Μυστηριώδεις Φόνοι στο Μανχάταν

Αγαπημένος παρατηρητής των φίλων και των ζευγαριών που ζουν και αυτοδιασπώνται μέσα στην clean ατμόσφαιρα της Νέας Υόρκης, ο Γούντι Άλεν, μέσα από τους «Μυστηριώδεις Φόνους», αποκαλύπτει για άλλη μια φορά τη φαρσική φύση των σύγχρονων σχέσεων.

Οι χαρακτήρες της ταινίας σουλατσάρουν με απίστευτη άνεση πάνω στο στόρι και ελέγχουν πλήρως τους ρόλους τους.

Ο ξαφνικός θάνατος μιας ήσυχης νοικοκυράς σε μια πολυκατοικία του West Side στο Μανχάταν, αναστατώνει τη φαινομενικά πλήρη ζωή ενός ζεύγους που μένει στο διπλανό διαμέρισμα. Η απολαυστική σύζυγος (Ντάιαν Κίτον), προσπαθώντας να εξιχνιάσει το έγκλημα, μετατρέπει εαυτόν και αλλήλους(το σύζυγο Γούντι, τον πιστό τους φίλο εργένη Άλαν Άλντα και μια παλαβιάρα- Αντζέλικα Χιούστον- συγγραφέα) σε ερασιτέχνες ντετέκτιβ.

Βασισμένος στην παράδοση της κωμωδίας giallo -την οποία θαυμάζει απεριόριστα- και στον ψυχαναγκαστικό σαρκασμό με τον οποίο ανέκαθεν αντιμετωπίζει τις σχέσεις, τον εαυτό του και τις σινεφίλ αναφορές του, ο αξιότιμος κύριος Άλεν χτίζει μια ιστορία διαμάντι σκέτο, της οποίας έχει τον απόλυτο έλεγχο, μέσα από γκαγκς που σου κόβουν την ανάσα από τα γέλια: Το πτώμα της δολοφονημένης νοικοκυράς που πέφτει ανέλπιστα πάνω στο κεφάλι του Γούντι από την οροφή ενός ασανσέρ και του δημιουργεί κρίση κλειστοφοβίας -και ως είθισται, ψυχοβγαλτικές κινήσεις της κάμερας.

Οι χαρακτήρες της ταινίας σουλατσάρουν με απίστευτη άνεση πάνω στο στόρι και ελέγχουν πλήρως τους ρόλους τους: Η Ντάιαν Κίτον ως θυελλώδης Νεοϋορκέζα σύζυγος είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να σκεφτεί ο Γούντι για να δώσει ανοδική ώθηση στην ταινία. Το ίδιο συμβαίνει και με την Αντζέλικα Χιούστον, που εμφανίζεται σαν ανεμοθύελλα και αφού τα σαρώσει όλα, παίρνει το κραγιόν της και αποχωρεί θριαμβευτικά, ενώ ο Άλαν Άλντα, που περιφέρεται ως μόνιμος φίλος του ζεύγους ανάμεσα σε γκαλερί και ύποπτες αποθήκες, είναι σκέτη απόλαυση.

Όσο για τον κύριο Άλεν στο ρόλο του συζύγου, τα έχουμε ξαναπεί. Είναι ο ίδιος μπερδεμένος και ατσούμπαλος τύπος που βλέπουμε στην οθόνη εδώ και χρόνια, μόνο που αυτή τη φορά ατενίζει με αισιοδοξία και κάποια σιγουριά τις αποτυχίες του. «Ήθελα να κάνω αυτή την ταινία μετά τον «Νευρικό Εραστή», δήλωσε ο Γούντι Άλεν, «αλλά ο ψυχαναλυτής μου μού είπε ότι πρέπει πρώτα να σοβαρέψω λίγο».

Το γεγονός ότι ανέκτησε το χιούμορ του, μάλλον σημαίνει ότι επιτέλους άρχισε να αντιμετωπίζει με μεγαλύτερη σοβαρότητα τις ταινίες του. Για τον εαυτό του, δεν γνωρίζω και δεν με νοιάζει.

Η κριτική της ταινίας δημοσιεύθηκε στο τεύχος 40 του Περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ (Νοέμβριος 1993).