Ευτυχισμένος Όσκαρ

Ο Ρούπερτ Έβερετ είχε στη μεγαλύτερη διάρκεια της καριέρας του τη μορφή ενός υπερόπτη outsider στο χώρο της ψυχαγωγίας, κάτι που επισφράγισε και με την αυτοβιογραφία του «Red Carpets and other banana skins», μια κριτική του χώρου στον οποίο δεν ήθελε πάντα να ανήκει, καθώς πέρα από θαυμασμό συχνά του έφερνε αηδία. Έχοντας τον Όσκαρ Ουάιλντ ως πρότυπο, κάποιος μπορεί πλέον να τον καταλάβει καλύτερα, όπως και την ανάγκη του να προσφέρει στο κοινό μια παρουσίαση των αρχών αλλά και της δυστυχίας του ειδώλου του. 

Χωρίς να θέλει σε καμία περίπτωση να σκεφτεί κάποιος την αναλογία της δικής του ζωής με αυτής του Ουάιλντ, ο Έβερετ μοιάζει ειλικρινής και δοτικός. Βάζει ως βάση της αφήγησής του τα τελευταία χρόνια του συγγραφέα, αυτά της παρακμής, όπου μετά την αποφυλάκισή του μεταβαίνει στο Παρίσι. Με βασικό αφηγηματικό εργαλείο τα flashbacks, ο Έβερετ προσπαθήσει όχι τόσο να κρίνει, αλλά να εξηγήσει την αντιφατικότητα της ύπαρξης του ήρωά του. Χαμένος σε αναμνήσεις μιας πολυτελούς ζωής, που άφησε πίσω της όμως θυελλώδεις σχέσεις και άκομψους χειρισμούς, αλλά και ανήμπορος να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις του παρόντος, ένας μονίμως αταίριαστος άνθρωπος παρουσιάζεται ως μια φιγούρα που μοιάζει να βρίσκεται εκτός της μουντής εποχής της (διόλου τυχαία λείπουν τα συχνά ηλιόλουστα πλάνα). 

Στην προσπάθεια αυτή, που δεν αγιοποιεί ακριβώς τον Ουάιλντ αλλά λειτουργεί επεξηγηματικά, ο Έβερετ, ως πρωτάρης σεναριογράφος/σκηνοθέτης αναλώνεται σε πομπώδεις σκηνές διαπόμπευσης του συγγραφέα από τη συντηρητική κοινωνία που βλέπει την αναρχική μορφή του εχθρικά, δημιουργώντας συχνά μια περιρρέουσα μελοδραματική ατμόσφαιρα, παράταιρη ακόμη και για την υπερβολή που συνόδευε τον συγγραφέα. Είναι άλλωστε και μια μικρή κατάρα αυτή που συνοδεύει όσες ταινίες παρουσιάζονται από τους δημιουργούς τους ως passion projects, η απουσία του μέτρου δηλαδή στην αφήγηση, προϊόν ανυπομονησίας και εμμονών που μπαίνουν υπογείως στην αφήγηση, χωρίς πολλές να τα αντιλαμβάνεται και ο ίδιος ο καλλιτέχνης. 

Ακόμη όμως και έτσι, ο Έβερετ παραδίδει μια βιογραφία που δεν είναι συμβατική – δε θα άξιζε άλλωστε και μια τέτοια στον Ουάιλντ – και δεν ενδιαφέρεται να ωραιοποιήσει την ταραχώδη ζωή του. Η επιλογή του παραμυθιού του «The Happy Prince» έχει ως στόχο την υποστήριξη ενός διφορούμενου κόσμου, όπου κάποιος μπορεί να είναι άφραγκος και ευγενής, αριστοκράτης και αναρχικός, θρησκευόμενος και ασεβής, αμφισεξουαλικός, ευτυχισμένος και (έκπτωτος) πρίγκιπας. Στον κόσμο που ονειρεύτηκε ο Ουάιλντ άλλωστε, όλα ήταν πιθανά.