Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις δεν (φαίνεται να) επιστρέφει μπροστά από την κάμερα

Καθώς φαίνεται δεν θα ξαναδούμε τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις στο πανί. Πράγμα διόλου ευχάριστο και λόγω της δεινότητάς του και λόγω της υπόσχεσης που κατά βάση συνιστούσε η παρουσία του ως quality control της ταινίας που συμμετείχε.

Ο Τζιμ Σέρινταν, ο Ιρλανδός δημιουργός που σκηνοθέτησε τον Λιούις σε τρεις, η μια καλύτερη απ' την άλλη, ταινίες («Το Αριστερό μου Πόδι», «Εις το Όνομα του Πατρός», «The Boxer» - στο πρώτο ήταν το 1ο Όσκαρ του ηθοποιού, στο δεύτερο μια υποψηφιότητα), ισχυρίζεται ότι μιλάνε συχνά και αυτό που αποκομίζει είναι ένα «έχει τελειώσει. Θα ήθελα να κάνω κάτι μαζί του ξανά. Αλλά είναι σαν όλους μας. Ανοίγει τις πλατφόρμες και βρίσκει εφτά χιλιάδες επιλογές, καμμία καλή. Το σινεμά έχει φύγει από την κοινή θέα, είναι στην ιδιωτική. Έχεις ένα τηλεκοντρόλ, μπορείς να το σταματήσεις. Δεν είναι η ίδια εμπειρία.»

Ο Λιούις ανακοίνωσε πάντως την απόφασή του το 2017, μήνες πριν την έξοδο της «Αόρατης Κλωστής», της τελευταίας του ταινίας, με την υπογραφή του Πολ Τόμας Άντερσον - που επίσης του εξασφάλισε μια ακόμα οσκαρική υποψηφιότητα. (Κατέκτησε τρία Όσκαρ Α΄Ανδρικού Ρόλου από έξι υποψηφιότητες): «Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις δεν θα εργαστεί πια ως ηθοποιός», είχε πει τότε ένας αντιπρόσωπός του. «Είναι πλήρως ευγνώμων στους συνεργάτες και το κοινό για όλα αυτά τα χρόνια. Είναι μια προσωπική απόφαση και ουδείς εξ ημών, ή ο ίδιος, θα κάνει άλλο σχόλιο για το θέμα.»

Εντυπωσιακά πράγματα για μια εποχή που οι αποφάσεις λήξης καριέρας γίνονται, τις σπάνιες φορές που γίνονται, περισσότερο για λόγους δημοσιότητας παρά προσωπικής επιλογής. Ο Λιούις έχει δηλώσει ότι εν γνώσει του ήταν μια μη συνήθης δηλώση. «Αλλα ήθελα να χαράξω μια γραμμή, να μην τραβηχτώ πίσω σε κάποιο επόμενο σχέδιο ταινίας. Όλη μου τη ζωή έλεγα ότι έπρεπε να σταματήσω να παίζω, αλλά κάποια στιγμή η παρόρμηση ήταν πανίσχυρη. Ήταν κάτι που έπρεπε πια να κάνω.»  

Πάντα εξέπεμπε κάτι διαφορετικό αυτός ο άνθρωπος, κάτι που μια στοιχειώδης ευασθησία σου επέβαλλε να πάρεις σοβαρά. Η απόφαση ενός τέτοιου καλλιτεχνικού διαμετρήματος μπορεί να είναι εν τέλει μια προσωπική επιλογή - και για αυτό οριστικά σεβαστή - ωστόσο λαμβάνει διαστάσεις έως και πολιτισμικού σχολίου, ιδίως όπως είναι πλέον η κινηματογραφική παραγωγή. Άλλη συζήτηση, για άλλη στιγμή.

Πάντως ο 66χρονος ηθοποιός εμφανίστηκε όπως θα θυμάστε πρόσφατα στο National Board of Review για να δώσει στον Μάρτιν Σκορσέζε το τιμητικό βραβείο συνεισφοράς συγκινώντας εμάς, συγκινώντας και τον Μάρτι που άφησε ένα παράπονο/ελπίδα ότι «ίσως υπάρχει μια ακόμα συνεργασία μας στο μέλλον».