11:45
26/12

Ανασκοπηση 2017: 10 ταινίες-must που... δεν είδατε!

Διαβάστε ακόμη
Ανασκόπηση 2017: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
Ανασκόπηση 2017: Οι ατάκες της χρονιάς
Ανασκόπηση 2017: Οι αφίσες της χρονιάς
Ανασκόπηση 2017: Τα viral βίντεο της χρονιάς
Ανασκόπηση 2017: Οι σκηνές της χρονιάς
Ανασκόπηση 2017: Τα πρόσωπα της χρονιάς

«A Ghost Story» του Ντέιβιντ Λόουερι

Προβλήθηκε για πρώτη φορά τον περασμένο Γενάρη στο φεστιβάλ του Σάντανς όπου μαζί με το «Call me by your Name» ήταν οι ταινίες που έκαναν αίσθηση και συζητήθηκαν περισσότερο, με ένα φοβερό word mouth να τις ακολουθεί και να πυροδοτεί τελικά μια εξαιρετικά επιτυχημένη καλλιτεχνική πορεία. Το «A Ghost Story» είναι μια βαθιά προσωπική, επιτακτικά εσωτερική, βραδυφλεγής και μικρή (από άποψη προϋπολογισμού) ταινία η οποία παρά τον τίτλο της, απέχει παρασάγγας από τις ταινίες τρόμου.

Ακολουθώντας το, καλυμμένο με λευκό σεντόνι, φάντασμα ενός άνδρα (Κέισι Άφλεκ) που γυρίζει στο σπίτι του προσπαθώντας να επικοινωνήσει με την εν ζωή γυναίκα του (Ρούνι Μάρα), ο 36χρονος Ντέιβιντ Λόουερι στοχάζεται πάνω στις έννοιες της απώλειας, της αγάπης, του χρόνου και της κληρονομιάς που αφήνουν οι άνθρωποι στον κόσμο μετά το πέρασμά τους από αυτόν. Και το κάνει με τρόπο αποστομωτικό, σπαραχτικό και εν τέλει παραδόξως ανακουφιστικό, προσεγγίζοντας ταπεινά και με ψυχραιμία το θέμα του, χαρίζοντάς μας παράλληλα μια σειρά από 4:3 κάδρα στοιχειωτικής ομορφιάς. Από το σάουντρακ της ταινίας μπορείτε να βρείτε εδώ, ένα από τα ομορφότερα τραγούδια που (δεν) ακούσαμε φέτος στην σκοτεινή αίθουσα. Κ.Θ.

«Promised Land» του Γιουτζίν Τζαρέκι

Διαβάζει κάποιος για ένα ντοκιμαντέρ που έχει να κάνει με τον Έλβις Πρίσλεϊ και την πανάκριβη Ρολς Ρόις που αγόρασε το ’63 και σου λέει «ναι οκ, πάμε παρακάτω». Και μόλις έχει κάνει το λάθος να προσπεράσει ένα από τα καλύτερα ντοκιμαντέρ της χρονιάς, ίσως το πιο σημαντικό μετά το σπουδαίο «Δεν Είμαι ο Νέγρος Σου». Γιατί αυτό που στήνει εδώ ο Aμερικανός ντοκιμαντερίστας Γιουτζίν Τζαρέκι είναι κάτι πολύ περισσότερο από το να πάρει το παλιό αμάξι του «Βασιλιά της Ροκ εν Ρολ» και να στήσει ένα road trip στην αμερικανική ενδοχώρα με συνοδοιπόρους μερικούς σταρ του Χόλιγουντ, διακεκριμένους μουσικούς καθώς και φίλους του Έλβις. 

Για την ακρίβεια, το «Promised Land» είναι μια υπερβατική, μουσική, πολιτισμική και εν τέλει κοινωνικοπολιτική διαδρομή η οποία, καθώς διασχίζει Πολιτείες και δεκαετίες, ξαναδιαβάζει την Ιστορία της Αμερικής μέσα από την άνοδο και την πτώση του πλέον εμβληματικού ειδώλου της. Του ανθρώπου που ενσάρκωσε όσο κανείς το υπερτροφικό αμερικανικό όνειρο. Κι αν έχετε ακόμη επιφυλάξεις, ρωτήστε όσους τυχερούς το είδαν τον περασμένο Σεπτέμβρη στις 23ες Νύχτες Πρεμιέρας. Αυτοί ξέρουν. Ν.Σ.

«Φελισιτέ» (Félicité) του Αλεν Γκομί

Προσεγγίζοντας την αφηγηματική ικανότητα του κινηματογραφικού μέσου με διαφορετικό τρόπο, ο Αλέν Γκομί αποφασίζει να αποτυπώσει μια απρογραμμάτιστα δραματική αλλαγή στη ζωή εκείνων των ανθρώπων που κάτω από φυσιολογικές συνθήκες ζουν χωρίς να προγραμματίζουν και να περιμένουν τίποτε. Ισορροπώντας ανάμεσα στην πολιτιστική καταγραφή και τον κοινωνικό σχολιασμό, αφηγείται την ιστορία της Φελισιτέ, μιας πληθωρικής και ανεξάρτητης γυναίκας που δουλεύει ως τραγουδίστρια σε ένα μπαρ της Κινσάσα, πρωτεύουσας της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό. 

Στην εξαίσια μουσική του επένδυση (και όχι τόσο στην πλοκή του) οφείλεται κυρίως η συναισθηματική πρόσκρουση αυτού του ενδιαφέροντος φιλμ, η οποία περνά από παραδοσιακά αφρικανικά ακούσματα και fusion ροκ ήχους στις λυρικές μινιμαλιστικές συνθέσεις του Άρβο Περτ. Εκεί είναι που αναπόφευκτα καταλήγει το «Félicité» και εκεί ακριβώς βρίσκεται η αξία του. Στην ικανότητά του να αντηχεί το μοναχικό του τραγούδι, αναζητώντας τις μικρές στιγμές μιας χαμένης ευτυχίας, σε έναν τόπο όπου ακούς τους οι κατοίκους του να προσφωνούν ο ένας τον άλλο, με τις παγκόσμια γλυκιές λέξεις «mama» και «papa». Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στην απερχόμενη Μπερλινάλε. Π.Αχ.

«Mudbound» της Ντι Ρις

Μαύροι και λευκοί. Φίλοι και οικογένεια. Ζωή και Ιστορία. Στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, δυο οικογένειες προσπαθούν να συνυπάρξουν μέσα σε ένα ιστορικό πλαίσιο που αλλάζει διαρκώς. Η σκηνοθέτιδα του «Pariah» (2011) Ντι Ρις, κοιτά τον έμφυτο ρατσισμό της αμερικάνικης παράδοσης του νότου και σε κόντρα με το μισαλλόδοξο παρελθόν σκάβει τη γη για να φανερώσει πως τις σχέσεις των ανθρώπων δεν τις ορίζουν μόνο «δεσμοί αίματος». 

Ριζωμένη σε ένα γεωγραφικό πλαίσιο που έχει δώσει κακό σπόρο στις φυλετικές διακρίσεις και έχει πετάξει λάσπη στις πιο σκοτεινές σελίδες τις αμερικάνικης ιστορίας, το «Mudbound» είναι κάτι παραπάνω από το οσκαρικό στοίχημα του Netflix. Με πρωταγωνιστές τους Κάρεϊ Μάλιγκαν, Γκάρετ Χέντλουντ, Τζέισον Μίτσελ, Μέρι Τζ. Μπλάιτζ, είναι μία αναγκαία υπενθύμιση. Σοκαριστική μέσα στους νατουραλιστικούς τόνους της και συγκινητική μέσα στην ανθρώπινη διάστασή της. Δυο υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα, βραβεία για το καστ και παρουσία σε όλες σχεδόν τις λίστες των φετινών ενώσεων κριτικών. Π.Γ.

«Beach Rats» της Ελίζα Χίτμαν

Κρυμμένος πίσω από ένα αρρενωπό παρουσιαστικό, μια παρέα τσαμπουκάδων φίλων και μια άχαρη ζωή στις λιγότερο προνομιούχες περιοχές του Μπρύκλιν, ένας όμορφος νεαρός παλεύει με τους δικούς του ερωτικούς δαίμονες προσπαθώντας να εξερευνήσει τη διφορούμενη σεξουαλικότητά του. Από το φλερτ του με ένα κορίτσι της γειτονιάς μέχρι μια σειρά από ριψοκίνδυνα ραντεβού που κανονίζει, μέσω ίντερνετ, με άντρες μεγαλύτερης ηλικίας, ο 19χρονοςΦράνκι πασχίζει να ορίσει την ταυτότητά του, την ίδια ώρα που αγωνίζεται να κρατήσει το macho προσωπείο που του επιβάλλει ο περίγυρος.

Tέσσερα χρόνια μετά το θαυμάσιο ντεμπούτο της με τίτλο «It Felt Like Love» (το οποίο είχε διαγωνιστεί για την Χρυσή Αθηνά στις Νύχτες Πρεμιέρας), η Ελίζα Χίτμαν εξερευνά και πάλι το δύσκολο πέρασμα από την εφηβεία στην ενηλικίωση μέσα από μια θαρραλέα και ασυμβίβαστη ματιά που της χάρισε δικαιωματικά το βραβείο σκηνοθεσίας στο πρόσφατο Φεστιβάλ του Σάντανς. Ατρόμητος ρεαλισμός, τραχύς αισθησιασμός, ερωτικές σκηνές που εντυπωσιάζουν με την ευθύτητά τους και στη μέση μια σαγηνευτική και εκφραστικότατη ερμηνεία-δυναμίτης από τον Χάρις Ντίκινσον, τον ηθοποιό-αποκάλυψη της χρονιάς. Λ.Κ.