Κάννες 2017: Τα δάκρυα του Αλμοδόβαρ και η ενόχληση της Τσαστέιν για την εικόνα των γυναικών στις ταινίες
2017-05-29 16:21:36
Μετά τη χθέσινη τελετή λήξης του φεστιβάλ, η κριτική επιτροπή δικαιολόγησε τις βραβεύσεις τηςκαι μίλησε για γυναίκες και μειονότητες.
Αν σε κάτι ξεχώρισε η φετινή κριτική επιτροπή του Φεστιβάλ Καννών ήταν η διάθεση να μιλήσει με ειλικρίνεια για όσα την απασχόλησαν κατά τη διάρκεια των προβολών του διαγωνιστικού τμήματος. Σίγουρα υπήρχε μεγαλύτερη ελευθερία χθες, μετά το πέρας της τελετής λήξης, καθώς τα βραβεία δόθηκαν και δε μπορούσαν να αλλάξουν, όμως και πάλι τα μέλη της, με μπροστάρη φυσικά τον Πέδρο Αλμοδόβαρ, δε δίστασαν να αναφέρουν ακόμη και τις διαφωνίες που υπήρξαν.
Ο Αλμοδόβαρ υπήρξε μάλλον διπλωματικός σε ό,τι αφορούσε το «120 Beats per Minute» του Ρομπέν Καμπιγιό, την ταινία που απέσπασε πολλαπλούς επαίνους μετά την προβολή της χάρη στην καλλιτεχνική της αξία αλλά και το ακτιβιστικό προφίλ της, μια που αναφέρεται στους αγώνες της ACT UP ώστε να προωθηθούν γρηγορότερα από τη γαλλική κυβέρνηση, φάρμακα για ασθενείς του HIV. Με πρόεδρο έναν ανοιχτά ομοφυλόφιλο και πολύ ευαίσθητο σε τέτοια ζητήματα, άρχισε να συζητιέται τις τελευταίες ώρες πριν την απονομή πως ο Καμπιγιό δε θα έπρεπε να έχει αντίπαλο. Όμως είπε όμως ο Αλμοδόβαρ «ήμαστε μια πολύ δημοκρατική επιτροπή και πρέπει να ξέρετε πως εγώ είμαι απλά το 1/9 της , τίποτα παραπάνω» αφήνοντας να εννοηθεί πως αν και προτιμούσε την ταινία του Καμπιγιό για τον Χρυσο Φοίνικα, η επιλογή της πλειοψηφίας ήταν άλλη. Πάντως ανέφερε πως το «120 Beats per Minute» άρεσε σε όλους καθώς έδειξε με έναν πολύ ωραίο τρόπο όσα σημαντικά γεγονότα έγιναν στο Παρίσι από την ACT UP, τα οποία έσωσαν τελικά τη ζωή πολλών ανθρώπων, μη μπορώντας να κρύψει τα δάκρυά του όσο μιλούσε γι' αυτό το θέμα.
Βέβαια, η προτίμησή του για το «120 Beats per Minute» δε σήμαινε πως είχε αρνητική γνώμη για το «Square». «Μιλά για τη δικτατορία του να είσαι σήμερα πολιτικά ορθός, κάτι πολύ πιο τρομερό ίσως από οποιαδήποτε δικτατορία του παρελθόντος. Παρά το τόσο σοβαρό θέμα, η ταινία είναι πολύ ευφάνταστα σκηνοθετημένη. Σκεφτήκαμε να βραβεύσουμε και τον πρωταγωνιστή, που ήταν εκπληκτικός.
Πέρα από την «κόντρα» των 2 αυτών ταινιών, το άλλο θέμα που κυριάρχησε στη συνέντευξη τύπου της επιτροπής ήταν η βράβευση μιας γυναίκας σκηνοθέτη, για πρώτη φορά μετά από 50 χρόνια, και η γενικότερη εκπροσώπηση του γυναικείου φύλου στο σύγχρονο σινεμά. Η Τζέσικα Τσαστέιν μίλησε περισσότερο γι' αυτό λέγοντας πως, επειδή δε βλέπει συχνά 20 ταινίες σε 10 ημέρες, της φάνηκε πολύ ενοχλητικό το πώς βλέπει ο κόσμος ακόμη τις γυναίκες μέσα από το σινεμά. Υπήρξαν μεν εξαιρέσεις σε αυτά που είδε, αλλά για να αλλάξει επαρκώς η θέση της γυναίκας μέσα από τον κινηματογραφικό φακό χρειάζεται μεγαλύτερη αύξηση του αριθμού των γυναικών σκηνοθετών στο παγκόσμιο σινεμά. Τα ίδια επανέλαβε και η Μάρεν Άντε που ανέφερε ότι στις κατά καιρούς συναντήσεις της σε διάφορα φεστιβάλ με άλλες γυναίκες σκηνοθέτες νοιώθουν σαν μειονότητα και ότι πρέπει να αλλάξει το σημερινό στερεότυπο πως η κινηματογραφική βιομηχανία αφορά κατά πλειοψηφία μόνο άνδρες.
Ο Γουίλ Σμιθ, αφού είπε πρώτα πως «κάποιες φορές η δημοκρατία είναι χάλια» μια που η αγαπημένη του ταινία από διαγωνιστικό (το «Jupiter's Moon») δε κέρδισε τίποτα, με χιούμορ πάντα, προχώρησε το θέμα του προγράμματος λίγο περισσότερο λέγοντας αρχικά πως δεν θα ήταν κακό να έβρισκε στο διαγωνιστικό και 1-2 μαύρους σκηνοθέτες. Και όχι μόνο. Είπε πως θα ξεκινήσει με τον Παρκ Τσαν Γουκ μια συνεργασία ώστε να δημιουργηθεί μια ομάδα που θα διευκολύνει φωνές από όλο τον κόσμο που σπάνια εκπροσωπούνται σε φεστιβάλ και θα πρέπει να πείσει τον Τιερί Φρεμό και γενικά όλο τον οργανισμό του Καννών πως είναι υποχρεωμένοι να τους βοηθήσουν σε κάτι τέτοιο. Η κουβέντα αυτή για τις μειονότητες θα συνεχιστεί σίγουρα και μετά το φεστιβάλ (άλλωστε είναι ένας συνεχής διάλογος εδώ και χρόνια) και είναι ενδιαφέρον να δούμε αν θα έχει εφαρμοστεί στις Κάννες του 2018.
