Οι Χήρες - ταινιες , παιζονται τωρα || cinemagazine.gr

Οι Χήρες

Widows

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2018
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΗΠΑ, Ην. Βασίλειο
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Στιβ ΜακΚουίν
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Τζίλιαν Φλιν, Στιβ ΜακΚουίν, Λίντα Λα Πλαντ
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Βαϊόλα Ντέιβις, Λίαμ Νίσον, Ρόμπερτ ντιβάλ, Κόλιν Φάρελ, Μισέλ Ροντρίγκεζ, Ελίζαμπεθ Ντέμπικι
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:Σον Μπόμπιτ
    ΜΟΥΣΙΚΗ:Χανς Τσίμερ
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ:129'
    ΔΙΑΝΟΜΗ:Odeon
    Οι Χήρες

Πέντε χρόνια αφότου κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας για το «12 Χρόνια Σκλάβος», ο 48χρονος Βρετανός σκηνοθέτης διασκευάζει μια περιπετειώδη  σειρά της δεκαετίας του ’80 σε έναν φεμινιστικό συνδυασμό δράματος και δράσης ο οποίος ξεφυλλίζει επίμονα τις σελίδες μιας βαρύγδουπης πολιτικοκοινωνικής ατζέντας αντί να αγκαλιάζει περήφανα τις pulp καταβολές του και να προσφέρει απενοχοποιημένα διασκέδαση. 

Από τον Λουκά Κατσίκα

Κάθε φορά που ο Στιβ ΜακΚουίν ανακοινώνει το προσεχές κινηματογραφικό του σχέδιο, μοιάζει σαν να καθιστά σαφές ότι έχει μόνο σοβαρές προθέσεις. Για τον Βρετανό εικαστικό και σκηνοθέτη, κάθε ταινία δεν προσφέρεται ως μια απλή πρόταση αλλά ως γνήσιο κοινωνικό και εκπαιδευτικό δρώμενο, είτε πρόκειται για την βασανιστική πορεία ενός απεργού πείνας στον θάνατο («Hunger») είτε για την επίγεια κόλαση ενός άντρα εθισμένου στο σεξ («Shame») είτε για την τραυματική εμπειρία και ψυχοπαθολογία της δουλείας («12 Χρόνια Σκλάβος»). Με εξαιρέση όμως το «Hunger», που αποτελεί και την καλύτερη ταινία του, σε κάθε άλλη περίπτωση τις υποχρεώσεις πίσω από την κάμερα μοιράζεται ο σκηνοθέτης ΜακΚουίν με τον ηθικολόγο ΜακΚουίν. 

Παρόμοια είναι και η συνθήκη στην καινούργια του δημιουργία. Παρότι βασίζεται σε πολύ πετυχημένη βρετανική σειρά δράσης του 1983, παρά το γεγονός ότι εξιστορεί την περίπτωση τριών γυναικών οι οποίες περνούν στην παρανομία όταν αναγκάζονται να σβήσουν τους εγκληματικούς λογαριασμούς που άφησαν ανοιχτούς οι ληστές σύζυγοί τους πριν πεθάνουν, και ενώ είναι σαφές ότι ο ΜακΚουίν καταπιάνεται με το είδος της αστυνομικής περιπέτειας που ο μέσος θεατής γνωρίζει όπως την παλάμη του χεριού του, το προβάδισμα παίρνουν κι εδώ τα Μεγάλα Μηνύματα. 

Σκηνοθέτης και σεναριογράφος ενδιαφέρονται περισσότερο να αδειάζουν στην οθόνη ιδέες, σαν να αποτελούν τα power points μιας διάλεξης που κανείς δεν ζήτησε και κανείς δεν θα παρακολουθήσει ποτέ.

Οι «Χήρες» έχουν φαινομενικά πρώτης τάξεως υλικό για να χτίσουν ένταση δίχως να προσπαθήσουν πολύ, εκτυλίσσονται με δελεαστικό φόντο ένα σημερινό Σικάγο που βρίθει πολιτικών δολοπλοκιών και συγκεντρώνουν ένα πλούσιο καστ από ανερχόμενους και βετεράνους ηθοποιούς. Τα στοιχεία που φαίνεται να ενδιαφέρουν τον ΜακΚουίν είναι, παρ’ όλα αυτά, μια σειρά από παρατηρήσεις τις οποίες ενσωματώνει στη δράση χωρίς ιδιαίτερη δραματουργική χρησιμότητα πέραν της δικής του επιθυμίας να ρητορεύσει πάνω σε ζητήματα φυλετικά, ταξικά, σεξουαλικά και κοινωνικά. Οι ρητορείες του πιθανόν να ήταν ευπρόσδεκτες αν δεν δίνονταν τηλεγραφικά ή δεν έμοιαζαν τοποθετημένες εκβιαστικά στο εσωτερικό της πλοκής για πρόκληση ευκολότερων εντυπώσεων, σαν μια αχρείαστη κατήχηση η οποία μας επιβάλλεται με τρόπο απλοϊκό όσο και συγκρουσιακό. 

Αντί όμως να απασχολούνται με το πώς να χειριστούν ρεαλιστικά και τίμια τους μηχανισμούς μιας ταινίας είδους ή πώς να επιλύσουν τα ζητήματα μιας ίντριγκας η οποία συγκεντρώνει τόσες αναληθοφάνειες ώστε, εκτός από θολή αφηγηματικά, σε σημεία δυσκολεύεται κάποιος να την πάρει στα σοβαρά, σκηνοθέτης και σεναριογράφος (η Τζίλιαν Φλιν από το «Κορίτσι που Εξαφανίστηκε») ενδιαφέρονται περισσότερο να αδειάζουν στην οθόνη ιδέες, σαν να αποτελούν τα power points μιας διάλεξης που κανείς δεν ζήτησε και κανείς δεν θα παρακολουθήσει ποτέ. Τόσο πολύ λείπει το χιούμορ και η διάθεση παιχνιδιού με τους χαρακτήρες και τις καταστάσεις, έπειτα, ώστε τα πάντα μοιάζουν με πένθιμη πομπή, πρωθιέρεια της οποίας είναι η Βαϊόλα Ντέιβις, μια ηθοποιός μεγάλης εκφραστικής γκάμας η οποία εδώ έχει περιοριστεί σε ένα δραματικό κλισέ, περιφέροντας το σκυθρωπό πρόσωπο της καρτερικής οσιομάρτυρος. 

Μπορεί να μην το παραδέχονται, όμως οι δημιουργοί της ταινίας σνομπάρουν ξεκάθαρα το λαϊκό σινεμά που υποτίθεται πως επικαλούνται.

Από ένα φεμινιστικό νεονουάρ και ένα αίτημα πάνω στη γυναικεία χειραφέτηση μέχρι ένα δράμα κοινωνικής καταγγελίας και πολιτικών μηχανορραφιών, οι «Χήρες» καταλήγουν να είναι μια σειρά από ταινίες, καμιά από τις οποίες δεν ολοκληρώνεται ικανοποιητικά και καμιά δεν προσφέρει ιδιαίτερη ανταμοιβή στον θεατή. Το φιλμ είναι γεμάτο από θέματα που παραθέτονται επιγραμματικά και από δευτερεύουσες πλοκές που μάταια ζητούν χρόνο για να αναπτυχθούν, σπάνια οδηγούν κάπου και οι οποίες ροκανίζουν κάθε απόπειρα πρόκλησης σασπένς. Το μόνο για το οποίο προσπαθούν να μας πείσουν, ωστόσο, ο Στιβ ΜακΚουίν και η Τζίλιαν Φλιν είναι για το πόσο σκεπτόμενοι και ευσυνείδητοι καλλιτέχνες είναι ή για το πόσο ικανοί να μετατρέψουν ακόμη και μια ψυχαγωγικού προφίλ δημιουργία σε κάτι περισπούδαστο. Την ίδια ώρα, μπορεί να μην το παραδέχονται, όμως σνομπάρουν ξεκάθαρα το λαϊκό σινεμά που υποτίθεται πως επικαλούνται. Λες και το αξίωμα της αξιοπρεπούς mainstream διασκέδασης πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ανάθεμα.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Οι Χήρες
  • Οι Χήρες