Η Ταινία Lego 2

Σε αναντιστοιχία με τα «Toy Story» οι μικροί ήρωες του κόσμου των Lego δε ζουν εντελώς ανεξάρτητα από τους ιδιοκτήτες τους. Οι πράξεις τους συμβαίνουν σε έναν κόσμο που παρομοιάζεται με αυτόν του «Matrix», καθώς ένας τυπικός καυγάς 2 αληθινών παιδιών μπορεί να μετατραπεί σε μια κατολίσθηση τούβλων και γκρέμισμα ενός υπέροχου, ως τότε, σύμπαντος. Μέσα σε αυτό, οι δημιουργοί της ταινίας δεν έπεσαν στη παγίδα του να φτιάξουν κάτι για να τιμήσουν απλά το χορηγό τους, αλλά χώρεσαν ό,τι έχει επιβληθεί σαρωτικά στο μυαλό και τα μάτια μας εδώ και δεκαετίες, ένα πανηγύρι pop αναφορών που έκανε πολλούς γονείς να φεύγουν ευτυχισμένοι από τους κινηματογράφους, ίσως περισσότερο και από τα παιδιά τους. 

Το δεύτερο μέρος της Legoταινίας, βρίσκει τους Φιλ Λορντ και Κρίστοφερ Μίλερ να παραδίδουν πάλι ένα σενάριο όπου ο κόσμος των Lego μοιάζει ανεξέλεγκτος, και αφήνουν τη σκηνοθετική καρέκλα στον Μάικ Μίτσελ που αναλαμβάνει τη δύσκολη δουλειά – να διαχειριστεί κάτι που μοιάζει με αχανές σύμπαν, προσπαθώντας να το βάλει σε μια τάξη. Οι ήρωες βρίσκονται σε έναν πόλεμο ανάμεσα στη μαζικά επιβαλλόμενη διασκέδαση και το δικαίωμα στη διαφοροποίηση από αυτήν, με πολλά αστειάκια που σατιρίζουν εύστοχα τη μία ή την άλλη πλευρά, όμως ο στόχος δεν είναι ούτε η επίθεση στη σύγχρονη pop κουλτούρα, ούτε η σιωπηλή αποδοχή της. Είναι περισσότερο απλός και λιγότερο φιλόδοξος, μια προσεκτική καταγραφή της χειμαρρώδους ατμόσφαιρας που είχε το πρώτο φιλμ, η οποία επεκτείνεται ελαφρώς.

Έτσι έχουμε νέο τραγούδι που πατάει πάνω στο «Everything is Awesome», τον Έμμετ να βλέπει έναν άλλο Έμμετ, τη Λούσι να περνά υπαρξιακή κρίση και όλα αυτά υπό το βλέμμα του πραγματικού κόσμου. Η ταινία ουσιαστικά καλοπερνά με το υλικό της πρώτης, στηρίζεται σε μια διαδικασία επανάληψης όχι απαραίτητα κουραστικής, καθώς την ενσωματώνει στο ίδιο της το χιούμορ σαν μια ατέρμονη αυτοπαρωδία.