Μια Γυναίκα

Τα πάντα ξεκινούν και καταλήγουν στο γεγονός πως πρωταγωνίστρια τούτης της ταινίας είναι η Σοφί Μαρσό, πράγμα λογικό διότι πέρα από αυτό, η ταινία του Ζαν-Πολ Σιβεϊράκ δεν προσφέρει απολύτως τίποτα (μεταξύ μας ούτε και η Μαρσό), αποτελώντας ίσως μια από τις χειρότερες κινηματογραφικές εμπειρίες των τελευταίων μηνών, με ένα σενάριο πιο αναιμικό και από τη μεσογειακή αναιμία της γράφουσας.

Η Ζουλιάν διαθέτει μεγάλη ηθική ακεραιότητα και μια καρδιά μάλαμα. Παλεύοντας ακόμα να ξεπεράσει τον χαμό της αδελφής της, στον ελεύθερο χρόνο της γράφει βιβλία και πηγαίνει για τοξοβολία και σκοποβολή. Μια μέρα θα δει τυχαία στο δρόμο τον σύζυγό της Χιούγκο (Χέλντενμπεργκ) με μια άλλη γυναίκα. Όταν τελικά οι υποψίες της επιβεβαιωθούν, η Ζουλιάν θα ανακαλύψει μια άλλη πλευρά του εαυτού της, που δεν πίστευε ποτέ ότι είχε.

Ο Σιβεϊράκ επιχειρεί να στήσει εδώ ένα σφιχτοδεμένο, ερωτικό θρίλερ παλαιάς κοπής, αλλά τίποτα δεν πάει όπως πρέπει, παραδίδοντας μια άνευρη συρραφή σκηνών που ουδεμία σχέση έχουν μεταξύ τους, αποτυγχάνοντας παταγωδώς ακόμα και στα στοιχειώδη, στο γράψιμο δηλαδή ενός παραδοσιακού, αφηγηματικού σεναρίου.

Είναι προφανές πως ο σκηνοθέτης (και σεναριογράφος) δεν έχει ιδέα τι θέλει να είναι η ταινία του, μπολιάζοντας τη πλοκή με ολίγον από αστυνομικό crime και οικογενειακό δράμα, με μηδενικό προσανατολισμό και κάκιστη πρόζα, κάτι που καθιστά όλους τους χαρακτήρες, ανεξαιρέτως, αδιάφορους, αν όχι (και) τρομερά αντιπαθητικούς.

Το φιλμ θέλει ουσιαστικά να εξαργυρώσει κινηματογραφικά τη συζυγική απιστία, όμως πέρα από αυτήν την basic, κεντρική ιδέα δεν υπάρχει τίποτε άλλο, με αποτέλεσμα ο Σιβεϊράκ να καταφεύγει σε αχρείαστες υποπλοκές προκειμένου να προσδώσει ενδιαφέρον στην υπόθεση, καταλήγοντας να κάνει ακόμα χειρότερα τα πράγματα (αυτό απαιτεί ταλέντο), με αποκορύφωμα τη σεκάνς της μητέρας με το κοριτσάκι, όπου πλέον πασχίζεις να καταλάβεις τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά τα γεγονότα μεταξύ τους. Μια μικρή βοήθεια: δεν έχουν καμία.

Από άποψη σκηνοθεσίας, πολλή νύχτα βλέπουμε, πολλά σκοτεινά πλάνα βλέπουμε (ή μάλλον δεν βλέπουμε), να μη συμβαίνει τίποτα απολύτως βλέπουμε, όλα αυτά συνοδεία ενός μουσικού score που θα ταίριαζε γάντι σε κάποιο αγωνιώδες θρίλερ, όχι όμως και εδώ που το μοναδικό «θρίλερ» πράγμα που συμβαίνει είναι η μνημειώδης αστοχία της πρωταγωνίστριας στην τοξοβολία.

Ερμηνευτικά κανείς δεν γλυτώνει του απύθμενου cringe, με τη Μαρσό να κλαίει στη μισή ταινία και στην άλλη μισή να «αισθάνεται τοξοβόλος στη Νορμανδία», για δε δουλειά ούτε λόγος, επιθεωρήτρια ακούμε και επιθεωρήτρια δεν βλέπουμε. Τα ίδια και ο σύζυγός της (ο πρωταγωνιστής του σπαραξικάρδιου «The Broke Circle Breakdown») ο οποίος πιστεύει πως το καλύτερο σημείο για να κρύψεις τα «βρώμικα» μυστικά σου είναι μια συρταριέρα στην ξύλινη αποθήκη της αυλής. Ναι, εκεί σίγουρα δεν θα τα βρει η γυναίκα σου. Τι βλέπουμε;

Κάπου λίγο μετά τη μέση της ταινίας εγκαταλείπεις κάθε προσπάθεια (ο Σιβεϊράκ έχει εγκαταλείψει την προσπάθεια από τους τίτλους αρχής) να πάρεις αυτό το φιλμ στα σοβαρά. Αν βέβαια δεν έχεις πειστεί ακόμη, τα τελευταία δεκαπέντε λεπτά της ταινίας είναι σίγουρο πως θα σου αλλάξουν γνώμη.

Το «Μια Γυναίκα» βάζει πλώρη για την χειρότερη ταινία της σεζόν, μέχρι στιγμής. Αν και είναι νωρίς ακόμα, μάλλον φαντάζει δύσκολο να της πάρει τα πρωτεία κάποια άλλη. Πάντα τέτοια!