To Μυστήριο του Κυρίου Πικ

Οι ταινίες περί βιβλίων και των συγγραφέων τους μπορεί να είναι πρακτικά αναρίθμητες, όμως ένα κωμικού τόνου θρίλερ πάνω στην έρευνα για έναν ανέλπιστο συγγραφέα-φάντασμα είναι (σχεδόν) πρωτότυπο. Οπότε ξεκινάμε καλά. Και συνεχίζουμε ακόμα καλύτερα όταν ο κακιασμένος βιβλιοκριτικός, που θέλει να αποκαλύψει ότι ένα αριστουργηματικό νέο best seller ΔΕΝ έχει γραφτεί από έναν μακαρίτη ιδιοκτήτη πιτσαρίας μιας μικρής κωμόπολης – εκπλήσσοντας ακόμα και την οικογένειά του! –, ερμηνεύεται από τον σταθερά απολαυστικό Φαμπρίς Λουκινί.

Από εκεί κι έπειτα ο σκηνοθέτης Ρεμί Μπεζανσόν (που είχε κάνει ένα γλυκύτατο καρτούν παλαιάς κοπής με το «Μεγάλο Ταξίδι της Ζαράφα» πριν κάποια χρόνια) γνωρίζει πολύ καλά τους ρυθμούς και τα κατατόπια για να φιλοδοξήσει μια μικρο-αναβίωση του αμερικάνικου screwball του ’30, χιτσκοκικών ημιτονίων (βλέπουμε φευγαλέα και τα «39 Σκαλοπάτια» σε μια τηλεόραση), με χρώμα γαλλικό, που στο κάτω-κάτω ταιριάζει και γάντι στην «πολύλογη» γαλλική φιλμογραφία.

Ο Λουκινί είναι, ως συνήθως, μεγάλη γιορτή στο ρόλο του αποξηραμένου βιβλιοκριτικού που αυτοκαταστρέφεται ανελέητα από την μανία του να αποκαθηλώσει την…υπογραφή ενός επιτυχημένου βιβλίου (αρτηριοσκληρωτικοί κριτικοί πάντως δεν θα γελάσουν με το διακωμωδημένο στερεότυπο), η σκιά ενός ρομάντζου δεν θα αποσταθεροποιήσει το έργο (αντίθετα θα βγάλει μια εξωφρενικά αστεία σκηνή με στόχο την Μαργκερίτ Ντιράς) και κάπου εκεί τα προβλήματα θα κάνουν μια όχι ενοχλητική αλλά επιδραστική εμφάνιση.

Βλέπεις η βιβλιοφιλικότητα είναι θαυμάσια κι ο ελαφρύς τόνος ελκυστικός, όμως θες οι δεύτεροι χαρακτήρες που είναι θολοί κι ασήμαντοι ουσιαστικά, θες η κωμικότητα που δεν υλοποιείται διαλογικά όσο θα χρειαζόταν, θες το ίδιο το λιγνό μυστήριο που αδυνατεί να στηρίξει 100 λεπτά (και 70 και 80 λεπτά δεν είναι ντροπή, πειστήριο ικανότητας είναι), οδηγούν το «Μυστήριο του Κυρίου Πικ» σε μια «αστυνομική» λύση στην λογική του twist που όχι μόνο απαραίτητη δεν ήταν, αλλά και συναισθηματικά/ιδεολογικά αν την δεις, έως και αχρείαστη λογίζεται.

Δεν θα περάσεις άσχημα, δεν θα σ’ έχει κοροϊδέψει ποτέ, θα σου υπενθυμίσει κιόλας πως μια σοβαρή χώρα ασχολείται με τα βιβλία, την παράδοση και την όψη της κουλτούρας της χωρίς να εκπίπτει ασυλλόγιστα μόνο σε σαχλοτεχνίες, αλλά θα πιάσεις τον εαυτό σου να αιτήθηκε κάτι λίγο παραπάνω που έμεινε αναπάντητο.