11:49
8/5

«The Eddy»: Είδαμε τα πρώτα επεισόδια της σειράς σε σκηνοθεσία Ντάμιεν Σαζέλ

Δυο πράγματα αγαπά πολύ ο Ντάμιεν Σαζέλ αναντίρρητα, το σινεμά και την τζαζ. Με μοναδικό διάλειμμα τον ανθρωποκεντρικό, μελαγχολικό (για μερικούς αδίκως υποτονικό) «First Man», όλες οι ταινίες του αποτελούν ρομαντικά («Guy and Madeline on a Park Bench», 2009), σκληρά («Whiplash», 2014), ρετρό («La La Land», 2016) φλερτ του κινηματογράφου με την μουσική. Δεν είναι καθόλου περίεργο, λοιπόν, που η πρώτη του τηλεοπτική δουλειά έχει τζαζ χαρακτήρα και έντονο αποτύπωμα των κινηματογραφικών του καταβολών.

Το «The Eddy» διαδραματίζεται στο Παρίσι με βασικούς άξονες της πλοκής το ομώνυμο τζαζ κλαμπ, τους ιδιοκτήτες, τους τραγουδιστές, αλλά και την πόλη που τους περιβάλλει. Από τα πρώτα λεπτά η κάμερα με μονοπλάνο σε (συγκινησιακό) φιλμ 16 χιλιοστών βαδίζει δίπλα στους ανθρώπους του μαγαζιού, από τα εσωτερικά γραφεία μέχρι τον κυρίως χώρο, τη σκηνή και την μπάντα που βρίσκεται εκεί, βγαίνει έξω στο δρόμο και καταγράφει τις συζητήσεις τους λίγο πριν σταθεί στην είσοδο του μαγαζιού και μας βάλει «μέσα». 

Κεντρικός χαρακτήρας της σειράς είναι ο Έλιοτ (Αντρέ Χόλαντ του «Moonlight»), διάσημος πιανίστας της τζαζ που έχει μετακομίσει από τη Νέα Υόρκη στο Παρίσι και έχει ανοίξει το «The Eddy» με τον Φαρίντ (ο Ταχάρ Ραχίμ του «Προφήτη»). Το μαγαζί όμως δεν πάει τόσο καλά, τα χρέη εμπλέκουν τον υπόκοσμο της γαλλικής πρωτεύουσας εν αγνοία του Έλιοτ και το ρομαντικό παρελθόν του με την όμορφη τραγουδίστρια Μάγια (στο ρόλο η γοητευτική Γιοάνα Κούλιγκ του «Ψυχρού Πολέμου») δημιουργεί μία τεταμένη ατμόσφαιρα στο κλαμπ. Η ξαφνική εμφάνιση της 15χρονης κόρης του, Τζούλι (Αμάντλα Στένμπεργκ, «The Hate U Give») θα τον φέρει αντιμέτωπο με τις επιλογές του.

Το «The Eddy» ξεκινά αναμενόμενα εντυπωσιακά (ο Σαζέλ συνηθίζει να «γραπώνει» το βλέμμα) και αποτίει συνειδητά φόρο τιμής στην ελεύθερη κάμερα του σινεμά βεριτέ. Βρισκόμαστε άλλωστε στο πολυ-κινηματογραφημένο Παρίσι των σινεφίλ αναμνήσεων και της Νουβέλ Βαγκ, των δημιουργών του Cinéma vérité και των κινηματογραφικών του «τέκνων». Ο Σαζέλ στο «The Eddy» δεν θέλει να είναι ένας «Αμερικανός στο Παρίσι» ούτε καλλιτεχνικά, ούτε κατά γράμμα. Επιλέγει οι εικόνες του να είναι αντι-τουριστικές, μακριά από τον Πύργο του Άιφελ και πιο κοντά στα γκέτο, επιθυμία του είναι μία αυθεντική κι όχι καλογυαλισμένη εικόνα της Πόλης του Φωτός σε πλήρη συμφωνία με τον αυτοσχεδιασμό που του επιτρέπει το τζαζ περιεχόμενο.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι σινεφιλικές πινελιές και τα «κασσαβετικά» δάνεια, δεν υποστηρίζονται αντίστοιχα από ένα φιλόδοξο σενάριο. Οι χαρακτήρες του «The Eddy» είναι τα ξεχωριστά «όργανα» που αναμένεις να σολάρουν σε κάθε επεισόδιο. Οι «αυτοσχεδιασμοί» τους έπρεπε να χαρίζουν μία ειδική τζαζ, ποιότητα στη σειρά και να ενισχύουν δραματουργικά τη σεναριακή αρμονία. Δυστυχώς, η μελωδία τους δεν προ(σ)καλεί το κοινό στις διαδρομές τους. Τουλάχιστον αυτό αποκομίζεις από τα δύο πρώτα επεισόδια, που σκηνοθέτησε ο Σαζέλ πριν παραδώσει σε επόμενους δημιουργούς (η σεζόν αποτελείται συνολικά από οχτώ επεισόδια). 

Υπεύθυνος κυρίως ο σεναριογράφος Τζακ Θορν («This is England», «Χάρι Πότερ και το Καταραμένο Παιδί», «His Dark Materials»), ο οποίος μετά το εισαγωγικό πρώτο επεισόδιο - γνωριμίας με τους χαρακτήρες και τον χώρο, απομακρύνεται από το «The Eddy» του τίτλου κι επιλέγει να «ακούσει» το σολάρισμα της Τζούλι, στην οποία η 22χρονη Στένμπεργκ χαρίζει μία μονοδιάστατη - σχεδόν ενοχλητική - ερμηνεία. Η κλισέ ευκολία με την οποία το σενάριο την οδηγεί στο «περιθώριο» του Παρισιού ξενίζει τον θεατή, κοστίζει στην «αυθεντικότητα» της αφήγησης και δημιουργεί εύλογη απορία γιατί επιλέχθηκε ο συγκεκριμένος (εξωτερικός) χαρακτήρας να άγει την πλοκή τόσο νωρίς σε μία σειρά που λέγεται «The Eddy» και στην οποία δεν έχουμε γίνει ακόμα «θαμώνες». Ειδικά αν αναλογιστείς πως ένας ενδιαφέροντας χαρακτήρας «θυσιάζεται» στα μισά του πρώτου επεισοδίου (αν και λογικά θα τον ξαναδούμε σε flashback).

Τα πρώτα επεισόδια της σειράς μαρτυρούν τον διακαή πόθο της δημιουργικής ομάδας να ανατρέψει τις προσδοκίες. Όσοι περιμένουν ένα ακόμη «La La Land» θα απογοητευτούν, αλλά (ασφαλώς) δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Η υπεραπλούστευση του σεναρίου που δεν εμπνέει γνήσια συμπάθεια για τα τεκταινόμενα, για τους ανθρώπους που μας συστήνει και η καλλιτεχνική συγκάλυψη των σινεφιλικών επιρροών είναι οι παράγοντες που προδίδουν το «The Eddy» και όχι το γεγονός πως δεν είναι ένα City of Stars α λα γαλλικά. Από την άλλη, οι ξεχωριστές νότες του ίσως ηχούν καλύτερα στα επόμενα επεισόδια και στο σύνολο η σειρά μας επιφυλάσει το δικό της, αξιομνημόνευτο τραγούδι.

Τα ποιοτικά εχέγγυα ηθοποιών (Χόλαντ, Κούλιγκ), σκηνοθετών (πέρα από τον Σαζέλ συνδράμουν ο Άλαν Πάουλ του «Tales of the City», η Χούντα Μπενιαμίνα του «Divines» και η Λάιλα Μαράκτσι του «Le Bureau des Légendes»), μουσικής (ο θρυλικός μουσικός παραγωγός και τραγουδοποιός Γκλεν Μπάλαρντ του «Jagged Little Pill» της Αλάνις Μόρισετ, συνεργάτης του Άλαν Σιλβέστρι με συμμετοχές στα «Thriller» και «Bad» του Μάικλ Τζάκσον) είναι εδώ.  Ας δούμε, λοιπόν, αν το «The Eddy» θα γίνει στέκι.

INFO
Η πρώτη σεζόν του «The Eddy» κάνει πρεμιέρα στο Netflix στις 8 Μαΐου.