Rambo: Το Τελευταίο Αίμα

Με το άστρο του να αναδύεται σε μια εποχή που η Αμερική επούλωνε τις πληγές της από την πολυετή ένοπλη επέμβαση στο Βιετνάμ, τις εσωτερικές συγκρούσεις και την πολιτική αστάθεια, επόμενο ήταν η κινηματογραφική περσόνα του Σταλόνε να κουβαλά ένα τραυματικό παρελθόν. Περισσότερο εμφανής αυτός ο σύνδεσμος γίνεται στο «Rambo:First Blood», όπου βετεράνος του Βιετνάμ με μετατραυματικό στρες βλέπει την βία να τον ακολουθεί πίσω στην πατρίδα,  όταν μέλη της Διοίκησης, που, ας μην ξεχνάμε, τον έπλασε, του φέρονται βάναυσα, με αποτέλεσμα να ξυπνήσουν το Κτήνος μέσα του. Σαφής η αντιπολεμική διάθεση σε μια ωραιότατη περιπέτεια που θα χάριζε στον πρωταγωνιστή της ακόμα ένα franchise.

O δεύτερος Ράμπο αλλάζει ρότα. Ο ήρωας ταυτίζεται με την υπερδύναμη που αντεπιτίθεται υπό το ριγκανικό πρόσταγμα, επιστρέφει στο Βιετνάμ και ξαναγράφει την ιστορία παίρνοντας τη ρεβάνς – όχι, δεν έχει ο κύριος Ταραντίνο το αποκλειστικό προνόμιο του ρεβανσιστικού ξαναδιαβάσματος της Ιστορίας . Σε αρμονία με τη γενικότερη υπερβολή της εποχής τα πάντα στο φιλμ είναι πιο θορυβώδη και πιο ογκώδη, ακόμα και το σώμα του πρωταγωνιστή. Ο τρίτος Ράμπο κινείται στο ίδιο μήκος κύματος, αλλά με μια υποψία συστολής αυτή τη φορά, για να φτάσουμε στον τέταρτο, όπου με ένα «δεν σκότωσες για την πατρίδα, σκότωσες για τον εαυτό σου», ο ήρωας –μαζί του και η χώρα- κάνει την αυτοκριτική του.

Η εισαγωγή σε κάνει να περιμένεις αναθεωρητικό θέαμα αλά «Unforgiven», δυστυχώς, όμως οι δημιουργοί είχαν διαφορετικές προθέσεις

Πρακτικά ο κύκλος του αίματος έχει κλείσει με την τέταρτη ταινία, σε σημείο που εύλογα αναρωτιέσαι  - κάποιοι από εμάς, πάντως, προσμέναμε – τί έχει να προσθέσει ο Σλάι ανοίγοντας ένα ακόμα κεφάλαιο στην ιστορία του Τζον Ράμπο. Στα δυο «Creed», ας πούμε, βρέθηκε η φόρμουλα της επιστροφής με το εύρημα της μετάβασης στην επόμενη γενιά κι έτσι αποκτήσαμε δύο έξοχες προσθήκες στη σειρά. Εδώ δεν σταθήκαμε εξίσου τυχεροί.

Η εισαγωγή με τον ήρωα στο ράντζο του να ασχολείται με καθημερινές εργασίες, να καβαλά άλογο και να εξομολογείται στην ανιψιά του ότι δεν έχει αλλάξει σαν άνθρωπος, αλλά προσπαθεί να το κρύψει κάθε μέρα, σε κάνει να περιμένεις ένα αναθεωρητικό θέαμα, το «Unforgiven» του Ράμπο, αν θες, ή το «Blood Work» του, αν είσαι ακόμα πιο σκληροπυρηνικός ιστγουντικός. Γρήγορα, όμως, διαπιστώνεις πως πρόθεση της δημιουργικής ομάδας πίσω από το φιλμ δεν ήταν αυτή. 

Με κίνητρο την εκδίκηση για την απαγωγή αγαπημένου του προσώπου, όπως στο «Taken» του Πιερ Μορέλ, ο ήρωας εξαπολύει την μανία του σε ορδές (αδιαπραγμάτευτα) κακών χαρακτήρων. Έχεις σπασίματα, ακρωτηριασμούς, διαμελισμούς, έχεις εκβιασμό του συναισθήματος σου ώστε να πανηγυρίζεις όταν αυτοί συμβαίνουν, έχεις, δηλαδή, μπροστά σου ένα θέαμα κατάλληλο για μεταμεσονύκτιες προβολές  που, ευτυχώς, παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά – ανεξάρτητα με το τί θα σας πουν, cult γίνεσαι, δεν γεννιέσαι. Ωραία όλα αυτά, αλλά λίγη σχέση με τον χαρακτήρα και το παράλληλο ταξίδι του με τη μαμά Αμερική έχουν. Ακόμα κι αν ο ήρωας στο φιλμ δεν λεγόταν Τζον Ράμπο αλλά αλλιώς, τίποτα δεν θα άλλαζε. Ίσως να μην είναι και τυχαίο που απουσιάζουν το μακρύ μαλλί και η κόκκινη κορδέλα ή ότι ο Σταλόνε παρέδωσε τα σκηνοθετικά ηνία σε άλλον.

Ακόμα κι αν το δεις σαν επιστροφή σε ένα απενοχοποιημένο, μη απολογητικά macho σινεμά δράσης αλά ‘80s , τα «Expendables» και «Escape Plan» είναι πιο φροντισμένα ως κατασκευές, πλουσιότερα σε επίπεδο παραγωγής κι αποτελεσματικότερα στον στόχο τους. Προς τιμήν του, πάντως, το φιλμ έχει ανάσες και πιο ήρεμες στιγμές, όαση σε ένα κινηματογραφικό τοπίο φτιαγμένο για ανθρώπους με attention span χρυσόψαρου, ο ίδιος ο Σταλόνε, δε, έχει επενδύσει στον ρόλο και πιστεύει πολύ σε αυτό που κάνει, έχοντας και δυο σκηνές που καταφέρνει να σε συγκινήσει. Κι αυτό σε στενοχωρεί ακόμα περισσότερο, γιατί νιώθεις ότι του άξιζε μια καλύτερη ταινία.