Άγνωστοι Μεταξύ μας

Ξημερώνει, κι από την άκρη της πόλης ο Άνταμ βλέπει ξάγρυπνος τον ήλιο να βγαίνει. Μάταια πάσχιζε και πάλι να γεμίσει τις άδειες σελίδες από ένα σενάριο που θέλει να γράψει για τους γονείς του και την εφηβεία του. Είναι προς το παρόν ο μοναδικός ένοικος σε ένα ολοκαίνουργιο και επιβλητικό κτίριο. Ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζει. Γιατί ένα βράδυ χτυπά την πόρτα του ένας μοναχικός γείτονας και του ζητά παρέα. Έπειτα από κάμποσες ματαιώσεις, ένα ειδύλλιο ξεκινά ανάμεσά τους. Όμως στη ζωή του Άνταμ συμβαίνει τον τελευταίο καιρό κάτι παράξενο: Με έναν μυστηριώδη τρόπο, αν και νεκροί εδώ και πολλά χρόνια, οι γονείς του εξακολουθούν να ζουν στο πατρικό του σπίτι, στην επαρχία, και μάλιστα τον υποδέχονται εκεί.

Από αυτό το μεταφυσικό εύρημα ξεκινά η ταινία και το μετασχηματίζει σε μια απίστευτα συγκινητική εμπειρία που διερωτάται τι θα συνέβαινε αν μας δινόταν μία ακόμη ευκαιρία να κλείσουμε επώδυνα ανοιχτούς λογαριασμούς μας με το παρελθόν και με τα φαντάσματα του μυαλού μας. Με θαυμάσιους πρωταγωνιστές τον Άντριου Σκοτ (στον ρόλο της καριέρας του) και τον Πολ Μέσκαλ, ο σκηνοθέτης του «Weekend» και του «45 Χρόνια», δύο σπουδαίων δημιουργιών του σύγχρονου βρετανικού σινεμά, υπογράφει εδώ το αριστούργημά του: μια ελεγεία της μοναξιάς και της απώλειας την οποία στοιχειώνουν αγαπημένα πρόσωπα που δεν υπάρχουν πια και προικίζει με μια θεσπέσια μελαγχολία η αγιάτρευτη θλίψη ενός άντρα ο οποίος αγναντεύει το τίποτα από την κορυφή του ψηλού του κτιρίου.

Μια ταινία που κανείς δεν ήξερε ότι χρειαζόταν τόσο πολύ και κανείς δεν θα μπορέσει να αποχωριστεί εύκολα

Το «Άγνωστοί Μεταξύ Μας» δεν είναι εντούτοις μόνο μια ιστορία φαντασμάτων, με τη λιγότερο παραδοσιακή έννοια του όρου, ούτε μια λυτρωτική χειρονομία αυτοψυχανάλυσης. Είναι και ένα πολύ τρυφερό ρομάντζο ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που προσπαθούν να σώσουν ο ένας τον άλλον, ώστε στο τέλος να μπορέσουν να σώσουν και τον εαυτό τους. Με την ευλογημένη ευαισθησία του, την έξοχη ισορροπία που πετυχαίνει ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, και το ονειρικό κλίμα που χτίζει σαν προστατευτικό κουκούλι γύρω από τους ήρωές του, ο Άντριου Χέιγκ πετυχαίνει κάτι σπάνιο: Κατορθώνει να συντονίσει μια ολόκληρη αίθουσα στην ίδια συναισθηματική θερμοκρασία και να πετύχει μεμιάς μια βαθιά σύνδεση του κοινού με τους χαρακτήρες του.

Ακόμη περισσότερο, σε εποχές ξεκάθαρα κυνικές όπως η σημερινή, όπου η τέχνη φαίνεται μάλλον αδύνατο να προσφέρει επαρκές αντίδοτο, μια δημιουργία όπως το «Άγνωστοι Μεταξύ Μας» εμφανίζεται για να επικαλεστεί τη χαμένη θεραπευτική δύναμη του σινεμά. Κανείς δεν γίνεται απαραιτήτως καλύτερος άνθρωπος βλέποντας μια ταινία. Ο Άντριου Χέιγκ κατορθώνει, ωστόσο, και με ένα από τα πιο όμορφα φινάλε που έχουμε δει στον κινηματογράφο, όχι μόνο μετατρέπει έναν ιδιωτικό καημό σε κάτι οικουμενικό και λυτρωτικό, αλλά και αποχαιρετά τους θεατές με ανανεωμένη τη γνώση και το δώρο της αιώνιας αγάπης. Πόσες ταινίες έχουν το μεγαλείο να καταφέρουν κάτι τέτοιο; Και πόσες τη γενναιοδωρία;