Η Δουλειά της

Η Παναγιώτα (Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου) είναι μια 37χρονη νοικοκυρά που αποφασίζει να πιάσει δουλειά ως καθαρίστρια στο νέο mall της πόλης, την ώρα που ο άνεργος σύζυγός της (Δημήτρης Ήμελλος) δεν μοιάζει να σκίζεται ακριβώς για να βρει νέα απασχόληση. Κι ενώ ο Κώστας και τα δύο τους παιδιά περιμένουν από εκείνη τα πάντα, η Παναγιώτα θα αναζητήσει μέσα από ένα επισφαλές εργασιακό περιβάλλον το δικό της μονοπάτι προς τη χειραφέτηση.

Ο πρωτοεμφανιζόμενος σε μεγάλου μήκους Νίκος Λαμπότ επιχειρεί μέσα από ένα γυναικείο πορτρέτο να διερευνήσει τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες αντιφάσεις που προκύπτουν όταν το στοίχημα της χειραφέτησης περνά μέσα από την ψυχοφθόρα αβεβαιότητα μιας σύγχρονης εργασιακής γαλέρας. Στο επίκεντρο του εγχειρήματος βρίσκουμε την Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου να χτίζει με εκφραστική λιτότητα και διαπεραστικό, εύθραυστο βλέμμα μια ηρωίδα που παρότι προσφέρει ικανές ευκαιρίες για ταυτίσεις στο κοινό, συγκεκριμένες επιλογές στο σενάριο των Λαμπότ και Κλειτσιώτη έρχονται να υποσκάψουν την κατά τα άλλα ρεαλιστική υπόστασή της, μέσα από αχρείαστες ή υπερβολικές σχηματοποιήσεις και ανεπαρκή πλαισίωση από τους υπόλοιπους χαρακτήρες.

Ο Λαμπότ επιχειρεί να διερευνήσει τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες αντιφάσεις που προκύπτουν όταν το στοίχημα της χειραφέτησης περνά μέσα από την ψυχοφθόρα αβεβαιότητα μιας σύγχρονης εργασιακής γαλέρας

Πιο συγκεκριμένα, δεν προσφέρει τίποτα ουσιαστικό στην σκιαγράφηση της πρωταγωνίστριας το γεγονός ότι τη συναντάμε να μη γνωρίζει ανάγνωση, ένα ενδεχόμενο ούτως ή άλλως τραβηγμένο για ένα παιδί που μεγάλωσε στην ελληνική επαρχία στο μεταίχμιο των δεκαετιών ‘70 και ‘80. Και έπειτα διαπιστώνουμε πως η σημαντική δραματουργική πορεία που η ηρωίδα διαγράφει μοιάζει με άλογο που τρέχει σε άδεια πίστα, εξαιτίας της παρουσίας σχηματικών χαρακτήρων όπως εκείνοι του συζύγου, της έφηβης κόρης και του προϊσταμένου της.

Ταυτόχρονα βέβαια, ο φιλμικός χρόνος που αφιερώνεται στις σκηνές εντός του διαμερίσματος λειτουργεί ενισχυτικά ως προς την ανάγκη της Παναγιώτας να αρθρώσει ένα ολόδικό της αίτημα μέσα από τη θυσιαστική αφοσίωσή της στη δουλειά. Εδώ ωστόσο αξίζει να επισημανθεί και η παράμετρος της μετατόπισης του διεκπεραιωτικού χαρακτήρα των δραστηριοτήτων της από το σπίτι στο χώρο εργασίας. Κάτι που, σε συνδυασμό με τη διαρκή απειλή της απόλυσης που αντιμετωπίζουν οι καθαρίστριες του εμπορικού κέντρου, έρχεται να μετασχηματίσει την ταινία σε ένα πικρό σχόλιο πάνω στις επισφαλείς ψυχικές επενδύσεις που συχνά καταλήγουμε να κάνουμε στα χρόνια του ύστερου καπιταλισμού.

Ιδίως αυτό το τελευταίο ίσως φέρει στο νου μια επίσης πρόσφατη και συναφούς θεματικής ταινία, το «Στους Διαδρόμους», με τη σημαντική διαφορά ωστόσο πως το φιλμ του Τόμας Στούμπερ είχε ένα εξαιρετικά ευρύ μωσαϊκό χαρακτήρων να κινούνται έξω από τα όποια στερεοτυπικά στεγανά. Αντίθετα δηλαδή με τη «Δουλειά Της», στην οποία όλα πλην της ανάγλυφης ηρωίδας που μας συστήνει η Τριανταφυλλίδου μοιάζουν περισσότερο με μια πρώτου επιπέδου προσέγγιση όσων η ταινία του Λαμπότ θέλει να θίξει. Και η αλήθεια είναι πως το κάπως αμήχανο φινάλε δε βοηθάει στο να «κλειδώσει» η όλη προβληματική σε μία ικανοποιητική ολοκλήρωση.