14:21
12/6

We need a holiday! 10 κινηματογραφικοί καλοκαιρινοί προορισμοί

Γιορκσάιρ
Το Καλοκαίρι του Έρωτά Μου (2004) του Πάβελ Παβλικόφσκι

Κάτω από το σπάνιο φως μιας ειδυλλιακής αγγλικής εξοχής, δύο κορίτσια ανακαλύπτουν τη φιλία, την οργιαστική ανεμελιά και τη σεξουαλική αφύπνιση, παίζοντας διαρκώς με τη φωτιά. Η απόλυτη εμπιστοσύνη δεν αποτελούσε ποτέ το δυνατό σημείο των καλοκαιρινών love story και το «Καλοκαίρι του Έρωτα Μου» δεν αποτελεί την εξαίρεση. Αν όμως ο πόνος του ανολοκλήρωτου μπορεί εύκολα να καταστρέψει την ανάμνηση μιας μαγικής εμπειρίας, η φαντασίωση και η προσδοκία πεθαίνουν πάντα τελευταίες! Άλλωστε τα περισσότερα υπέροχα πράγματα κρατούν μόνο για λίγο. Το καλοκαίρι είναι ένα από αυτά. Και δυστυχώς οι περισσότεροι έρωτες τού μοιάζουν.

Βαλεαρίδες
Morvern Callar (2002) της Λιν Ράμσεϊ

Το ταξίδι της ηρωίδας από την κωμόπολη της Σκωτίας στην Ίμπιζα εξελίσσεται σε ταξίδι αυτογνωσίας: τριγυρίζει σε χωριά κοιμισμένα από τη ζέστη, με καψαλισμένα κτίρια, σε αχανείς ερημικές εκτάσεις, σε τοπικές γιορτές με ταυρομαχίες και απρόσωπα, χλιδάτα ξενοδοχεία. Δεν μπαίνεις εύκολα στο μυαλό της, έχεις μόνο την αίσθηση ότι είσαι χαμένος σαν κι αυτήν την κοπέλα που περιπλανιέται σε μια άγνωστη χώρα. Θα θυμάστε πάντα το παράξενο ταξίδι της, εκείνο το πικρό καλοκαίρι, την κατάβαση στον ίδιο της τον εαυτό.

Αθήνα
Ήσυχες Μέρες του Αυγούστου (1991) του Παντελή Βούλγαρη

Χαμηλόφωνη και σχεδόν μυστική, σαν τις φωνές το μεσημέρι στο φωταγωγό, διάφανη σαν το εσωτερικό φωτισμένων διαμερισμάτων από τις ανοιχτές μπαλκονόπορτες τα βράδια, η ταινία του Παντελή Βούλγαρη είναι ένα γράμμα αγάπης, όχι μόνο σε αυτήν την πόλη αλλά και στους ανθρώπους που την κατοικούν, που την αγαπούν, που την αντέχουν.

Μπουένος Άιρες
Happy Together (1997) του Γουόνγκ Καρ Γουάι

Το καλοκαίρι στο Μπουένος Άιρες δεν χαρίζεται σε κανέναν. Δεν υπολογίζει αν βρίσκεσαι εκεί, μακριά από την πατρίδα σου, και αν στην τσέπη σου έχουν απομείνει ελάχιστα λεφτά. Δεν θα σου δείξει οίκτο επειδή ο άνθρωπος που αγαπούσες διάλεξε προσφάτως να σε εγκαταλείψει. Το καλοκαίρι στο Μπουένος Άιρες θα μπορούσε να εκτυλίσσεται σε οποιαδήποτε μέρος. Και η ερωτική ιστορία που διηγείται ο Γουόνγκ Καρ Γουάι στην ταινία του μοιάζει με τόσες άλλες. Το μόνο που αλλάζει πάντα είναι τα ονόματα και τα πρόσωπα. Αυτών που φεύγουν. Και εκείνων που μένουν πίσω. Και όσων μέχρι το επόμενο καλοκαίρι θα έχουν έρθει.

Αιολικά Νησιά
Η Περιπέτεια (1960) του Μικελάντζελο Αντονιόνι

Καλοκαίρι σημαίνει πολλά διαφορετικά πράγματα. Η πτυχή του όμως που καθίσταται επίμονα αναγκαία είναι η φαντασίωση για απομάκρυνση από τους κανόνες της αστικής ζωής. Της απόδρασης από τον κόσμο, από τον περίγυρο, από τον εαυτό μας. Πόσες είναι οι φορές που δηλώνουμε νέοι άνθρωποι μετά από κάποια θερινή μας απόδραση; Και πόσες από αυτές το εννοούμε; Το καλοκαιρινό τοπίο ως σκηνικό μιας σπουδής πάνω στο εφήμερο και στο τι σημαίνει να είσαι ζωντανός σε αυτόν τον κόσμο, δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστό.

Βενετία
Διακοπές στη Βενετία (1955) του Ντέιβιντ Λιν

Ρομαντική και γενναιόδωρη απέναντι σε όλα τα γέρικα κορίτσια που δεν έπαψαν ποτέ να πιστεύουν στον έρωτα, η Βενετία του Ντέιβιντ Λιν είναι η προσωποποίηση της καλοδιατηρημένης μεγαλοκοπέλας: ξεφτισμένη αλλά ακόμα γοητευτική, διψά για αισθηματικές περιπέτειες, ακόμα κι αν μέσα της ξέρει ότι δεν θα μπορέσει να κρατήσει ποτέ. Είναι ένα ζευγάρι φανταχτερά κόκκινα παπούτσια για όλες όσες πέρασαν τη ζωή τους φορώντας χαμηλοτάκουνα ταμπά (με ασορτί τσάντα).

Τοσκάνη
Ο Φανφαρόνος (1962) του Ντίνο Ρίζι

Η αγάπη του ανοιχτού δρόμου, ο παρηγορητικός ρόλος της ανδρικής φιλίας, η μεθυστική απώλεια της αίσθησης του χρόνου μέσα από την διασταύρωση δύο αταίριαστων ανδρικών αρχέτυπων, ενός γοητευτικού, επιπόλαιου σαραντάρη και ενός συνεσταλμένου φοιτητή που δεν λέει να ξεκολλήσει από τα βιβλία του. Όσο ο αυγουστιάτικος ήλιος σάς ζαλίζει, μια «Προσπέραση» (ο αυθεντικός και πιο εύστοχος τίτλος της ταινίας) θα σας πετύχει μια μαχαιριά στην καρδιά.

Φλόριντα
Έξαψη (1982) του Λόρενς Κάσνταν

Για κάποιο λόγο οι φυσικές τοποθεσίες της ταινίας στην πιο «εξωτική» πλευρά των ΗΠΑ φαντάζουν ειδυλλιακές την ημέρα και δαιμονικές τη νύχτα. Είναι προφανώς η φύση των θέρετρων να συνδυάζουν το ανέμελο ριλάξ με την ανήσυχη ερωτική συμπεριφορά μέσα στο ίδιο 24ωρο, και το ότι η ταινία εκτυλίσσεται το καλοκαίρι στο ζουμί. Σχεδόν νιώθεις τον ιδρώτα του σκηνοθέτη Λόρενς Κάσνταν να κυλάει στους κροτάφους πίσω από την κάμερα, αντικρίζοντας το μπέρδεμα των κορμιών που κάποιο γύρισμα της τύχης τα έφερε μαζί.

Ιρλανδία
Η Κόρη του Ράιαν (1970) του Ντέιβιντ Λιν

Η πιο παραγνωρισμένη και παρεξηγημένη ταινία του Ντέιβιντ Λιν είναι ένα ηδονικό, πανέμορφο και πέρα για πέρα οδυνηρό ποίημα για το, ίσως, πιο αληθινό από τα πάθη που τα ανθρώπινα πλάσματα που μπορούν ή τολμούν να βιώσουν. Ένα πάθος που ψιθυρίζει ότι ποτέ δεν παύουμε να είμαστε ζώα και ποτέ δεν θα γίνουμε θεοί. Που αποκαλύπτει την ατελή φύση και την εύθραυστη αλλά επίμονη ανθρωπιά μας. Που μας σπρώχνει πίσω στην ανήθικα ηθική αγκαλιά της Μητέρας Φύσης. Ένα πάθος μοιραίο, θανατηφόρο και ταυτόχρονα ζωοφόρο, ικανό, σαν τον ήλιο των καλοκαιρινών διακοπών, να διαλύσει τα σύννεφα και την παγωνιά του Χειμώνα της ζωής μας. Έστω για μια μονάχα αξέχαστη στιγμή.

Κονέκτικατ
The Swimmer (1968) του Φρανκ Πέρι

Τα καλοκαίρια είναι ο ηλιοκαμένος Μπαρτ Λάνκαστερ, στα 52 του χρόνια, να προσπαθεί να διασχίσει τις πισίνες των πλούσιων φίλων του για να φτάσει σπίτι κολυμπώντας. Ο τρόπος που ανακαλύπτει πόσο ψεύτικο ήταν το κοκτέιλ πάρτι που κάποτε ονόμαζε ζωή του. Οι γυναίκες που γνώρισε, ερωτεύτηκε, αυτές που δεν θα καταφέρει να κερδίσει ποτέ. Η προσπάθειά του να αποδείξει πως είναι ακόμη νέος, όμορφος, γυμνασμένος και ερωτεύσιμος. Το κορμί του μέσα στο χλώριο μιας πισίνας, σημάδι μιας αποστειρωμένης ενηλικίωσης. Οι γυμνές πατούσες του στην καυτή άσφαλτο. Η απόγνωση στο βλέμμα του όταν θα συνειδητοποιήσει ότι, στο τέλος της διαδρομής, δεν χρειάζεται πια να χαμογελάει και να προσπαθεί, παρά μόνο να αποδεχθεί μια αλήθεια στην όποια όλη του τη ζωή έκλεινε τα μάτια. Τα καλοκαίρια ήταν, είναι και θα είναι απλά μια (υπέροχη) αυταπάτη.