«Έγκλημα κατά του Πολιτισμού»: Άρθρο της Wall Street Journal υπερασπίζεται τον Γούντι Άλεν

Για την υπόθεση Γούντι Άλεν (καλύτερα: την υπόθεση της Μία Φάροου εναντίον του Γούντι Άλεν), υπόθεση που καβάλησε το κύμα του νεότευκτου #MeΤοο, δημιούργησε την συζήτηση «όταν ο καλλιτέχνης είναι κακός άνθρωπος, σκότωσε τον καλλιτέχνη» και ένα από τα πολλά της επιτεύγματα ήταν το να εξορίσει καλλιτεχνικά τον Άλεν από τις ΗΠΑ, να διαλύσει την συμφωνία του με την Amazon, να περιορίσει την δυνατότητα γνωστοποίησης του έργου του και να χαλάσει τις ετήσιες συναντήσεις μας με το έργο του, έχουν ειπωθεί και γραφτεί πολλά. Σχεδόν ποτέ οι διιστάμενες απόψεις δεν προσέγγισαν η μία την άλλη, κάτι που δεν επαγγέλλεται ούτε και αυτό το κείμενο ότι θα καταφέρει.

Κι όμως τα πράγματα είναι σχετικά απλά. Εξοργιστικά μεν, αλλά απλά. Η υπόθεση Άλεν είναι μια μη-υπόθεση δικαστικά. Έχουν γίνει διπλές έρευνες από τις Αρχές και καμμιά τους δεν διαπίστωσε ποτέ ισχύ στον ισχυρισμό εναντίον του. Η Δικαιοσύνη τον έκρινε αθώο. Κάθε άνθρωπος είναι αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Ο Γούντι Άλεν είναι αθώος. Δεν είναι «κι εσύ που το ξέρεις;», δεν είναι θέμα «γνώμης», είναι αναπαραγωγή ενός αντικειμενικού γεγονότος.

Από εκεί και έπειτα οι πολέμιοι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Σε αυτούς που δεν γνωρίζουν τα περί αθωότητας, και δεν θα κάνουν ποτέ κάποια προσπάθεια βελτίωσης της κατάστασής τους, και σε αυτούς που δεν χωνεύουν το γεγονός ότι ο Γούντι Άλεν νυμφεύθηκε την θετή του κόρη. Έτσι λοιπόν δεν τους ενδιαφέρει εάν είναι παιδόφιλος ή όχι, είναι πεπεισμένοι ότι είναι «ανώμαλος». Η αλήθεια είναι ότι οι πιο πολλοί από αυτούς θεωρούν ανώμαλους όλους αυτούς που δεν κάνουν τα πράγματα όπως οι ίδιοι. Κάτι πρέπει να υπάρχει να κάνει κάποιος για αυτούς τους ανθρώπους. Εδώ που τα λέμε, στην γνησιότητά τους, το #MeToo και ολόκληρη η κινηματική της «ορθότητας» αυτό κάνουν. Προσπαθούν να μάθουν στον κόσμο να συμπεριλαμβάνει, να χωράει, να μην μισεί. Έλα όμως που δεν ξέρεις πια πόσοι από αυτούς που θεωρούν ανώμαλο τον Άλεν είναι μέσα στην Ορθότητα και πόσοι την πολεμούν και δαύτη; Δεν μπορείς να κερδίσεις.

Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία πολέμιων. Αυτοί που δεν έχουν ιδέα για τίποτα και απλώς ακολουθούν τους μανδαρίνους του διαδικτύου, παίρνουν τη θέση που τους ταιριάζει καλύτερα και προσεύχονται τις νύχτες για λίγη παραπάνω σοσιομιντιακή υποστήριξη. Σε αυτούς δεν καίγεται καρφάκι αν εμείς είχαμε 20-30-40 χρόνια ετήσιο ραντεβού με τον Γούντι. Δεν καίγεται καρφάκι περί οτιδήποτε εστί Γούντι, σινεμά, τέχνη γενικότερα. Γενικά περνούν θαυμάσια και χωρίς αυτήν. Και είναι ακριβώς αυτοί που αποφάσισαν, ή συνέβαλαν στην απόφαση, να λείψει σε εμάς ο Γούντι. Και άλλοι των οποίων η ενοχή δεν έχει αποδειχθεί ή η ενοχή έχει προ πολλού τιμωρηθεί και συγχωρεθεί.

Τώρα, o Κάιλ Σμιθ έγραψε στην Wall Street Journal ένα κάπως πιο επίσημο, και πιο καλογραμμένο κατηγορώ εναντίον αυτών που αποφασίζουν για ανθρώπους της Τέχνης δίχως να έχουν την παραμικρή σχέση με την Τέχνη αυτή. (Το άρθρο βρίσκεται ολόκληρο εδώ.) Μεταξύ άλλων αναφέρει:

«Αντίθετα με άλλους κατηγορούμενους της #MeToo εποχής, το υποτιθέμενο αδίκημα του Άλεν έχει μελετηθεί σοβαρά από την Αστυνομία. Υπάρχει μια ολόκληρη αφήγηση που τον απαλλάσσει. Ωστόσο οι μανδαρίνοι της ποπ κουλτούρας έχουν στραφεί εναντίον του, όπως η μάζα σχηματίζει μια εχθρική ταξιαρχία με πιρούνες και δαυλούς και τον καταδιώκει στην εξαιρετική παραβολή του, 'Σκιές και Ομίχλη' (1991). Είναι παρίας πια σε μια κατάσταση που για τον ίδιο δεν βγάζει καν νόημα. [...] Μπορεί να ισχυρίζεται ότι θα συνεχίσει να δημιουργεί ακόμα κι αν κάθε εταιρεία τον κόψει. Όμως οι πολιτισμικές δυνάμεις πρέπει να κατεβάσουν τις πιρούνες και τους δαυλούς τους. Αυτός ο μεγάλος καλλιτέχνης δεν πρέπει να τελειώσει την καριέρα του μέσα σε σκιές και ομίχλη.»