Ο Πάγος που Καίει

Από μια πλευρά είμαι εντελώς αναρμόδιος να μιλήσω για μια ταινία 20άρηδων. Μπορεί η ηλικία να είναι ένας αριθμός, κάποτε όμως τα νούμερα δεν…βγαίνουν και μπορεί εκτοπισμένος να μιλάς για τα 20 που γνώρισες (κι ακόμα νοιώθεις) τα οποία όμως την παραμικρή σχέση δεν διατηρούν με τα 20 όπως τα ζουν οι αυθεντικά ζώντες τα.

Ωστόσο, τι να κάνουμε, δεσμώτες όλοι με κάποιο τρόπο είμαστε, δεν μπορώ παρά να μιλήσω για μια τέτοια ταινία όπως θα την έβλεπα *κρύβε λόγια* χρόνια πριν - και πώς ακόμα και σήμερα την αισθάνθηκα. Έχουν απίστευτες θερμοκρασίες τα 20, όπως θυμάστε εσείς που και για εσάς φτιάχτηκε το έργο. Έχουν ελεκτρίκ παροξυσμούς, έχουν ιδρώτα, τσαντίλες φοβερές, μοναξιές ακατανόητες κι αβυσσαλέες (Να, σα να κλαις γοερά μέσα σ’ ένα κλαμπ που όλοι πανηγυρίζουν). Έχουν μεγάλους έρωτες, μαγικές παρέες, έχουν την ικανότητα να ζουν σε χίλιους χρόνους συνάμα, να ρουφάνε με άπειρα watt ισχύος κάθε χρώμα, σχήμα, έργο, κοίταγμα, λέξη, μουσική, σώμα, χώρο εκεί έξω και να αποπνέουν έπειτα αισθήσεις κι αισθήματα των οποίων μέτρο δεν βρέθηκε ποτέ. Καμμιά φορά το σινεμά τα καταγράφει. Αποδεσμεύοντας αυτές τις μοναδικά οργανωμένες του όψεις αλήθειας, που ως γνωστόν ανέκαθεν υπερέβαιναν την κάτωχρη πραγματικότητα, το σινεμά έχει μια δύναμη υπερρεαλιστική να αποτυπώνει ψυχισμό.

Εδώ χρειάζεται να συντονιστείς, παρά να ξύνεις το κεφάλι προσπαθώντας να καταλάβεις

Η ταινία του Τσεν, που από τώρα ως κριτικός (πια) πρέπει να παρεμβάλλω ότι είναι υποσύνολο των συνιστωσών της, μεγαλουργεί στην καταγραφή του ταξιδιού της τριάδας του (του καταθλιπτικού αστού 20άρη, του κοριτσιού που σκότωσε τ’ όνειρό της πρόωρα, του romancero (sic) εργαζόμενου που ερωτεύθηκε πάνω απ’ το κεφάλι του). Πώς το τεκμηριώνω; Δεν μπορώ παρά με τα παραπάνω. Με ταχυδρόμησε εν ριπή οφθαλμού αλλού, στην εποχή που είσαι ήρωας, ενίοτε πένθιμος ήρωας, τραγουδιών, ταινιών, της ζωής της, της φαντασιωτικής δικής σου. Της εποχής που η νεότητα απλώνεται πολύ πέρα από το μήκος των χεριών σου και δεν καταδέχεται ούτε να διαβάσει ανθρώπους που γράφουν στις κριτικές τους για τέτοια όρια.

Τώρα, αν οι zoomers 20άρηδες είναι έτσι, θα σας γελάσω. Αν/Όσοι είναι έτσι, με την ταινία θα συντροφευθούν. Η ζωή τους είναι ήδη εκδοχή του έργου, το έργο ήδη εκδοχή της επόμενης μέρας τους. Δεν είναι πολλές οι φορές που μια ταινία συλλαμβάνει έτσι τον χρόνο μιας ηλικίας. Το έχει κάνει ο Γκοντάρ, το έχει κάνει ο Τριφό, οι ενστικτώδεις δηλαδή επιλογές με το που θα πεις σε έναν κριτικό κινηματογράφου «νεανικό ερωτικό τρίγωνο» και «υπέροχες αλητείες». Το έχει κάνει ο Καρ Βάι με την δική του ανάγνωση, την πιο επιτηδευμένη, την πιο έκδηλα στυλάτη. Μπορώ να αναφέρω και άλλα έργα, όμως το κύρος που θα προσέδιδε στην κριτική κάτι τέτοιο θα το αφαιρούσε από το ότι «Ο Πάγος που Καίει» είναι περισσότερο μουσική απ’ ότι κλασικό σινεμά πλοκής. Εδώ χρειάζεται να συντονιστείς, παρά να ξύνεις το κεφάλι προσπαθώντας να καταλάβεις. Και, ως γνωστόν, είναι οι νέοι που πρώτα συντονίζονται και μετά σκέφτονται τα παρακάτω. (Τα οποία παρακάτω, πάντως, είναι αναλογικά της νιότης στην αισιότητά τους και εδώ).

Τέλος, πράγματι το «Burning» (2018) άφησε θραύσματα πίσω του κι επιρροές που εμφανώς γεννούν ατμόσφαιρες και πνεύματα μεταγενέστερων ταινιών. Ο Άντονι Τσεν είναι δηλωμένος λάτρης της ταινίας του Ντονγκ και υπάρχουν αρκετές σκηνές αναφοράς σε αυτή. Και είναι η εν γένει σύντηξη μιας αίσθησης ταξιδιού, ενός παρα-μυθικού που τυλίγει σωσίβια τις νεανικές ορμές, και μιας αίσθησης ορίων (γεωγραφικών, γεωφυσικών, συναισθηματικών) που σε ζώνουν αλλά και μπορείς να ξεπερνάς (πάλι ένοχη η νιότη!) που χαρίζουν τελικά στην ταινία ένα υπόβαθρο που ίσως δεν την ανεβάζει στα…όρη Τσανγκμπάι του σινεμά αλλά και στους πρόποδες που περιηγείται μια χαρά είναι η ατμόσφαιρα.