Madame Web

Η «Madam Web» καταφθάνει στις αίθουσες για να ξεγελάσει λίγο τη δίψα των διψασμένων για υπερηρωική δράση. Φυσικά, αν ήθελαν τόσο πολύ να ξεδιψάσουν, θα μπορούσαν απλώς να έχουν πιεί μια Pepsi, τον επίσημο χορηγό της ταινίας, αν κρίνουμε από τις guest εμφανίσεις του γνώριμου σήματος κατά τη διάρκειά της. Εμείς, πάντως, έχουμε μια θεωρία συνωμοσίας, ότι η Coca-Cola υπήρξε κρυφός σπόνσορας, ώστε να δει το σήμα της Pepsi να καταστρέφεται στη μεγάλη σεκάνς δράσης του φινάλε και, γενικότερα, ώστε να συνδεθεί το όνομα του αντίπαλου δέους με αυτή την ταινία. Που, όπως καταλάβατε, δεν είναι καλή.

Ίσως έχετε βαρεθεί να διαβάζετε κείμενα για τον κορεσμό της υπερηρωικής περιπέτειας, στα μάτια μας το πρόβλημα δεν είναι με το είδος καθαυτό, αλλά με τη διαχείρισή του. Το γουέστερν, ένα άλλο είδος που κάποτε γνώριζε μεγάλες δόξες, συνήθως αποτελούσε απλά τη φόρμα, ώστε οι δημιουργοί να αφηγηθούν τις ιστορίες τους. Ήταν, αν θέλεις, η συσκευασία του περιεχομένου. Ε, το υπερηρωικό σινεμά της τελευταίας δεκαετίας, πλην λιγοστών εξαιρέσεων, μένει μόνο στη …συσκευασία. Και πόσο να συντηρηθεί το ενδιαφέρον του κόσμου, πλην των σκληροπυρηνικών φαν που χαίρονται πχ. επειδή ο χαρακτήρας του Άνταμ Σκοτ στο έργο λέγεται Μπεν, όταν ούτε καν φορμαλιστικά παιχνίδια δεν επιτρέπονται και οι περισσότερες ταινίες μοιάζουν μεταξύ τους και τις ξεχωρίζεις μόνο από τα διαφορετικά κουστούμια των υπερηρώων;

Όσο θα συνεχίζουν να βγαίνουν ταινίες σαν τη «Madame Web», η ως άνω ερώτηση θα παραμένει ρητορική. Η συγκεκριμένη δεν πληροί ούτε τα στοιχειώδη. Διαθέτει ένα σενάριο γραμμένο, θαρρείς, από το ChatGPΤ, ενώ τίποτα από όσα συμβαίνουν δεν έχει βαρύτητα 2-3 σκηνές μετά και δεν αναφερόμαστε μόνο στο δραματουργικό σκέλος, αλλά και στο πραγματολογικό - στη μια σκηνή οι κυνηγημένοι χαρακτήρες είναι στο δάσος και συζητούν για το πόσο καλοί είναι στο κυνήγι σκίουρων, καθώς λόγω της απομόνωσης δεν έχουν να τραφούν, δυο σκηνές μετά πετάγονται σε έναdiner που, ως εκ θαύματος, βρίσκεται ακριβώς δίπλα. Είναι ταινία δράσης, αλλά δεν υπάρχει έμπνευση, ούτε ίχνος προσωπικότητας στον σχεδιασμό και στην εκτέλεση των set-pieces, κόστισε 80 εκατομμύρια δολάρια, αλλά νιώθεις ότι παρακολουθείς πιλότο σειράς στο CW, έχει μια ηρωίδα που μπορεί να δει τις καταστροφές του μέλλοντος, αλλά το θριλερικό στοιχείο, που θα διαφοροποιούσε το θέαμα από τον σωρό, μένει σε ύπνωση, πάει στράφι και η πρωταγωνιστική στόφα της Ντακότα Τζόνσον, που ξεχωρίζει εύκολα – η ταλαντούχα συμπρωταγωνίστριά Σίντνεϊ Σουίνι ακόμα δεν βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο κι αυτό φαίνεται περισσότερο όταν μοιράζονται το κάδρο. Όλα είναι τόσο προκάτ, που μπορείς να ακούσεις στο πρωτότυπο ( ; ) score του Γιόχαν Σέντερκβιστ τα θέματα που χρησιμοποίηθηκαν ως temp music - αναρωτιόμαστε αυτό το φουκαριάρικο το «Time» του Χανς Ζίμερ σε πόσες παραλλαγές θα το ακούσουμε ακόμα σε στουντιακές παραγωγές.  

Το φινάλε υπόσχεται και συνέχεια. Φέρτε ιστό να κρεμαστώ.