10:54
24/2

Έστω και με 35 χρόνια καθυστέρηση, ήρθε η ώρα για «Smooth Talk»

Είμαι παιδί των 80s (ήθελα να είμαι των 70s, αλλά ήμουν πολύ μικρός για να τα καταλάβω όταν συνέβαιναν). Μεγάλωσα, όπως πολλοί της γενιάς μου, βλέποντας αχόρταγα ταινίες στο σινεμά και στην οικογενειακή συσκευή βίντεο, σε σημείο που κάποια στιγμή πίστεψα πως οτιδήποτε σημαντικό από εκείνη τη δεκαετία, το είχα δει. Όπως, όμως, κατάλαβα αργότερα, και για πολύ καλή μου τύχη, κάτι τέτοιο ασφαλώς και δεν ίσχυε.

Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν συμπάθησα ιδιαίτερα τις ταινίες του Τζον Χιούζ, ποτέ δεν διασκέδαζα με τις νεανικές σεξοκωμωδίες της εποχής και όσα λιγότερα μπορώ να πω για υποτιθέμενα classics όπως το υπερεκτιμημένο «Fast Times at Ridgemont High» και το ασυμμάζευτο «Little Foxes», τόσο το καλύτερο. Μέχρι πρότινος η μόνη αγαπημένη μου νεανική ταινία εκείνης της δεκαετίας (και μια από τις καλύτερές της γενικώς) ήταν το «Risky Business» του Πολ Μπρίκμαν. Τη βρίσκω ακόμη εξαιρετική και τόσο πιο μπροστά από οτιδήποτε παρόμοιο βλέπαμε την τότε εποχή.

Αυτά μέχρι το βράδυ που είδα το «Smooth Talk» (1985). Ελάχιστοι το τίμησαν όταν βγήκε στις αμερικανικές αίθουσες και έκτοτε κανείς δεν έπλεξε το εγκώμιό του. Εκτός όμως του ότι αποτελεί τον πρώτο πρωταγωνιστικό ρόλο της πολύ αγαπημένης μου Λόρα Ντερν, εκτός του ότι τη μητέρα της υποδύεται υπέροχα και με φυσικότητα που αφοπλίζει η Μέρι Κέι Πλέις (τη θυμάστε πιθανόν από τη «Μεγάλη Ανατριχίλα»), κατά τη γνώμη μου η πιο υποτιμημένη ηθοποιός του μοντέρνου αμερικανικού σινεμά, εκτός του ότι τον στοργικό πατέρα υποδύεται ο Λίβον Χελμ του μουσικού συγκροτήματος των Band και η πλοκή βασίζεται σε ένα στοιχειωτικό διήγημα της Τζόις Κάρολ Όουτς, το θαυμάσιο ντεμπούτο της Τζόις Τσόπρα πετυχαίνει και το εξής: 

Είναι μια από τις λίγες φορές που το σινεμά συλλαμβάνει τόσο μοναδικά τι σημαίνει να βρίσκεσαι στο μυαλό και το σώμα μιας ανήσυχης 15χρονης, που μεγαλώνει σε μια ανώνυμη επαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών και προσπαθεί να τιθασεύσει τις ορμόνες της και την αυξανόμενη περιέργειά της για τα μυστήρια του άλλου φύλου.

Μεγάλη αποκάλυψη του φιλμ, η Λόρα Ντερν περιφέρει μια αναγεννησιακή ομορφιά και μια αθωότητα που βιάζονται να ξοδευτούν   

Το «Smooth Talk» παρακολουθεί τη νεαρή Κόνι στη διάρκεια ενός καλοκαιριού όπου σχολείο δεν υπάρχει, η καθημερινότητα είναι μονότονη, το κλίμα στο σπίτι δεν σε σηκώνει, μόνη διασκέδαση είναι μια επίσκεψη στο πλησιέστερο εμπορικό κέντρο και οι βόλτες εκεί που συχνάζουν τα αγόρια αρχίζουν και πληθαίνουν. 

Όταν οι περίπατοι της νεαρής διασταυρωθούν μοιραία με ένα μεγαλύτερης ηλικίας και πραγματικά «κακό αγόρι» της περιοχής (Τριτ Γουίλιαμς), η ταινία αλλάζει ύφος, ξεχνά την όποια ανεμελιά της και πραγματοποιεί ένα αιφνίδιο άλμα στο σχεδόν ονειρικό προκειμένου να περιγράψει με ελλείψεις κάτι που δύσκολα χωράει σε λέξεις, σε ένα τελικό ημίωρο που σε συνεπαίρνει την ίδια στιγμή που σου παγώνει το αίμα. 

Αυτό το παράξενο μα τόσο αυθεντικό μείγμα νεανικής πραγματικότητας, ξέχειλου αισθησιασμού, ρεαλιστικού κινδύνου και ειλικρινούς αναμέτρησης με ένα επίμαχο σε σημεία υλικό η Τζόις Τσόπρα το επιτυγχάνει σαν να είχε στις πλάτες της αμέτρητα χρόνια καριέρας και εμπειρίας. 

Η μεγάλη αποκάλυψη του φιλμ είναι, ωστόσο, η Λόρα Ντερν. Μαγνητική στον τόσο δύσκολο ρόλο της, ακόμα δυσκολότερο αν σκεφτεί κανείς το νεαρό της ηλικίας της τότε (ήταν 16 ετών), η Ντερν περιφέρει στο φιλμ μια αναγεννησιακή ομορφιά και μια αθωότητα που βιάζονται να ξοδευτούν και των οποίων το θέαμα, προσωπικά, δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Μετά από την παρακολούθηση μιας τέτοιας ταινίας, άντε να αντιμετωπίσει κανείς με σοβαρό μάτι την «Κουκλίτσα με τα Ροζ» και όλα τα συναφή και τα παράγωγα του νεανικού σινεμά της δεκαετίας του '80. Θα ήταν ούτως ή άλλως άδικο για το «Smooth Talk» να το τοποθετήσουμε πλάι σε εκείνα τα φιλμ. Ούτε ρομαντζάδες παπαγάλιζε, ούτε την κοντόφθαλμη λογική τους είχε, ούτε την ίδια παστέλ αμεριμνησία που έκανε τα πάντα να φαντάζουν φωτογενή και εύπεπτα. Κι εδώ τα χρώματα είναι απαλά και ελκυστικά. Όμως η Τζόις Τσόπρα ζωγραφίζει μαζί τους σε έναν ευρύτερο καμβά.