Εξολοθρευτής: Σκοτεινό Πεπρωμένο

Μπορεί η Σάρα Κόνορ (Λίντα Χάμιλτον) να απέτρεψε κάποτε την Ημέρα της Κρίσης όμως αυτό λίγη σημασία έχει όταν μιλά το χρήμα. Που σημαίνει πως ακόμα ένα ξοφλημένο από ιδέες σίκουελ του «Εξολοθρευτή» έρχεται δίχως να δικαιολογεί την ύπαρξή του. Το οποίο είναι καταρχάς κρίμα αν αναλογιστούμε πως το σκηνοθετεί ο Τιμ Μίλερ του «Deadpool».

Στο σύμπαν του «Σκοτεινού Πεπρωμένου» συναντάμε την Ντάνι (Ναταλία Ρέγιες), μια νεαρή που ζει στη σημερινή Πόλη του Μεξικό και ξαφνικά βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν εξελιγμένο Εξολοθρευτή Rev-9 (Γκάμπριελ Λούνα) που ταξίδεψε πίσω στον χρόνο για να την ξεπαστρέψει. Την επιβίωση της κοπέλας που εν αγνοία της θα παίξει κάποιο καίριο ρόλο στη μελλοντική μάχη κατά των μηχανών (εκείνη που υποτίθεται απετράπη αλλά οκ) αναλαμβάνουν η ενισχυμένη πολεμίστρια από το μέλλον Γκρέις (Μακένζι Ντέιβις) και η βετεράνα Σάρα Κόνορ. Και βέβαια ένας T-800 (Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ) με τον οποίο όμως η Σάρα έχει προηγούμενα.

Ατυχής επιλογή η Ρέγιες, η αδιάφορη φιγούρα της οποίας ωχριά μπροστά στις αξέχαστες αντίστοιχες των Χάμιλτον και Φέρλονγκ που είχαν καταλυτικό ρόλο στην επιτυχία των δύο πρώτων «Εξολοθρευτών»

Έκτο κεφάλαιο της κινηματογραφικής σειράς και τρίτο με τον Τζέιμς Κάμερον εμπλεκόμενο (εδώ ως παραγωγό), ο «Εξολοθρευτής: Σκοτεινό Πεπρωμένο» θεωρείται από τον σκηνοθέτη των δύο πρώτων εμβληματικών ταινιών απευθείας συνέχειά τους που αγνοεί τις τρεις που έχουν μεσολαβήσει. Αυτό ελάχιστα βοηθά την κατάσταση ωστόσο, πρώτα απ’ όλα επειδή το σενάριο έχει τόσα κενά που δεν στέκει και το exposition να πηγαίνει σύννεφο. Δευτερευόντως, γιατί σερβίρει την ίδια συνταγή που περιλαμβάνει μάχη σωτηρίας για χάρη μιας μέλλουσας μεσσιανικής φιγούρας, με τη μόνη διαφοροποίηση να αφορά την Ντάνι που δεν αποδεικνύεται απλά η μάνα ενός αυριανού σωτήρα αλλά κάτι παραπάνω.

Έπειτα, ατυχής αποδεικνύεται η επιλογή της Ρέγιες στον χαρακτήρα-κλειδί, η εντελώς αδιάφορη φιγούρα της οποίας ωχριά όχι μόνο μπροστά στις αξέχαστες αντίστοιχες των Λίντα Χάμιλτον και Έντουαρντ Φέρλονγκ (Τζον Κόνορ) που είχαν καταλυτικό ρόλο στην επιτυχία των δύο πρώτων «Εξολοθρευτών», αλλά ακόμα και μπροστά στην Μακένζι Ντέιβις ο χαρακτήρας της οποίας εδώ έχει ένα υποτυπώδες έστω βάθος.

Σαν αντίβαρο λειτουργούν οι πυκνές και συχνά δυνατές σκηνές δράσης ή οι συνεχείς αυτοαναφορές που όμως μάλλον ανακούφιση προκαλούν στους φίλους της σειράς όταν δεν θυμίζουν ξεθυμασμένο αναψυκτικό. Επίσης, μερικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η μετακύλιση της πλοκής σε μεξικανικό έδαφος με τις συνεπακόλουθες νύξεις περί του μεταναστευτικού όταν διασχίζει τα σύνορα με ΗΠΑ, όμως και αυτό μοιάζει με ακόμα ένα ημιτελές στοιχείο μιας εξαρχής κακοσχεδιασμένης μηχανής. Τελικά, από όλη την κακομεταχείριση που έχει υποστεί η σειρά μετά το κορυφαίο πρώτο σίκουελ του ‘91, καλύτερο ενδιάμεσο κεφάλαιο παραμένει ο «Εξολοθρευτής: Η Σωτηρία». Εκείνο τουλάχιστον προσπάθησε να ξεφύγει λίγο από την πεπατημένη μένοντας μετριοπαθώς προσηλωμένο σε λογικές ταινίας δράσης.