Αλίτα: Ο Άγγελος της Μάχης

Ο Τζέιμς Κάμερον αφιέρωσε μεγάλο μέρος της καριέρας του (και της σκέψης του υποθέτω) στο να αναπτύξει κινηματογραφικά την έννοια της γυναίκας-action star, χωρίς να την υποβαθμίσει σε ένα κακέκτυπο ενός αντίστοιχου άντρα. Με προφανείς αναφορές τη Λίντα Χάμιλτον ως Σάρα Κόνορ στον «Εξολοθρευτή» αλλά και τη Σιγκούρνι Γουίβερ ως Ρίπλεϊ στο «Aliens», οι γυναίκες του Κάμερον ισορροπούν ανάμεσα στις δυνάμεις και τα συναισθήματά τους και αποτελούν αυτόνομες κινηματογραφικές προσωπικότητες – όχι συνοδούς κάποιου άλλου.

Ο Κάμερον βρήκε κάποτε στις δυνατότητες της Alita, τον χαρακτήρα που θα οδηγούσε αυτόν τον συνεχή πειραματισμό του σε μια χρυσή τομή ανάμεσα στις αισθητικές και αφηγηματικές ιδιαιτερότητες της συγκεκριμένης φόρμας και το καλομαθημένο κοινό του εμπορικού σινεμά που ενίοτε προσδοκά σε απλούστερα πράγματα. Η διαρκής ενασχόληση με τα μπλε πλάσματα του «Avatar» και οι συνεχείς δισταγμοί χρηματοδοτών, άφησαν την «Alita» ημιτελή για χρόνια, μέχρι που βρέθηκε χρόνος και χρήμα για όλα. Ο Κάμερον έχει ξαναβυθιστεί για τα καλά πλέον στις συνέχειες του «Avatar» και επίσης έχει μεγαλώσει αρκετά με αποτέλεσμα κάποιες ιδέες που είχε στο παρελθόν για την ηρωίδα του να μην είναι τόσο φρέσκες. Κι αυτό φαίνεται, καθώς βρίσκεται στο project ως παραγωγός και συν-σεναριογράφος (αφήνοντας τη σκηνοθεσία στον Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ) και το βλέμμα του γίνεται αντιληπτό αρκετές φορές. 

Το «Alita: Ο Άγγελος της Μάχης» που προέκυψε, γοητεύει χάρη στις, γνωστές εδώ και χρόνια, δυνατότητες του Ροντρίγκεζ να μεταφέρει στην οθόνη γρήγορη δράση, εμπλουτίζοντας τις μπόλικες μάχες της ταινίας με μικρές λεπτομέρειες που τις κάνουν πιο εύπεπτες. Έχει όμως θεμελιώδη δομικά προβλήματα που ξεκινούν από την μετατροπή της ιστορίας σε ένα σενάριο το οποίο θα χρησιμεύει αποκλειστικά ως origin story – βλέπουμε δηλαδή ένα δίωρο πρώτο επεισόδιο ενός wanna-be franchise. Ίσως να ήταν καλή ιδέα κάποτε, όμως την τακτική αυτή την βλέπουμε πλέον σε μηνιαία σχεδόν βάση, αφού το κοινό βρίσκεται πλέον σε μια διαρκή λούπα με  κάθε καινούρια ιστορία που βλέπει να κατασκευάζεται εξυπηρετώντας απλά την ενδεχόμενη συνέχεια της. 

Το αποτέλεσμα είναι να μπαίνουν μαζί σχέσεις ταυτότητας, σχέσεις γονικές και σχέσεις αισθηματικές στο ίδιο καζάνι, το θέαμα αυτό να προσαρμόζεται σε PG-13 κοινό και τα υπέροχα ψηφιακά μεγάλα μάτια της Ρόζα Σάλαζαρ να κοιτούν σε τόσο πολλές κατευθύνσεις παράλληλα, που στο τέλος κουράζονται και τα ίδια. Οι δεύτεροι ρόλοι παίζονται από εξαιρετικούς επαγγελματίες (Κριστόφ Βαλτς, Τζένιφερ Κόνελι, Μαχέρσαλα Άλι), μοιάζουν όμως τυποποιημένοι και μονοδιάστατοι, ασθένεια που χαρακτηρίζει το μεγαλύτερο μέρος του project και αφήνει λίγες ελπίδες για συνέχειες – εκτός αν το budget τους φθηνύνει εντυπωσιακά.