Έλα να Παίξουμε

Ο σκηνοθέτης Τζέικομπ Τσέις παρουσίασε το 2017 τη μικρού μήκους ταινία «Larry» κατά την οποία ένας εργαζόμενος σε πάρκινγκ που βρίσκεται εντελώς μόνος στο γραφείο του μέσα στη νύχτα, βρίσκει στο κουτί με τα χαμένα αντικείμενα πελατών ένα tablet. Μόλις το ανοίγει αυτό τον οδηγεί σε ένα εικονογραφημένο βιβλίο που μοιάζει με ιστορία φαντασμάτων για παιδιά (με ήρωα τον Larry) και όταν τη διαβάσει ολόκληρη αρχίζουν να συμβαίνουν περίεργα πράγματα. 

Η ταινία προκάλεσε το ενδιαφέρον κοινού και (κυρίως) παραγωγών και έτσι ο Τσέις ξεκίνησε άμεσα την ανάπτυξη μιας μεγάλου μήκους ταινίας, μετατρέποντας τον χαρακτήρα της πρώτης σε συμπληρωματικό και έχοντας ως κεντρικό ήρωα ένα 8χρονο παιδί (ο  Άζι Ρόμπερτσον από την «Ιστορία Γάμου») με αυτισμό που χρησιμοποιεί μόνιμα ηλεκτρονικές συσκευές για επικοινωνία με τους γύρω του, μέσω εφαρμογών που «μιλούν» αντί αυτού. Πέρα από την πρακτική χρησιμότητά τους όμως, το κινητό και το tablet που χρησιμοποιεί το παιδί γίνονται από ένα σημείο και έπειτα η μοναδική συντροφιά του, με ατέλειωτες ώρες θέασης του Μπομπ Σφουγγαράκη να αναπληρώνουν τις ώρες παιχνιδιού με άλλα παιδιά αλλά και τις ποιοτικές ώρες με τους γονείς του, καθώς αυτοί βρίσκονται στα πρόθυρα  διαζυγίου και αν και αποφεύγουν τις εντάσεις στο σπίτι, φαίνονται χαμένοι στα δικά τους προβλήματα. Μέχρι που εμφανίζεται ξανά στις οθόνες του παιδιού ο Larry. 

Το φιλμ του Τσέις στήνει με πολύ ενδιαφέρον τρόπο τους χαρακτήρες του ώστε να αποφύγει τη φτηνή κοινωνική καταγγελία. Αντί δηλαδή να υποκύψει στην εύκολη λύση του παρατημένου παιδιού από εύπορους γονείς, κοιτάζει με ενδιαφέρον και τα 3 μέλη της οικογένειας και μας καλεί να σκεφτούμε τα προβλήματα του καθενός. Η μοναξιά του αγοριού προκύπτει από την ψυχολογική εξάντληση των γονιών του που βλέπουν σχετικά νωρίς στη ζωή τους να ξεμένουν από όνειρα και φιλοδοξίες και κατά κάποιο τρόπο μοιάζουν υπεύθυνοι για την κατάστασή του. Σε ένα μεταφυσικό επίπεδο, γεννούν το τέρας το οποίο έχει ζωή πίσω την οθόνη και απειλεί να παρασύρει το παιδί σε μια αιώνια μοναξιά, ενώ είναι εξίσου σημαντικό πως οι πρώτοι που αντιλαμβάνονται την απειλή είναι επίσης παιδιά, συμμαθητές του πρωταγωνιστή, που χωρίς τη δικαιολογία του αυτισμού παρουσιάζονται σαν να ζουν αντίστοιχες ζωές. 

Με την ανάπτυξη και τη διαρκή απειλή πια του τέρατος, ο Τσέις αφήνεται σε πιο κλασικά μονοπάτια και βρίσκει μια ελεγχόμενη ισορροπία ανάμεσα στα jump scares και την υποβολή. Εκμεταλλεύεται τις συσκευές (γιατί, ναι, ένα tablet που μιλά μόνο του ή κινείται μπορεί να προκαλέσει φόβο) και εστιάζει πια στην απειλή που δέχεται όλη η οικογένεια από το «τέρας» της  απομόνωσης, φτάνοντας στα μονοπάτια του μαγικού ρεαλισμού στην προσπάθειά του να ολοκληρώσει ομαλά την ιστορία του και τα θέματα που καταπιάνεται. Το κάνει με σεβασμό στο είδος αλλά και στο label για το οποίο εργάστηκε, τη δημιουργημένη από τον Σπίλμπεργκ Amblin Entertainment, καθώς ο τρόμος του συγγενεύει αρκετές φορές με τη φαντασία του δημιουργού της.