Διαφυγή - ταινιες || cinemagazine.gr

Διαφυγή

Crawl

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2019
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΗΠΑ, Σερβία, Καναδάς
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Αλεξάντρ Αζά
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Μάικλ και Σον Ρασμούσεν
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Κάγια Σολεντάριο, Μπάρι Πέπερ, Μόρφιντ Κλαρκ, Ρος Άντερσον,
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Μαξίμ Αλεξάντρ
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Στέφεν Τουμ, Μαξ Άρατζ
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 87'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Odeon
    Διαφυγή

Στην μακρά λίστα των θρίλερ τρόμου με πλάσματα, ο πάντα ταλαντούχος Αλεξάντρ Αζά προσθέτει μία για ένα είδος παραπονεμένο, τους γλυκύτατους αλιγάτορες των βάλτων της Φλόριντα που βγαίνουν παγανιά εξ αφορμής του τυφώνα Γουέντι. Οι λάτρεις θα περάσουν καλά.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Πρέπει όμως να απεξαρτηθείς από τις βαθμολογίες και την φιλοδοξία να δεις κάτι, έστω στα πλαίσια του είδους, ρηξικέλευθο. Το είδος δεν είναι βέβαια κανένα παρακατιανό, τουλάχιστον όχι για τους σινεφίλ που βγαίνουν από το μαντρί της καλλιτεχνικής ορθότητας και αναζητούν σημασίες έξω από ταινίες που εξόφθαλμα τις πραγματεύονται. Το σινεμά του τρόμου άλλωστε είναι το κατ’ εξοχήν σινεμά κρυμμένων σημασιών (επόμενο, η κωμωδία) και αντιπαράθεσης, ενίοτε καίριας και καυστικής, με τα πιο μεγάλα διαπροσωπικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα.

Ωστόσο η «Διαφυγή», με τον ωραίο πρωτότυπο τίτλο που παραπέμπει ταυτόχρονα στην κίνηση του εχθρού, σε αυτήν του τρόπου της διαφυγής αλλά και στο «ελεύθερο» που κολυμπά η πρωταγωνίστρια, περιορίζει τις σημασίες στην βασική οικολογία και την τυπική της ενδοοικογενειακής κάθαρσης από τα τραύματα του παρελθόντος που, κλασικά, συμβολίζουν και καταλύουν οι «κακοί» του horror που εδώ είναι κάτι εκλεκτοί, πεινασμένοι αλιγάτορες.

Έτσι το έργο αυτόματα παίζει στην δεύτερη κατηγορία, που είναι ωραιότατη σαν κινηματογραφική άσκηση προς διασκεδαστική εκγύμναση ορεξάτων θεατών. Ο Αζά φτιάχνει ένα επιδέξιο πρώτο 20λεπτο, μέχρι την εμφάνιση του πρώτου αλιγάτορος και μετά αρκείται στο να επιδεικνύει πόσο αρμοστά μπορεί να χρησιμοποιήσει τα πολλά όπλα του ταλέντου του για να στήσει κλασικές σεκάνς τύπου «παρολίγο να σε φάει». Αν προσθέσεις μερικές κλασικές πινελιές (το «ηθικοπλαστικό» καταβρόχθισμα τριών τύπων που ξεκινά διασκεδαστικότατα στο βάθος πεδίου, ας πούμε), μερικά εξόχως παλιομοδίτικα υποβρύχια πλάνα συν το μοτίβο του ακρωτηριασμού – κλασικά σύμβολα αυτά στο είδος – ξέρεις πως βρίσκεσαι μεταξύ συγγενών και φίλων.

Παρότι η λογική πάει περίπατο, μερικές φορές αχρείαστα κιόλας (απουσιάζουν ενίοτε αδικαιολόγητα τα ερπετά μας), η εσωτερική λογική της επιβίωσης δύο χαρακτήρων – για τους οποίους, ελέω Μπάρι Πέπερ, νοιάζεσαι -  ορισμένων ως «αγωνιστών» από την ιστορία, το σφιχτό δέσιμο, η σωστή διάρκεια (ούτε 90 λεπτά) και η πληθώρα των κόλπων που διαθέτει στην κινηματογράφηση ο Αζά θα κερδίσουν το στοίχημα.

Απλά, ένας σκηνοθέτης με το δικό του ταλέντο, έπρεπε να «παίξει» περισσότερα, αντί να αρκεστεί στις καλοφτιαγμένες πλάκες που τον οριοθετούν τα τελευταία χρόνια.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Διαφυγή
  • Διαφυγή