορά υποψήφια Ντέιβις, το στήσιμο του χαρακτήρα, την ψυχολογία της απαντητικής στις αντιξοότητες (ακόμα και ενδυματολογικής) περηφάνιας. Και στην περίπτωση του Μπόουζμαν, θυμηθείτε, υπάρχει μια ολόκληρη σεκάνς για…παπούτσια, συν την αντίστοιχη της Ντέιβις «κοκεταρία» που απηχεί έναν χαρακτήρα σε αγώνα με το περιβάλλον του. Η μόνη υποψηφιότητα που στέκεται, και, κατά την γνώμη του υπογράφοντος, υπερτερεί της Ροθ στη μάχη για το αγαλματίδιο, είναι αυτή της Σάμερβιλ για την ταινία του Φίντσερ. Καθόλου γιατί υμνεί μια ενδοκινηματογραφική εποχή (μα είδαν την ταινία όσοι το υποστηρίζουν;), αλλά γιατί υποστηρίζει τελειοθηρικά έναν τεχνητό κόσμο και μάλιστα, ακόμα τεχνητότερα, στο περιβάλλον μιας ασπρόμαυρης φωτογραφικής απεικόνισης.   

Ωστόσο στα στοιχήματα υπάρχει μια άλλη ατμόσφαιρα, με δυνατό φαβορί την Ροθ και επιλαχούσα την Μπερν για την «Emma» και τρίτη την Σάμερβιλ. Όπως συμβαίνει και με την Σκηνογραφία η Ένωση δεν βοηθά άμεσα, καθώς έχει τρεις Κατηγορίες βράβευσης (Σύγχρονο, Εποχής, Φαντασίας), με την Εποχή που μας απασχολεί οσκαρικά (…) να πηγαίνει στην Ροθ και την μινιμαλιστική φαντασμαγορία της, οπότε σε συνδυασμό με τους bookies δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να διαλέξουμε φαβορί. Ηλίας Δημόπουλος

Θα νικήσει: «Η Θρυλική Μα Ρέινι» 
Θα θέλαμε να νικήσει: «Mank»

ΟΠΤΙΚΑ ΕΦΕ

Γνωρίζετε πόσο σημαντικό θεωρείται αυτό το βραβείο για την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου; Ήδη από το 1927, στην πρώτη εκείνη απονομή, το «Wings», η ταινία που κατέκτησε το πρώτο Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας στην ιστορία του θεσμού, λήφθηκε υπόψη για την «φωτογραφική ικανότητα των εικόνων του», μιας πρώτης μορφής οπτικών εφέ.

Από τότε, η κατηγορία αυτή τιμά το «κάτι παραπάνω», έναν δημιουργικό συνδυασμό ήχου, φωτογραφίας και εικόνας που κάνει την ταινία να πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα και να φαίνεται πιο ρεαλιστική, παράλληλα και πιο εντυπωσιακή. Ταινίες που εξερευνούσαν το άγνωστο, όπως ο «Πόλεμος των Κόσμων» του 1953, οι «Δέκα Εντολές» του Σεσίλ ντε Μιλ το 1956, φυσικά το «Μπεν Χουρ» από το 1959 και η «Κλεοπάτρα» (υποψήφια την ίδια χρονιά με τα «Πουλιά» του Χίτσκοκ), η «Μαίρη Πόππινς» και το «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ. Κι ύστερα ήρθε το «Star Wars», o «Superman», το «Alien», ο «Ιντιάνα Τζόουνς και οι Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού», ο «Ε.Τ. ο Εξωγήινος» και η «Επιστροφή των Τζεντάι» σε ένα σερί που όρισε τα οπτικά εφέ έτσι όπως τα ξέρουμε μέχρι και σήμερα.

Πέρσι το «1917» του Σαμ Μέντες σήκωσε την κούπα απέναντι στο τελευταίο κεφάλαιο των «Εκδικητών» ή το αντίστοιχο τελευταίο του «Star Wars: The Rise of Skywalker». Φέτος όμως, καμία Marvel, καμία DC, όλα γήινα.

Η μοναδική έκπληξη της κατηγορίας, το «Love and Monsters» του Μάικλ Μάθιους (μια ταινία καταστροφής, αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος) μοιάζει η πιο αδύναμη προσθήκη, ενώ το «Tenet» του Κρίστοφερ Νόλαν ίσως δικαιώσει την επιμονή του σκηνοθέτη να δώσει «άρτο και θεάματα» σε ένα αμήχανο κοινό που το περασμένο καλοκαίρι ήθελε να «χορτάσει» σινεμά. Η επιτυχία δεν αποτυπώθηκε στα ταμεία, τουλάχιστον όσο περίμενε η Warner, αλλά η δουλειά στις ανεστραμμένες χρονοκάψουλες των ηρώων του Νόλαν έκαναν την ταινία να μοιάζει με ένα δυσπρόσιτο γρίφο, μια σπαζοκεφαλιά για το μάτι του θεατή που έψαχνε και έβρισκε παρηγοριά στην δράση. Και από αυτή, άλλο τίποτα. Εκείνο που ίσως απειλήσει το «Tenet», θα μπορούσε να είναι ο «Ένας και Μοναδικός Ιβάν», η ταινία της Disney που κανείς δεν είδε, μα η επιμονή των εκλεκτόρων για να βρεθεί εδώ κάνει τα πράγματα να γέρνουν ως ένα βαθμό στην πλευρά του, και λιγότερο στη live action εκδοχή της «Μουλάν».

Ο «Ουρανός του Μεσονυχτίου» δια χειρός Τζορτζ Κλούνεϊ πηγαίνει από τη γη στο διάστημα και εκεί έγκειται η δυναμική του. Αποτυπώνοντας δυο κόσμους, σαν δυο ταινίες στην συσκευασία της μιας, καταφέρνει να πλάσει ένα υβρίδιο περήφανο για τις προθέσεις του, μα τελικά «λίγο» στην όψη του. Κατάφερε όμως να κερδίσει το βραβείο της Ένωσης τους. Χρήστος Πολίτης

Θα κερδίσει: «Ο Ουρανός του Μεσονυχτίου»
Θέλουμε να κερδίσει: «Tenet»

ΜΑΚΙΓΙΑΖ & ΚΟΜΜΩΣΕΙΣ

Εκεί που η κατηγορία ήταν μια τριπλέτα των καλύτερων και πλέον δυνατών εκπροσώπων της χρονιάς, από πέρσι που κέρδισε το «Bombshell» έχουμε πέντε υποψήφιους. Κι όμως φέτος, τα πράγματα μοιάζουν ιδιαίτερα μπερδεμένα, γιατί ο «Πινόκιο» του Ματέο Γκαρόνε και η «Έμα» της Ότομν ντε Γουάιλντ έχουν ακριβώς τις ίδιες υποψηφιότητες (μαζί με τα κοστούμια) και μονάχα το «Τραγούδι του Χίλμπιλη» του Ρον Χάουαρντ, μια «αδιάφορη» προσθήκη στη φετινή κούρσα, διεκδικεί με πιθανότητες το βραβείο για την μεταμόρφωση της Γκλεν Κλόουζ στο ρόλο της γιαγιάς. Είναι όμως ικανό αυτό για να τα βάλει με το «Μανκ» του Ντέιβιντ Φίντσερ, που έχει τις περισσότερες υποψηφιότητες φέτος; Με 10 στο σύνολο, και με ισχνή δυναμική στα μεγάλα βραβεία, το «Μανκ» ίσως «βολευτεί» σε τεχνικές κατηγορίες και αυτή θα μπορούσε να είναι η πλέον αβανταδόρικη.

Από την άλλη, συναντάμε την «Θρυλική Μα Ρέινι» του Τζορτζ Σι. Γουλφ, που πιθανότατα θα εκτιμηθεί τόσο για την σημαντική δουλειά της (εξαιρετικής) Αν Ροθ στην ενδυματολογία, όσο και στο Μακιγιάζ / Κομμώσεις. Η συγκεκριμένη ταινία είναι μέχρι στιγμής η πιο κερδισμένη, καθώς διακρίθηκε στην Ένωση των Μακιγιέρ και Κομμωτών με δυο ξεχωριστά βραβεία, στην Ένωση Κριτικών του Χόλιγουντ, αλλά και στα BAFTA πρόσφατα. Χρήστος Πολίτης

Θα κερδίσει: «Η Θρυλική Μα Ρέινι»
Θέλουμε να κερδίσει: «Μανκ»

ΜΟΥΣΙΚΗ & ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Στην κατηγορία της ΜΟΥΣΙΚΗΣ, οι Τρεντ Ρέζνορ και Άτικους Ρος φέτος μας θυμίζουν εποχές των διπλών υποψηφιοτήτων Τζον Γουίλιαμς. Το ήδη βραβευμένο ντουέτο (Όσκαρ Μουσικής για το «The Social Network») έχει δυο εντελώς ξεχωριστές υποψηφιότητες φέτος, μία κλασική, χολιγουντιανή με βαρύθυμες συγχορδίες που παραπέμπουν στον Μπέρναρντ Χέρμαν για το «Μανκ» και μία ανάλαφρη, τζαζ οργανική και synth ατμοσφαιρική παρτιτούρα (με την συνδρομή του τζαζ μουσικού Τζον Μπατίστ) για το κινούμενο «Soul».

Με το πλήθος των μουσικών βραβείων να συνοδεύει την «αλλόκοσμη» ταινία της Disney-Pixar, το «Soul» είναι το φαβορί της κατηγορίας, στην οποία συναντάμε επίσης τους βετεράνους (και αβράβευτους) Τζέιμς Νιούτον Χάουαρντ («News of the World») και Τέρενς Μπλάνσαρντ (δυστυχώς στην μοναδική υποψηφιότητα του «Da 5 Bloods») και  τον πρωτοεμφανιζόμενο στα Όσκαρ, αιθέρια μελωδικό Εμίλ Μόσερι του «Minari», που υπογράφει μία μονολεκτική μελωδία που εντυπώνεται στο μυαλό του θεατή. Λέτε και της Ακαδημίας; Πάνος Γκένας

Θα νικήσει: «Soul»
Θα θέλαμε να νικήσει: «Soul»

Στην έτερη μελωδική κατηγορία, αυτή του ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ, τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα. Ούτε και τόσο γνωστά, για να λέμε αλήθεια.

Το «Fight For You» από το «Judas and the Black Messiah» της πρόσφατα βραβευμένης στα Γκράμι H.E.R. (Τραγούδι της Χρονιάς, για το «I Can't Breathe») και το «Speak Now» από το «Μία Νύχτα στο Μαϊάμι» του Λέσλι Όντομ Τζ. (υποψήφιος και στον Β' Αντρικό), είναι τα φαβορί. Με γνώμονα την αδυναμία της Ακαδημίας στις μπαλάντες, το δεύτερο έχει προβάδισμα.

Ακολουθούν το «Hear My Voice», που συμπληρώνει αδιάφορα την πεντάδα, από το «Η Δίκη των 7 του Σικάγου» (αν και εκτιμούμε πολύ τις δυνατότητες του συνθέτη Ντάνιελ Πέμπερτον) και το γλυκερό «Io Si» των Λάουρα Παουζίνι και της Νταϊάν Γουόρεν (12η υποψηφιότητα, αρνητικό ρεκόρ για την τραγουδοποιό), ενώ την διαφορά θα έπρεπε να κάνει το κλασικά γιουροβιζιονικό, μα καλογραμμένο, «Husavik» από την κωμωδία «Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga». Οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του, αλλά αν κερδίσει αυτό θα σημάνει ένα Όσκαρ για την Eurovision για την χρονιά που δεν πραγματοποιήθηκε. Πάνος Γκένας

Θα νικήσει: «Speak Now» (One Night in Miami)
Θα θέλαμε να νικήσει: «Husavik» (Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga)

Διαβάστε ακόμη:
Oscars 2021: Ποια ταινία θα κερδίσει; Ποια θα θέλαμε να κερδίσει; Οι προβλέψεις του ΣΙΝΕΜΑ (Ι)

Μείνετε συντονισμένοι στο cinemagazine.gr για την κάλυψη των φετινών βραβείων Όσκαρ με καθημερινά θέματα, νέα, αφιερώματα και προβλέψεις!