Χρόνια πολλά Ντάνιελ Ντέι Λιούις! Στιγμές μιας σπουδαίας καριέρας - αφιερωματα , θεματα || cinemagazine.gr
9:13
29/4

Χρόνια πολλά Ντάνιελ Ντέι Λιούις! Στιγμές μιας σπουδαίας καριέρας

Το ΣΙΝΕΜΑ cinemagazine.gr θυμάται μερικές από τις πιο εμβληματικές στιγμές στη φιλμογραφία του μεγάλου ηθοποιού και κάποια από τα πιο αλλόκοτα μυστικά της επιτυχίας του.

Από το cinemagazine.gr

Φιλάνθρωπος και ενίοτε ερημίτης, ξυλουργός και υποδηματοποιός τις περιόδους που αποφάσιζε να απέχει από το σινεμά, παροιμιωδώς εκλεκτικός στις επαγγελματικές του επιλογές και o μοναδικός κάτοχος τριών Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου, ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση ηθοποιού, που έχει κατορθώσει να κατακτήσει το σεβασμό και την εκτίμηση κοινού, κριτικών και συναδέλφων εξίσου, παραμένοντας ταυτόχρονα αποστασιοποιημένος από τα χολιγουντιανά παιχνίδια δημοσιότητας.

Με τις ταινίες του ανά δεκαετία να μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, ο γοητευτικός Βρετανός είναι επίσης ένας από τους πιο φανατικούς οπαδούς της Μεθόδου, αλλάζοντας τις προφορές σαν τα πουκάμισα και φτάνοντας στο σημείο να υποβάλλει το μυαλό και το σώμα του σε ακραίες ταλαιπωρίες προκειμένου να τελειοποιήσει κάθε του ρόλο.

Η εμμονή του στην έρευνα και τη λεπτομέρεια φτάνει ενίοτε στο σημείο της ψύχωσης – όπως για παράδειγμα η απόφασή του να μάθει τσέχικα για να μπει στο κλίμα της «Αβάσταχτης Ελαφρότητας του Είναι» («The Unbearable Lightness of Being», 1988) του Φίλιπ Κάουφμαν, αν και η ταινία θα γυριζόταν εξ ολοκλήρου στα αγγλικά!

Με αφορμή τα σημερινά του γενέθλια και με την ελπίδα πως ο 65χρονος σπουδαίος ηθοποιός θα ξανασκεφτεί το κινηματογραφικό του αντίο στην υποκριτική, το ΣΙΝΕΜΑ θυμάται σπουδαίες στιγμές μιας μεθοδικής καριέρας.

Ωραίο Μου Πλυντήριο (My Beautiful Laundrette, 1985) του Στίβεν Φρίαρς

Στον πρώτο σημαντικό ρόλο του, στο queer δράμα του Στίβεν Φρίαρς, ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις έδειξε την πιο τρυφερή πλευρά του, υποδυόμενος έναν πρώην σκίνχεντ που ερωτεύεται νεαρό Πακιστανό επιχειρηματία, με μια ερμηνεία που έδινε επιπλέον βάρος σε αυτό το σύνθετο, διαφυλετικό γκέι ρομάντζο με φόντο τη θατσερική Βρετανία.

Συμπτωματικά, η ταινία πραγματοποίησε την πρεμιέρα της στη Νέα Υόρκη την ίδια ακριβώς ημέρα με το κοστουμάτο δράμα εποχής «Δωμάτιο με Θέα» («A Room with a View», 1985) του Τζέιμς Άιβορι, όπου επίσης έπαιζε ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις, κάνοντας τους κριτικούς να παραληρούν για το πολύπλευρο ταλέντο του νεαρού ηθοποιού.

Το Αριστερό Μου Πόδι (My Left Foot: The Story of Christy Brown, 1989) του Τζιμ Σέρινταν

Στον ρόλο που τον έκανε διάσημο, ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις ενσαρκώνει τον τετραπληγικό καλλιτέχνη Κρίστι Μπράουν, που έμαθε να ζωγραφίζει και να γράφει, ενώ μπορούσε να κινεί μονάχα το αριστερό του πόδι.

Πιστός στις τεχνικές της Μεθόδου, ο ηθοποιός αρνιόταν να «βγει» από τον ρόλο (κάτι που θα επαναλάβει σχεδόν σε όλες τις ταινίες του), παραμένοντας στο αναπηρικό καροτσάκι ακόμα και ανάμεσα στα γυρίσματα και βασιζόμενος στη βοήθεια των άλλων προκειμένου να τραφεί και να κινηθεί. Η παραμονή του σε αυτή την άβολη θέση τού κόστισε δύο σπασμένα πλευρά και του χάρισε το πρώτο του Όσκαρ.

Για τις επόμενες δύο συνεργασίες του με τον Ιρλανδό σκηνοθέτη Τζιμ Σέρινταν θα επιδείκνυε ανάλογο ζήλο: Για το επίσης βασισμένο σε αληθινή ιστορία «Εις το Όνομα του Πατρός» («In the Name of the Father», 1993), γύρω από έναν Ιρλανδό αδίκως καταδικασμένο σε φυλάκιση για μία βομβιστική επίθεση του IRA, ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις θα έχανε 15 κιλά, θα κρατούσε την ιρλανδική προφορά του εντός και εκτός πλατό και θα περνούσε τις νύχτες του σε ένα κελί, βάζοντας μέλη του συνεργείου να τον καταβρέχουν και να τον κακομεταχειρίζονται, ενώ για τον ρόλο του ως πυγμάχος Ντάνι Φλιν στο «The Boxer» (1997) θα προπονούνταν για τρία ολόκληρα χρόνια.

Ο Τελευταίος των Μοϊκανών (The Last of the Mohicans, 1992) του Μάικλ Μαν

Έπειτα από μια τρίχρονη περίοδο αποχής από την υποκριτική λόγω της κατάρρευσής του κατά τη διάρκεια μιας παράστασης του Εθνικού Θεάτρου του Λονδίνου, όπου υποδυόταν τον Άμλετ, ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις θα επέστρεφε με ένα από τα μεγαλύτερα χιτ της καριέρας του.

Για να προετοιμαστεί για τον ρόλο του λευκού αλλά μεγαλωμένου από Ινδιάνους ήρωα, που μπλέκεται στη διαμάχη μεταξύ Βρετανών και Γάλλων για την κυριαρχία στη Βόρεια Αμερική, ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις θα ζούσε στην άγρια φύση για αρκετούς μήνες πριν καν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, τρεφόμενος μονάχα με ό,τι κυνηγούσε και σκότωνε ο ίδιος και μαθαίνοντας μεταξύ άλλων να κατασκευάζει κανό, να ακολουθεί τα ίχνη των ζώων και να χειρίζεται άψογα όπλα του 18ου αιώνα.

Οι Μάγισσες του Σάλεμ (The Crucible, 1996) του Νίκολας Χάιτνερ

Παρόλο που δίχασε τους κριτικούς, η κινηματογραφική διασκευή του αλληγορικού θεατρικού έργου του Άρθουρ Μίλερ γύρω από το ανελέητο κυνήγι μαγισσών που αναστατώνει τη Μασαχουσέτη του 17ου αιώνα έδωσε την ευκαιρία στον Ντάνιελ Ντέι Λιούις για άλλη μια σπουδαία ερμηνεία, στον ρόλο του αγρότη Τζον Πρόκτορ που παγιδεύεται από την ερωμένη που απορρίπτει.

Ακόμα μια φορά, ο ηθοποιός θα ακολουθήσει στα άκρα τον χαρακτήρα του: θα χτίσει με τα ίδια του τα χέρια την καλύβα του ήρωα και θα απέχει από το... πλύσιμο καθ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων, προκειμένου να έρθει πιο κοντά στις συνήθειες ενός αγρότη της εποχής. Αναρωτιόμαστε βέβαια τι γνώμη είχαν οι συμπρωταγωνίστριές του Τζόαν Άλεν και Γουαϊνόνα Ράιντερ για τον υπερβάλλοντα ζήλο του!

Οι Συμμορίες της Νέας Υόρκης (Gangs of New York, 2002) του Μάρτιν Σκορσέζε

Αν και δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στις καλύτερες στιγμές του σκηνοθέτη Μάρτιν Σκορσέζε, η ταινία ξεχωρίζει για την τρομακτική ερμηνεία του Λιούις ως Χασάπη Μπιλ. Ευτυχώς, ο ηθοποιός δεν άρχισε να πετάει μαχαίρια σε ανύποπτα μέλη του συνεργείου προκειμένου να μπει στο πετσί του χαρακτήρα του, επέμενε όμως να ακούει τα τραγούδια του Eminem για να διατηρεί ακμαία τα «επίπεδα επιθετικότητας».

Ακόμα κι όταν αρρώστησε με πνευμονία κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, αρνήθηκε να φορέσει πιο χοντρά ρούχα «γιατί θα ήταν λάθος από ενδυματολογικής άποψης» και δέχτηκε φαρμακευτική αγωγή μονάχα έπειτα από έντονη πίεση των συνεργατών του. Σε άλλη μία παρανοϊκή κρίση επαγγελματισμού, ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις θα συνέχιζε απτόητος το γύρισμα ακόμα κι όταν σε μια σκηνή πάλης ο συμπρωταγωνιστής του Λεονάρντο Ντι Κάπριο του έσπασε τη μύτη.

Θα Χυθεί Αίμα (There Will Be Blood, 2007) του Πολ Τόμας Άντερσον

Ο εξαιρετικά εκλεκτικός Λιούις δέχτηκε τον ρόλο ενός αδίστακτου άνδρα που αναζητά την τύχη του στην εξόρυξη πετρελαίου στην Καλιφόρνια των αρχών του 20ου αιώνα, μόνο και μόνο επειδή είχε λατρέψει το «Punch-Drunk Love» του Άντερσον.

Και σίγουρα δεν το μετάνιωσε, καθώς πρόκειται ίσως για το μεγαλύτερο επίτευγμα σε μια ήδη μεγαλειώδη καριέρα, που του χάρισε το δεύτερο Όσκαρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου – κάτι που μόνο εννιά ηθοποιοί έχουν καταφέρει στην ιστορία του θεσμού.

Η θηριώδης ερμηνεία του ως Ντάνιελ Πλέινβιου βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό σε ηχογραφήσεις του σκηνοθέτη και ηθοποιού Τζον Χιούστον, που ο Άντερσον έστειλε στον Λιούις όσο εκείνος προετοιμαζόταν για τον ρόλο. Για ολόκληρο τον προηγούμενο χρόνο δηλαδή!

Λίνκολν (Lincoln, 2012) του Στίβεν Σπίλμπεργκ

Η ταινία που του χάρισε το τρίτο Όσκαρ ερμηνείας προτάθηκε για 12 Όσκαρ, και ο Ντάνιελ Ντέι Λούις έδωσε πάλι ένα καίριο, λιτό και εντυπωσιακό ταυτόχρονα, μάθημα κινηματογραφικής ερμηνείας. Ο Λιούις στο «Λίνκολν» ξέρει να μιλάει με τις σιωπές, να ενορχηστρώνει την ακινησία του, να σωματοποιεί την υπόσταση του χαρακτήρα. Αποφεύγει την παγίδα της αναίτιας υπερβολικής και επιδειξιομανής μανιέρας, αδιαφορεί για τα ερμηνευτικά σχήματα και την πρόσκαιρη μίμηση εξωτερικών χαρακτηριστικών και φανερώνει το μεγαλείο του μέσα από τη λιτότητα.

Μπορεί αρχικά να είχε αρνηθεί το ρόλο, χρόνια πριν ο Σπίλμπεργκ φωνάξει «Action», αλλά σίγουρα δεν μετάνιωσε το αργοπορημένο «ναι».

Αόρατη Κλωστή (Phantom Thread, 2017) του Πολ Τόμας Άντερσον

Η «Αόρατη Κλωστή» ακολουθεί το πατρόν, άλλης μιας σαρωτικής, εμμονικής ερμηνείας του Ντάνιελ Ντέι-Λιούις, ρόλος που τον έφερε ξανά στις οσκαρικές υποψηφιότητες και αποτελεί (σύμφωνα με τα λεγόμενά του) την τελευταία του εμφάνιση στον κινηματογράφο.

 «Πριν ξεκινήσω τα γυρίσματα της ταινίας, δεν είχα πάρει ακόμη αυτή την απόφαση. Γελούσαμε πολύ με τον Πολ Τόμας Άντερσον και μετά την ανακοίνωση καταληφθήκαμε και οι δυο από το συναίσθημα της θλίψης. Αυτό ήταν κάτι που δεν περιμέναμε και εξακολουθεί να ισχύει και τώρα». Πόσο δύσκολα μπορεί να ήταν τα γυρίσματα της ταινίας και τη συνετέλεσε στο αντίο, ίσως είναι πράγματα που δεν θα διευκρινιστούν ποτέ. 

«Ίσως ήταν άσχημο να το κάνω μέσω μιας γραπτής δήλωσης, αλλά ήθελα να βάλω μια τελική γραμμή. Πολλές φορές στη ζωή μου είπα πως θα το κάνω αλλά πάντα υπήρχε ένα νέο πρότζεκτ που με απορροφούσε και συνέχιζα. Αυτή φορά όμως η κατάσταση ήταν διαφορετική, η αποχώρηση έγινε κάτι ψυχαναγκαστικό για μένα, έπρεπε να το κάνω», είχε δηλώσει στο περιοδικό W. Να μία υπόσχεση που δεν θα μας πειράξει καθόλου αν δεν τηρηθεί.