Ένα για τον Δρόμο

Αναμενόμενη κομεντί εκ Γερμανίας (έχει αρχίσει να ανοίγει και ο καιρός) δια χειρός Μάρκους Γκέλερ, το «Ένα για τον Δρόμο» είναι το είδος της ταινίας που θα «φορεθεί» πολύ και φέτος, εισαγόμενες παραγωγές δηλαδή που δεν προσφέρουν κάτι ολότελα καινούργιο στη σοδειά της εαρινής/θερινής σεζόν, αλλά τουλάχιστον βλέπονται.

Ο Μαρκ (Λάου) είναι ένας εξαιρετικός υπεύθυνος κατασκευής κτιρίων. Ο Μαρκ έχει επίσης πολλούς φίλους με τους οποίους, που τον χάνεις που τον βρίσκεις, τα κουτσοπίνει στα μπαρ της περιοχής του, από τα οποία δεν το κουνάει μέχρι να γίνει φέσι. Ένα βράδυ και ενώ προσπαθεί να παρκάρει το αυτοκίνητό του όντας μεθυσμένος, τον σταματάει η αστυνομία και του παίρνει το δίπλωμα, έτσι αναγκάζεται να συμμετάσχει σε ένα σεμινάριο απεξάρτησης προκειμένου να το πάρει πίσω. Όμως ο Μαρκ δεν πιστεύει πως είναι αλκοολικός, γεγονός που θα του δημιουργήσει επιπλέον προβλήματα σε τούτο το «ταξίδι» προσωπικής ενδοσκόπησης. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που θα γνωρίσει την Έλεν (Σίρνερ).

Δεν υπάρχει εδώ κάτι το αντικειμενικά προβληματικό, πρόκειται δηλαδή για ένα φιλμ γραμμικής αφήγησης, με αρχή, μέση και τέλος, που παραθέτει την ιστορία ενός κάποιου τυχαίου άνδρα σε μια τυχαία πόλη του κόσμου. Αυτό το αντικειμενικά μη προβληματικό, αποτελεί τελικά και το βασικότερο σεναριακό «αγκάθι» της ταινίας του Γκέλερ, δεδομένου ότι όλα όσα συμβαίνουν είναι με μαθηματική ακρίβεια αναμενόμενα από τον μέσο θεατή. Δεν υπάρχει κανένα σημείο έκπληξης, καμία ουσιαστική σύγκρουση ή κάποια ουσιώδης δραματική έξαρση που να δικαιολογεί τους χαμηλούς τόνους της πρότερης δράσης.

Από την άλλη δεν μπορείς να καταλογίσεις στην ταινία, ότι δεν προσπαθεί να αποτελέσει ένα συμπαθητικό και ανάλαφρο δράμα. Υπάρχουν στιγμές ατόφιας ταύτισης με τον χαρακτήρα (πολύ καλός στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Φρέντρικ Λάου) σε επίπεδο αντίδρασης και συνολικά το σενάριο του Όλιβερ Ζίγκενμπαλγκ αποπειράται να διηγηθεί την ιστορία ενός εθισμού, δίχως όμως τη δακρύβρεχτη και σοβαρή πλευρά του.

Αυτή η αμφιταλάντευση μεταξύ αυστηρότητας και ελαφρότητας προσδίδει έναν τόνο αβεβαιότητας στην ταινία, με στιγμές που άλλοτε μοιάζουν παράταιρα κωμικές και άλλοτε αχρείαστα σοβαρές, διαμορφώνοντας έτσι ένα περιβάλλον με διαρκή σκαμπανεβάσματα για τον ήρωα, που όμως μοιάζουν μη οργανικά, σαν να υπάρχουν απλά και μόνο για να (εξ)υπηρετήσουν το ταξίδι του προς τη νηφαλιότητα.

Στην περίπτωση που η ταινία ήταν μικρότερη (οριακά φτάνει τις δύο ώρες), μάλλον θα ήταν και αποτελεσματικότερη σε αυτό που θέλει να πει και κυρίως στον τρόπο που το λέει. Υπάρχει μπόλικο περιθώριο για «κοπτοραπτική» στην πρόζα που ανά στιγμές μοιάζει επαναλαμβανόμενη, αλλά και στο κομμάτι της σκηνοθεσίας των ανθρώπινων σχέσεων όπου τα πράγματα σπάνια είναι άσπρα ή μαύρα. Ευτυχώς το κλείσιμο διαθέτει μια λυτρωτική ποιότητα που απαντάει και στους λόγους για τους οποίους ο Μαρκ έχει πάρει αυτήν την αλκοολική κατεύθυνση στη ζωή του.

Το «Ένα για τον Δρόμο» δεν είναι η ταινία που θα σε συγκλονίσει (αυτό ίσως να το έκανε το «Άσπρο Πάτο» του Τόμας Βίντερμπεργκ), είναι όμως ένα φιλμ που δεν περνάει αδιάφορο κι αυτό για την ελληνική διανομή είναι από μόνο του μια μικρή επιτυχία.