Καλύτερα δεν γίνεται; Ένα μικρό αντίδοτο ευθυμίας στις μέρες της κατήφειας - αφιερωματα , θεματα || cinemagazine.gr
10:43
11/3

Καλύτερα δεν γίνεται; Ένα μικρό αντίδοτο ευθυμίας στις μέρες της κατήφειας

Αναζήτηση αίσιας διάθεσης σε μια σκυθρωπή εποχή. Απευθυνθήκαμε στο...αντικείμενό μας, έτσι, ελεύθερα και χωρίς μια συγκεκριμένη «δομή λίστας» και μας απάντησε πρόθυμα με πρώτες βοήθειες σκηνών, φράσεων, μουσικής και όψεων ανθρώπων που αγαπήσαμε (και πάντα θα αγαπάμε) στη μεγάλη οθόνη. 

Από τον Ηλία Δημόπουλο

«A Shot in the Dark» (1964) του Μπλέικ Έντουαρντς

Σαν σε σινεμά, ξεκινάμε με τίτλους. Το δεύτερο Ρόζ Πάνθηρ, ίσως και το λιγότερο γνωστό, είναι και το πιο εξοντωτικά αστείο. Και η σκηνή των τίτλων ακολουθεί μια εναρκτήρια σεκάνς ενός από τα ρομαντικότερα τραγούδια του σινεμά του '60 («The Shadows of Paris») καθώς αυτό συνοδεύεται από ένα τέλειο βωβό μπουλβάρ ερωτικής απιστίας και σκηνοθετικής επίδειξης χρονισμού και ακρίβειας.

Bonus η εναρκτήρια σεκάνς της ταινίας.

«Η Γειτονιά του Δάσους: Οι Περιπέτειες του Τοτόρο» (1988) του Χαγιάο Μιγιαζάκι

Ευδιαθεσία και Μιγιαζάκι πάνε χέρι-χέρι. Όχι όμως γιατί όλοι οι άνθρωποι γελούν ή τα υπό πραγμάτευση χαίρουν ελαφρότητας. Αλλά γιατί τα αισθήματα του Μιγιαζάκι έχουν εμάς στο κέντρο, γιατί το πέταγμα (κυριολεκτικό και δραματουργικό) περιμένει σε κάθε γωνιά, γιατί τα χρώματα κι οι ήχοι φτιάχνουν μια πραγματικότητα να κρύβεσαι όσο συχνότερα χρειάζεσαι. (Περισσότερα στο γιατί όντως τον χρειάζεσαι τον Τοτόρο εδώ).

Bonus, αναπόφευκτα, η όλο ευωδιές μουσική του μόνιμου συνθέτη του, Τζο Χισαΐσι.

«Τα Απόρρητα της Κρεβατοκάμαρας» (1959) του Μάικλ Γκόρντον

Οι φαρσικές κωμωδίες, μετά καρυκεύματος, του διδύμου Ντόρις Ντέι - Ροκ Χάτσον είναι παυσίλυπο περιωπής. Για του λόγου το αληθές...

- Ποιος νομίζεις πως είσαι;
- Στην Ινδία δεν νομίζουμε, ξέρουμε ποιοί ειμαστε.

Πίτερ Σέλερς στο «Πάρτι» (1968) του Μπλέικ Έντουαρντς

«Μια Νύχτα στην Όπερα» (1935) του Σαμ Γουντ

Οι αδελφοί Μαρξ θα μπορούσαν με άνεση να στηρίξουν και ολόκληρο το άρθρο, ας γίνουμε εκκεντρικά φειδωλοί περιοριζόμενοι σε τούτο το παραλήρημα του Γκράουτσο απέναντι στην τυπικά δύσμοιρη (και κωμικά έξοχη) Μάργκαρετ Ντιμόντ. Οι παλαβομάρες του Γκράουτσο, το κλασικό πέσιμο στην Ντιμόντ, η καταρρακτώδης λεκτική ευφυία, η σάτιρα του κανονικού, όλα εδώ τι να πρωτοπείς, ευεξία...

«Τροπική Καταιγίδα» (2008) του Μπεν Στίλερ

Για το έργο του Στίλερ μπορεί να γράψει παραγράφους κανείς - τις δικαιούται. Η σάτιρα κι ο αυτοσαρκασμός αγγίζει την...επικίνδυνη αυτοκατάργηση εδώ, οι τρεις κεντρικοί χαρακτήρες (Στίλερ, Μπλακ και Ντάουνι Τζούνιορ) εξισορροπούνται μόνο από το εξωφρενικό cameo του Λες -Τομ Κρουζ- Γκρόσμαν. Και στη παρακάτω 'never go full retard' σκηνή το γέλιο αντηχεί ακόμα, η κωμική διάδραση των δύο μόνο να φανταστείς τι πρέπει να συνέβαινε εκτός κάμερας μπορείς...

Bonus ο Les μπροστά στον αποσβολωμένο ΜακΚόναχι

«Τραγουδώντας στη Βροχή» (1952) των Στάνλεϊ Ντόνεν και Τζιν Κέλι

Υπάρχουν μαγικές στιγμές που συνέλαβε ο φακός και μια τέτοια είναι το απερίγραπτο one man show του Ντόναλντ Ο' Κόνορ, ολόκληρο αφιερωμένο στον σκοπό της ανάρτησης αυτής. Βλέποντάς το μόνο θα το πιστέψεις.

«Δάσκαλος για Κλάματα» (1963) του Τζέρι Λιούις

Μια από τις απάτητες κορυφές της κωμωδίας του Τζέρι, το σκαμπίλι του στον επί χρόνια παρτενέρ του Ντιν Μάρτιν, το ξαναδιάβασμα του λογοτεχνικού «Δρ. Τζέκιλ και Κύριος Χάιντ». Περισσότερο όμως μια επιλογή κλασικών γκαγκς, εκτυφλωτικού Τεχνικόλορ, διακαούς προσπάθειας να καταφέρεις κάτι και βασικής διεκδίκησης του ατομικού δικαιώματος στις αβλαβείς (και ασταμάτητες) χαζομάρες. 

Και bonus (για τους οπαδούς) η σκηνή στα ζενερίκ του «Cracking Up» (1983)