14:45
28/3

Ανοιχτή επιστολή της Ένωσης Σκηνοθετών Δημιουργών για την συγχώνευση Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και ΕΚΟΜΕ

Το νέο νομοσχέδιο του Υπουργείου Πολιτισμού με τίτλο «Δημιουργική Ελλάδα: ενίσχυση του κινηματογραφικού, οπτικοακουστικού και δημιουργικού τομέα, ίδρυση φορέα για το βιβλίο και λοιπές διατάξεις σύγχρονου πολιτισμού», που τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση από τον υφυπουργό Πολιτισμού Χρίστο Δήμα, έχει προκαλέσει ποικίλλες αντιδράσεις.

Σχετικά με τον κινηματογραφικό χώρο, το σχέδιο νόμου φιλοδοξεί να δημιουργήσει έναν ενιαίο φορέα συγχωνεύοντας το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου με το ΕΚΟΜΕ με την σύσταση ανώνυμης εταιρείας με διακριτικό τίτλο «Creative Greece». Η Ένωση Σκηνοθετών Δημιουργών (ΕΣΔ) κάνει λόγο πως ο ρόλος του ήδη υποχρηματοδοτούμενου ΕΚΚ «εξαϋλώνεται» με το νέο νομοσχέδιο αποκλείοντας τη συμμετοχή των δημιουργών.

Διαβάστε περισσότερα σχόλια από τους φορείς της ελληνικής οπτικοακουστικής παραγωγής όπως η ΕΝΩΣΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ-ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ (ΕΣΠΕΚ) και ο ΣΑΠΟΕ – ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ ΟΠΤΙΚΑΚΟΥΣΤΙΚΩΝ ΕΡΓΩΝ στη δημόσια ηλεκτρονική διαβούλευση του νομοσχεδίου εδώ.

Ακολουθεί η ανοιχτή επιστολή της Ένωσης Σκηνοθετών Δημιουργών:

Η ΕΝΩΣΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ (ΕΣΔ) είχε από την πρώτη στιγμή εκφράσει έντονα την αντίδρασή της στη Συγχώνευση ΕΚΚ-ΕΚΟΜΕ, με ανακοινώσεις και δράσεις, ενημερώνοντας τους εκπροσώπους των κομμάτων αλλά και τους ίδιους τους αρμόδιους, με επιχειρήματα κι αντιπροτάσεις. Αυτό που βλέπουμε σήμερα, δικαιώνει την αρχική μας βεβαιότητα: το νομοσχέδιο εξαλείφει το ΕΚΚ και ωθεί την Ελληνική Κινηματογραφική Τέχνη στο έλεος μιας αγοραίας αντίληψης για τον πολιτισμό.

Ο κρίσιμος ρόλος του ΕΚΚ, εξαϋλώνεται, αφού δεν υπάρχει καμία σαφής, δεσμευτική, νομική διατύπωση, στο προτεινόμενο σχέδιο νόμου, με διακριτή πηγή χρηματοδότησης, για την ενίσχυση της Ελληνικής Κινηματογραφίας, από την αρχική ιδέα του δημιουργού, μέχρι την προβολή στις αίθουσες. Παρά το γεγονός ότι η Γενική Διεύθυνση Κινηματογράφου και η Γενική Διεύθυνση Οπτικοακουστικών Μέσων, Τεχνολογίας και Δημιουργίας είναι ξεχωριστές διευθύνσεις, δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή στους τρόπους και τις προϋποθέσεις χρηματοδότησης, ταυτίζοντας το τηλεοπτικό προϊόν με την κινηματογραφική ταινία (GRGR-FTV).

Ως αποκλειστική διαδρομή χρηματοδότησης, εμφανίζεται το cash rebate, αντιμετωπίζεται δηλαδή η Κινηματογραφική Τέχνη, μόνο ως επενδυτικό κίνητρο. Ταυτόχρονα, ανεβάζοντας το όριο των επιλέξιμων δαπανών στις 200.000 ευρώ για μεγάλου μήκους μυθοπλασία και 60.000 για ντοκιμαντέρ και μικρού μήκους - ποσά που είναι εκτός Ελληνικής πραγματικότητας - αποκλείεται η πρόσβαση στο cash rebate, ενός μεγάλου, κρίσιμου τμήματος της Ελληνικής οπτικοακουστικής κοινότητας, νεκρώνοντας εν πολλοίς το “φυτώριο” της Ελληνικής παραγωγής.

Υπάρχει μια επίμονη επιβολή “πολιτικής για τον εγχώριο κινηματογραφικό τομέα” την οποία θα διαμορφώνουν από το υπουργείο και την κυβέρνηση μέχρι τον εκάστοτε Διευθύνοντα Σύμβουλο, χωρίς τη συμμετοχή και εν αγνοία των ανθρώπων του Ελληνικού Κινηματογράφου. Πως είναι δυνατόν να διαμορφώνεται οποιαδήποτε θετική και βιώσιμη πολιτική για την Ελληνική Κινηματογραφική Τέχνη, χωρίς τη συμμετοχή των ανθρώπων που την παράγουν και ζουν από αυτή;

Ο σκηνοθέτης-δημιουργός, κυρίαρχος πυλώνας του Ελληνικού Κινηματογράφου δεν αναφέρεται πουθενά στα άρθρα του νόμου, αντιθέτως τα όρια των προϋπολογισμών που ορίζονται, τον αποκλείουν δια της πλαγίας οδού. Διαβάζοντάς το, αισθάνεται κανείς ότι δεν είναι ένα νομοσχέδιο για τον πολιτισμό, αλλά για τη διευκόλυνση επενδύσεων, στο οποίο ο κινηματογράφος και εν γένη η οπτικοακουστική δημιουργία, δεν αντιμετωπίζονται ως τέχνη, αλλά ως υποπροϊόν της τουριστικής βιομηχανίας.

Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο, που εξακολουθεί να ενισχύει απροκάλυπτα την τηλεοπτική παραγωγή, θέτοντας πολύ χαμηλά όρια προϋπολογισμού, ειδικά για τις τηλεοπτικές παραγωγές άνω των 17 επεισοδίων, ενώ δεν τολμά να θέσει, τη νόμιμη καταβολή του 1,5% επί του τζίρου από τους τηλεοπτικούς σταθμούς πανελλαδικής εμβέλειας, ως απαραίτητο όρο για την οικονομική ενίσχυση των παραγωγών τους.

Η δημιουργία του ψηφιακού αποθετηρίου, ενώ υπάρχει ήδη στις αρμοδιότητες του ΕΚΟΜΕ, επανεξαγγέλεται! Κι ενώ δηλώνεται ότι η “παράδοσή του έργου δεν παρέχει στην Εταιρία εξουσίες εκμετάλλευσης”, δεν διευκρινίζεται αν τα έργα του αποθετηρίου θα εντάσσονται στο εθνικό αρχείο, για το οποίο σαφέστατα προβλέπει και εκμετάλλευση, γεγονός που θα καταστρατηγούσε τα θεσμοθετημένα πνευματικά δικαιώματα των δημιουργών οπτικοακουστικού έργου με κίνδυνο την εισαγωγή της λογικής του buy out (εφάπαξ εξαγορά ή παραχώρηση δικαιωμάτων).

Ασαφής επίσης είναι και η εμπλοκή του νέου φορέα στην εκπαίδευση, ενώ είναι αμφίβολο αν έχουν ληφθεί υπόψη τα εργασιακά δικαιώματα και οι επιπτώσεις που θα έχει η κατάρτιση που ευαγγελίζεται για τους επαγγελματίες του χώρου, αντίθετα με το χρόνιο αίτημα όλου του κλάδου, για σχολή οπτικοακουστικών τεχνών πανεπιστημιακού επιπέδου.

Εν κατακλείδι, εξακολουθούμε να βρίσκουμε καταστροφική και ακατανόητη την εμμονή για συγχώνευση δύο τόσο διαφορετικών φορέων, κι επιβεβαιώνεται η αρχική μας θέση, ότι πρόκειται πρωτίστως για απροκάλυπτη εξαφάνιση του ΕΚΚ, του βασικού θεσμού στήριξης της Ελληνικής Κινηματογραφίας.

ΕΝΩΣΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ (ΕΣΔ)