Περασμένες Ζωές

Ταινίες τέτοιας συναισθηματικής γενναιοδωρίας και διαύγειας, όπως είναι οι «Περασμένες Ζωές», αξίζει κανείς να τις ανακαλύπτει στη σκοτεινή αίθουσα ώστε να διαπιστώνει από πρώτο χέρι πόσο μαγικά μερικές φορές μπορούν οι χτύποι της καρδιάς εκατοντάδων θεατών και συντονίζονται σε έναν κοινό παλμό. Αυτό είναι πρωτίστως το επίτευγμα του θαυματουργού ντεμπούτου της Σελίν Σονγκ. Κοντινός συγγενής της «Σύντομης Συνάντησης» του Ντέιβιντ Λιν, της «Ερωτικής Επιθυμίας» του Γουόνγκ Καρ Γουάι και της τριλογίας που ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ ξεκίνησε με το «Πριν το Ξημέρωμα», μιας πραγματικά πολύτιμης οικογένειας ταινιών δηλαδή, οι «Περασμένες Ζωές» συνοψίζουν 25 χρόνια εκκολαπτόμενης αγάπης μεταξύ δύο ανθρώπων που κατοικούν σε διαφορετικές ηπείρους και τους χωρίζουν αμέτρητα μίλια απόστασης. 

Ξεκινά από τα πρώτα εφηβικά σκιρτήματά τους στη Σεούλ της δεκαετίας του '90 και ολοκληρώνεται στη σημερινή Νέα Υόρκη όταν, ενήλικες πλέον, οι ήρωες βλέπουν τις αισθηματικές φαντασίες που καλλιέργησαν από μακριά όλον αυτό τον καιρό να αναμετριούνται με την πραγματικότητα. Στο ενδιάμεσο, η κορεάτικης καταγωγής Σονγκ χρησιμοποιεί μια γλυκόπικρη ερωτική ιστορία ως αφορμή για έναν ευρύτερο στοχασμό γύρω από τα ζητήματα της τύχης, της γεωγραφίας, των συναναστροφών και των μεταφυσικών (;) συγκυριών που ορίζουν την ανθρώπινη ταυτότητα, την πορεία μας σε αυτό τον κόσμο, το μέρος στο οποίο ανήκουμε, κάθε συναισθηματικό αποτύπωμα που αφήνουμε σε εμάς και στους άλλους.

Ένα λαμπρό κινηματογραφικό ντεμπούτο και ταυτόχρονα ένα αυτομάτως κλασικό φιλμ στο είδος του

Μια τέτοια ταινία, επιρρεπής στην ανάγκη να ικανοποιήσει τις ρομαντικές φαντασιώσεις του κοινού που την παρακολουθεί, εύκολα θα μπορούσε να κάνει παραχωρήσεις ή να επαναπαυτεί σε ευκολίες. Χρειάζεται επιπλέον να βασιστεί εξ ολοκλήρου στην αμεσότητα των ερμηνειών και στην τιμιότητα του σεναρίου αν θέλει να μην φανεί προσποιητή. Πρέπει, τέλος, να γνωρίζει ότι ξεκάθαρες απαντήσεις σε μεγάλα διλήμματα της ζωής και της καρδιάς δεν υπάρχουν, άρα δεν χρειάζεται να δοθούν.

Με μια αξιοθαύμαστη απλότητα και οικονομία, όμως, η Σελίν Σονγκ υπερβαίνει όλα τα παραπάνω. Ξέρει ακριβώς πώς να μεταχειριστεί το πολύπλοκο αίτημα στο επίκεντρο της ταινίας της. Το ξέρει γιατί το φιλμ είναι ξεκάθαρα αυτοβιογραφικό. Πηγάζει από καταστάσεις βιωμένες, από λαχτάρα, από μια σοφία που κερδήθηκε με κόπο. Κι αυτό μεταφράζεται σε μια ειλικρίνεια δύσκολο να επιτευχθεί πλέον στο σινεμά. Είναι το είδος της ειλικρίνειας που αφοπλίζει με το πόσο δημοκρατικά αντιμετωπίζει τους τρεις βασικούς της χαρακτήρες, πόσο ανεπιτήδευτα μοιράζεται τη φιλοσοφία της, πόσο τρυφερά σκύβει προς το μέρος των θεατών ή πόσο αξέχαστα χτίζει το τελευταίο ημίωρο μέσα από απανωτά υπέροχες σκηνές. Πάνω απ' όλα, είναι το είδος της ειλικρίνειας που δικαίως ανταμείβεται στο φινάλε με δάκρυα και που απλώνεται σαν θεσπέσια μελαγχολία πάνω από τους ανθρώπους, τα αντικείμενα, τους τόπους, όσα δεν έγιναν και όσα πάντοτε θα αναρωτιόμαστε πώς θα ήταν αν είχαν συμβεί.  Το «Περασμένες Ζωές» είναι ένα μικρό αριστούργημα, ένας ήσυχος καημός μοναδικά αποτυπωμένος σε φιλμ.