Ένα λατρευτικό double feature στην Άννα Μανιάνι από τις 25ες Νύχτες Πρεμιέρας

Η Άννα Μανιάνι χάρισε ασίγαστο πάθος στα κινηματογραφικά καρέ που συνέλαβαν το φλογερό ταμπεραμέντο της. Οι ερμηνείες της απογείωσαν ταινίες σκηνοθετών όπως οι Ροσελίνι, Βισκόντι, Παζολίνι και Λουμέτ, ενώ έγινε η πρώτη Ιταλίδα ηθοποιός που κέρδισε Όσκαρ ερμηνείας με το «Τριαντάφυλλο στο Στήθος» (1955) του Ντάνιελ Μαν.

Φέτος στο 25ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας, ένα κινηματογραφικό πορτρέτο της ηθοποιού με τίτλο «Το Πάθος της Άννα Μανιάνι» σε σκηνοθεσία Ενρίκο Τσερασουόλο, μας έδωσε την ιδέα ενός τιμητικού double feature στη μεγάλη ηθοποιό, τοποθετώντας δίπλα και το υποδειγματικό «Η Αγάπη» του Ρομπερτο Ροσελίνι (σε σενάριο Ζαν Κοκτό και Φεντερίκο Φελίνι, μεταξύ άλλων).

Απολαύστε, έναν κινηματογραφικό φόρο τιμής σε μία αξέχαστη ηθοποιό σπαρακτικής ακρίβειας, την Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου στον κινηματογράφο Δαναό στις 17:15. Κλείστε εισιτήρια εδώ.

Αναλυτικά οι προβολές

Το Πάθος της Άννα Μανιάνι / The Passion of Anna Magnani
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Enrico Cerasuolo

Όπως λέει και ο Μαστρογιάνι κάποια στιγμή, «η Μανιάνι είναι η μεγαλύτερή μας ηθοποιός. Ζητώ συγγνώμη από τις κυρίες μας, αλλά έτσι είναι». Έτσι είναι, ακριβώς. Η ανεξέλεγκτη φλόγα της, η τελειοθηρία, το εγκαυματικό πάθος της για ρεαλισμό είναι απλά περιγραφές. Η ίδια, στον εντυπωσιακό δισταγμό της να απαντήσει αν είναι καλή ηθοποιός («τι θα πει ηθοποιός, καλλιτέχνις είμαι») περικλείει την αλήθεια: Ένας άνθρωπος χτυπημένος από τις συγκυρίες της ζωής, μια ρηξικέλευθη παρουσία που όρισε, και κατά κάποιον τρόπο γέννησε, την μεταπολεμική Ιταλία, μια συναρπαστική γυναίκα που δεν έμοιασε ποτέ στα ανδρικών καταβολών γυναικεία πρότυπα.

Υπό μορφή λατρευτικού γράμματος, το ντοκιμαντέρ του Ενρίκο Τσερασουόλο σκιαγραφεί, με ύψιστη περιφρόνηση στο κουτσομπολιό, το πορτρέτο μιας χώρας, ενός σινεμά και μιας Γυναίκας που σημαδεύει ανεξίτηλα την κινηματογραφική ιστορία. Η.Δ.

Η Αγάπη / Love
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Roberto Rossellini

Σπονδυλωτό φιλμ δύο ιστοριών με τον Ροσελίνι σε μαγική ανάδειξη της Άννα Μανιάνι εν μέσω πραγματείας του θέματος της αγάπης. Στην πρώτη, ο έρωτας. Μέσα σε 35 λεπτά, η Μανιάνι, ολομόναχη μ’ ένα τηλέφωνο, να κάνει τα ιταλικά από γλώσσα τραγουδιστή, γλώσσα θρηνητική. Ένας έρωτας στο φινάλε του, ατρόμητη δημοσίευση μύχιων στιγμών και σπαραγμός της εγκατάλειψης σε μια αδιανόητη έκθεση μεγάλου ερμηνευτικού σινεμά. Στην δεύτερη ιστορία, που εξαγρίωσε τους απανταχού Καθολικούς και θρησκόληπτους, η άλλη όψη της αγάπης, αυτή για τον Θεό.

Η Μανιάνι ξεκινά μ’έναν μονόλογο μπροστά στον αμίλητο Φεντερίκο Φελίνι (!) για να καταλήξει σαν «τρελή του χωριού», οδυρόμενη να ανεβαίνει τον δικό της Γολγοθά, πιστεύοντας πως η Θεία Χάρη την άφησε έγκυο σαν άλλη Παναγία. Το φινάλε, έξοχα διφορούμενο, η φυσικότητα της σπουδαιότερης Ιταλίδας ηθοποιού ασύλληπτη. Η.Δ.