10:23
28/12

Ανασκόπηση 2017: Οι τηλεοπτικές σειρές της χρονιάς

Διαβάστε ακόμη
Ανασκόπηση 2017: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
Ανασκόπηση 2017: Οι ατάκες της χρονιάς
Ανασκόπηση 2017: Οι αφίσες της χρονιάς
Ανασκόπηση 2017: Τα viral βίντεο της χρονιάς
Ανασκόπηση 2017: Οι σκηνές της χρονιάς
Ανασκόπηση 2017: Τα πρόσωπα της χρονιάς
Ανασκοπηση 2017: 10 ταινίες-must που... δεν είδατε!

Twin Peaks: The Return

Πολλοί ισχυρίστηκαν τα τελευταία χρόνια ότι, μεταβαίνοντας στην τηλεόραση, δεν ξέχασαν τις κινηματογραφικές του καταβολές και ουσιαστικά γύρισαν σινεμά στη μικρή οθόνη. Όσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο, επειδή για παράδειγμα έχουν προσεγμένους φωτισμούς και γερό production value, ξεχνούν ότι η βασική διαφορά των 2 μέσων είναι στον τρόπο της αφήγησης. Η σειρά σπάει τη συνολική πλοκή σε μικρές ωριαίες, ώστε το κάθε επεισόδιο να μοιάζει με τη σειρά του σαν μικρή ταινία, για το καλό της τηλεθέασης. Το πολύ σημαντικό αυτό δομικό στοιχείο αλλοιώνει τη συνολική πλοκή, όσα μαγικά και αν μπορεί να κάνει ο κάθε σκηνοθέτης, εκτός αν έχει το θάρρος να το εγκαταλείψει τελείως.

Αυτό έκανε ο Ντέιβιντ Λιντς που όταν είπε πως το νέο «Twin Peaks» είναι μια ταινία που θα τη δούμε σε 18 μέρη, εννοούσε αυτό ακριβώς. Υπάρχουν ελάχιστες σκηνές που έγιναν για το καλό του κάθε επεισοδίου και όλες σχεδόν εξυπηρετούν τη μεγαλύτερη εικόνα, τη συνολική αφήγηση δηλαδή. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Ο Λιντς άφησε στην άκρη τα περισσότερα πράγματα που θύμιζαν «Twin Peaks» στους ορκισμένους φανς της θρυλικής σειράς των 90ς, δεν βολεύτηκε στη λογική ότι θα ξαναβάλει τους ίδιους ήρωες να λένε τα ίδια για το καλό της νοσταλγίας μας, αλλά έφτιαξε κάτι πολύ διαφορετικό, κατά βάση προσωπικό, με αδιανόητες, για τα μέτρα της μικρής οθόνης, στιγμές, όπως ένα ολόκληρο flashback επεισόδιο που προκάλεσε ανατριχίλες. Η επιστροφή του αποδείχτηκε η πιο καλοδεχούμενη της χρονιάς. Τ.Μ.

Top of the Lake: China Girl

Τέσσερα χρόνια πριν, η πρώτη σεζόν του «Top of the Lake» μας σύστηνε την Ρόμπιν Γκρίφιν (Ελίζαμπεθ Μος), μια ειδική σε υποθέσεις σεξουαλικής παρενόχλησης ντετέκτιβ, η οποία ταξίδευε στη Νέα Ζηλανδία για να ρίξει φως στην εξαφάνιση μιας 12χρονου εγκύου.

Έχοντας πέσει η ίδια θύμα βιασμού, ο οποίος είχε ως αποτέλεσμα η Γκρίφιν να γεννήσει ένα κοριτσάκι το οποίο αποφάσισε να αφήσει σε μια ανάδοχη οικογένεια, η νεαρή αστυνομικός είχε τότε κληθεί να εξιχνιάσει μια υπόθεση η οποία αναπόφευκτα πυροδότησε έναν επίπονο εσωτερικό διάλογο με το αδυσώπητο παρελθόν της. Στο «China Girl», το ατμοσφαιρικό και αβανταδόρικο σκηνικό της επαρχίας στη Νέα Ζηλανδία δίνει την θέση του στο παραθαλάσσιο μητροπολιτικό τοπίο του Σίδνεϊ της Αυστραλίας. Εκεί, το αγνώστου ταυτότητας άψυχο σώμα μιας νεαρής Ασιάτισας ξεβράζεται στην παραλία Μπόντι και η Γκρίφιν αναλαμβάνει να λύσει έναν ακόμη απαιτητικό γρίφο.

Στον δεύτερο κύκλο της σειράς, η Τζέιν Κάμπιον («Μαθήματα Πιάνου») εισάγει αρκετούς νέους χαρακτήρες, τους αφήνει περισσότερο χώρο και χρόνο να αναπτυχθούν, ποντάρει δραματουργικά στις ιστορίες τους και τελικά δικαιώνεται καθώς η πλοκή του «China Girl» ξετυλίγεται με αφηγηματική αρμονία. Ενώ οι αστυνομικές έρευνες εντείνονται, η Γκρίφιν προσπαθεί παράλληλα να αποκαταστήσει την σχέση της με την κόρη της, Μαίρη (Άλις Ένγκλερτ), η οποία αισίως περνάει το κατώφλι της ενήλικης ζωής. Η Τζούλια (Νικόλ Κίντμαν), η θετή μητέρα του παιδιού της, αντιμετωπίζει τα νέα δεδομένα με έκδηλη καχυποψία ενώ ο σύζυγός της, Πάικ (Γιουέν Λέσλι), προσπαθεί να διαχειριστεί το γεγονός ότι η σύντροφός του έχει αποφασίσει να τον εγκαταλείψει για χάρη μιας γυναίκας. Τις ήδη εύθραυστες ισορροπίες έρχεται να διαταράξει η πληροφορία πως η Μαίρη είναι ερωτευμένη με έναν αρκετά μεγαλύτερό της Γερμανό άνδρα ο οποίος φαίνεται να εμπλέκεται στην υπόθεση που ερευνά η Γκρίφιν, με αποτέλεσμα η ντετέκτιβ να εγκλωβιστεί σε ένα εκβιαστικό παιχνίδι προτεραιοτήτων κατά την διάρκεια του οποίου διακυβεύονται η αστυνομική της καριέρα, η ψυχική της υγεία αλλά κυρίως η ζωή της κόρης της. K.Θ.

The Leftovers

Το «Leftovers», μία σειρά «κοινωνικής» φαντασίας, είναι ένα απολαυστικό τηλεοπτικό αίνιγμα στο οποίο δεν ανυπομονείς να δώσεις λύση. Αυτό το ειλικρινές «Lost», δημιούργημα του σεναριογράφου/παραγωγού Ντέιμον Λίντελοφ και του συγγραφέα Τομ Περότα («Κρυφές Επιθυμίες»), επικεντρώνεται σε μία κοινότητα που προσπαθεί να επουλώσει τα τραύματά της μετά την αιφνίδια (και ανεξήγητη) εξαφάνιση των μελών της.

Με μία μυσταγωγική πρώτη σεζόν, ένα θαρραλέo δεύτερο ταξίδι και μία τολμηρή κατακλείδα στον τρίτο χρόνο, το «Leftovers» αποτέλεσε μία από τις πιο γνήσιες τηλεοπτικές και αφηγηματικά ριψοκίνδυνες εμπειρίες των τελευταίων χρόνων: συγκινητική, άφοβη, εξωφρενική, γελοία, σπαρακτική, χιουμοριστική, τραγική και πάνω απ' όλα πλήρως ανταποδοτική. Στον τρίτο κύκλο (που απαίτησαν και τελικά έλαβαν οι θαυμαστές της, μιας και η σειρά ήταν να ολοκληρωθεί στο δεύτερο χρόνο) αυτός ο σύγχρονος, ελεγειακός στοχασμός για το τέλος του κόσμου σκιαγράφησε με ειλικρίνεια στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών την αγωνία του «μετά» και πρόσφερε μία ουμανιστική αποκάλυψη: την Πίστη στον άνθρωπο. Σπουδαίες ερμηνείες και ειδικά από το πρωταγωνιστικό ζευγάρι Τζάστιν Θερού-Κάρι Κουν και αξέχαστη μουσική  από τον Μαξ Ρίχτερ. Π.Γ.

Feud: Bette and Joan

Αυτό που εκ πρώτης όψεως έμοιαζε, στα δικά μου τουλάχιστον μάτια, ως ένα κουτσομπολίστικο και φαντασμαγορικό inside joke για τη βιομηχανία και τα παρασκήνια του παλιού Χόλιγουντ, μεταμορφώθηκε μετά τα πρώτα δύο επεισόδιά του σε μια καυστική κριτική των αδηφάγων μηχανισμών του θεάματος, κατά την ένδοξη εποχή του σταρ σίστεμ, και σε ένα πικρόχολο χρονικό έριδας, πίσω από το οποίο κρυβόταν τελικά μια τραγικών αποχρώσεων ιστορία.

Με εκπληκτικές πρωταγωνίστριες την Τζέσικα Λάνγκ και την Σούζαν Σαράντον, στους ρόλους των Τζόαν Κρόφορντ και Μπέτι Ντέιβις αντίστοιχα, εμπνευσμένες επιλογές στους δεύτερους ρόλους (όπως ο Άλφρεντ Μολίνα ως Ρόμπερτ Όλντριτζ και η Τζούντι Ντέιβις ως Χέντα Χόπερ), αιχμηρότατο σενάριο, εντυπωσιακό σχεδιασμό παραγωγής και πανέμορφη ανασύσταση του παρελθόντος, το διαρκείας οχτώ επεισοδίων και ασταμάτητα ψυχαγωγικό «Feud» του Ράιαν Μέρφι προσπέρασε σχετικά γρήγορα τις camp καταβολές του για να μετατραπεί σε ένα δίκαιο και γεμάτο κατανόηση ψυχόδραμα πάνω στην άσπονδη φιλία δυο ιερών τεράτων του σινεμά τα οποία συνέδεαν περισσότερες και πιο μελαγχολικές ομοιότητες απ’ όσο έκανε ποτέ κανείς τον κόπο να διακρίνει. Λ.Κ.

The Handmaid's Tale

Ίσως να μην υπάρχει τηλεοπτική σειρά τη φετινή σεζόν που να έκανε πρεμιέρα με μεγαλύτερο πάταγο, χαρακτηρισμένη από την εφημερίδα Guardian ως «τρόμος στην πιο αγνή του μορφή». Βασισμένη στο, προ τριακονταετίας, πολύκροτο ομώνυμο μυθιστόρημα μιας από τις πιο ρηξικέλευθες πεζογράφους της εποχής μας, της Καναδής Μάργκαρετ Άτγουντ,(στα ελληνικά κυκλοφόρησε ως «Η Ιστορία της Πορφυρής Δούλης»), η σειρά του Hulu (συνδρομητικής πλατφόρμας προβολής βίντεο, αντίπαλου δέους του Netflix) αφηγείται την ιστορία της Τζουν ή καλύτερα της Οφρεντ (το όνομα προέρχεται από τη συνένωση του ονόματος Φρεντ με την αντωνυμία of, δηλαδή μεταφρασμένο ως «η του Φρέντ») που ζει ως σκλάβα σε ένα μονολιθικό, θεοκρατικό καθεστώς στις -όχι και τόσο μακρινές- Ηνωμένες Πολιτείες.

Φεμινιστική δυστοπία, ιδεολογικοί παραλληλισμοί, sci-fi πολιτική αλληγορία και εφιαλτικός λυρισμός περιπλέκονται σε ένα υπέροχα κινηματογραφημένο δημιούργημα το οποίο, κλείνοντας απειλητικά το μάτι στο σήμερα (αρκεί να δει κάνεις ποιος είναι αυτός που κάθεται στη μεγάλη καρέκλα του οβάλ γραφείου), επιτρέπει στην πρωταγωνίστριά του Ελίζαμπεθ Μος να λάμψει, τυλιγμένη μέσα στην κατακόκκινη σαν αίμα στολή του μαρτυρίου της. Π.Αχ.