9:58
27/3

«Την ελευθερία την αναζητάς συνεχώς»: Ο Δημήτρης Κίτσος μιλά στο ΣΙΝΕΜΑ για το «Ελεύθερο Θέμα»

Πώς ήρθε η συνεργασία με την Στέλλα Θεοδωράκη;

Η Στέλλα συνεργάζεται πολλά χρόνια με τον Πέτρο Σεβαστίκογλου, τον οποίο είχα καθηγητή στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου στο μάθημα της υποκριτικής κινηματογράφου. Το υλικό που είχαμε συλλέξει από τις εξετάσεις μας, το έδειξε ο Πέτρος στη Στέλλα και ήμουν ανάμεσα σε αυτούς που ήθελε να δει για την ταινία της. Προσωπικά, με βρήκε σε μια φάση της ζωής μου που η συγκεκριμένη συνεργασία ήταν ένα δώρο για μένα. Είχα ανάγκη την απλόχερη αγάπη της, την τρέλα της και την ελευθερία που μας έδωσε!

Τι είναι το «Ελεύθερο Θέμα» για σένα;

Η Στέλλα Θεοδωράκη, η Θεοδώρα Τζήμου, ο Κωνσταντίνος Ελματζίογλου, ο Δημήτρης Θεοδωρίδης, ο Πάνος Κούγιας, η Μάρθα Λαμπίρη, η Ιωάννα Μουσουρα, η Φραγκίσκη Μουστάκη, η Ναταλία Ρίγα και όλοι όσοι βοήθησαν στην πραγματοποίηση αυτής της ταινίας.

Πόση σχέση έχει με σένα, χαρακτηρολογικά, ο «Γιώργος» της ταινίας ώστε να «σε» βρεις στον ρόλο; 

Δεν ασχολήθηκα με την δημιουργία κάποιου χαρακτήρα, ούτε με την προσπάθεια να βρω τα κοινά μου σημεία με τον «Γιώργο», ούτε προσπάθησα ειδικά να απομακρυνθώ από τα δικά μου χαρακτηριστικά. Απλώς επέλεξα ποιες συμπεριφορές μου (αν μπορούμε να το πούμε έτσι) θα αναδείξω κάθε στιγμή.

Βλέποντας κανείς το έργο παρατηρεί μιας σχεδόν αυτοσχεδιαστική ελευθερία στον τρόπο παιξίματος που μοιάζει να κορυφώνεται στη σκηνή του φινάλε με την συμμετοχή όλου του καστ. Πώς ήταν για σένα από ερμηνευτικής πλευράς η εμπειρία συμμετοχής στην ταινία;

Ήταν μια βουτιά σε κάτι άγνωστο. Η Στέλλα συνειδητά δεν ήθελε να τεθούν βάσεις, με τον τρόπο που ένας ηθοποιός έχει μάθει κι αυτό με έφερε στην κατάσταση εκείνη στην οποία βρισκόταν και ο ρόλος μου. Ουσιαστικά με τον δικό της τρόπο κατάφερε να δημιουργήσει έναν χώρο απόλυτης εμπιστοσύνης ενώ επίσης σε έθετε μετέωρο και ανασφαλή προκειμένου να σε απομακρύνει από οποιαδήποτε συνήθεια.  

Πιστεύεις πως υπάρχει τελικά ατομική ελευθερία σήμερα; Είναι εφικτό να ορίσει κανείς τον εαυτό του με τρόπο που δεν θα αλληλεπιδρά καταπιεστικά με το περιβάλλον και τους άλλους;

Νομίζω δεν υπάρχει μία απάντηση. Άλλοτε πιστεύω πως ναι και άλλοτε πάλι όχι. Κυρίως βέβαια κλίνω προς το όχι. Ελεύθερος διατηρώντας την ελευθερία των άλλων έχω υπάρξει όταν είμαι μόνος μου. Αλλά δε χρειάζεται να αισθάνεσαι συνεχώς ελεύθερος. Κάποιες φορές η ισορροπία των πραγμάτων μπορεί να προέχει. Την ελευθερία όπως και την ευτυχία την αναζητάς συνεχώς. Και όταν κάποιες ελάχιστες φορές την ακουμπάς, τότε τη γεύεσαι σαν κάτι πολύτιμο.

Στο βιογραφικό σου βλέπει κανείς εκτός από συμμετοχές σε θεατρικές παραστάσεις, κυρίως του Εθνικού Θεάτρου, απ’ όπου κι έχεις αποφοιτήσει, και ήδη τρεις κινηματογραφικές εκ των οποίων η μία σε αγγλόφωνη παραγωγή. Ποιες είναι για σένα οι διαφορές και οι ομοιότητες θεατρικής/κινηματογραφική ερμηνείας;

Έχω συμμετάσχει σε τέσσερεις κινηματογραφικες, ξέχασες το «Brothers» της Γιάννας Αμερικάνου!

(Ουπς! Αδιάβαστος...)

(Γελάει). Οι βάσεις είναι σίγουρα οι ίδιες αλλά αλλάζουν οι κώδικες έκφρασης. Στο κεφάλι μου είναι τόσο απλή η διαφορά: Συνήθως, στο σινεμά θα σμικρύνεις τα εκφραστικά σου μέσα ενώ στο θέατρο πρέπει να τα μεγεθύνεις. Αυτό βέβαια εξαρτάται από το εκάστοτε είδος. Στο θέατρο αλλιώς πρέπει να παίξεις όταν απευθύνεσαι σε ένα τεράστιο κοινό, και βρίσκεσαι πολύ μακριά τους, αλλιώς όταν το κοινό μπορεί σχεδόν να σε ακουμπήσει. Άλλα εκφραστικά μέσα χρησιμοποιείς για να «μιλήσεις» τον ποιητικό λόγο και άλλα όταν καταπιάνεσαι με ένα σύγχρονο νατουραλιστικό κείμενο πχ. Στο θέατρο μπορείς να «κλέψεις» όμως λίγο πιο εύκολα. Μπορείς να μην είσαι συγκεντρωμένος και να μην το καταλάβει κανένας. Στο σινεμά δεν επιτρέπεται. Έτσι έχουμε μάθει το σινεμά. Να είναι «αληθινό». Ενώ στο θέατρο επιτρέπουμε την «υπερβολή», τις μεγάλες αφύσικες χειρονομίες και τα ψέματα και τα συγχωρούμε πιο εύκολα. 

Τι σε έλκει περισσότερο, το θέατρο ή το σινεμά;

Μέχρι προσφάτως θα απαντούσα πως προτιμώ το σινεμά. Καταρχάς στις περισσότερες περιπτώσεις σε βάζει στους πραγματικούς χώρους και σε καταστάσεις που τις βιώνεις θες δε θες. Πρέπει να κολυμπήσεις το χειμώνα, να ρίξεις με καραμπίνα, να παίξεις με ένα σκυλί...Όλα αυτά είναι πολύ ενδιαφέροντα και ένας από τους λόγους που ασχολούμαι με την υποκριτική. Στο θέατρο τα πράγματα λειτουργούν σε φαντασιακό επίπεδο και δε μπορεί να τα γευτεί το σώμα σου άμεσα. Επίσης το κοινό μου δημιουργεί ένα τεράστιο πανικό. Τελευταία όμως, άρχισα να βλέπω το θέατρο από την πλευρά της αφήγησης και όχι του βιώματος και μετατέθηκε η στόχευσή μου. Και αυτό με έχει απελευθερώσει στον τρόπο που υπάρχω επί σκηνής.

Ηθοποιός στην Ελλάδα της πολιτισμικής κρίσης. Ποιες είναι οι δυσκολίες, πόσο πρέπει να «καίγεται» κανείς για να διαλέξει αυτόν τον δρόμο;

Είμαι μέσα σε αυτή την πολιτισμική κρίση που λες και επομένως δε μπορώ να δω την κατάσταση ως παρατηρητής. Και σίγουρα δε μπορώ να συγκρίνω, γιατί ηθοποιός έγινα μέσα στην οικονομική κρίση και δεν ξέρω πώς ήταν τα πράγματα πριν. Παρόλα αυτά εμένα η κρίση με βοήθησε στο να πάρω την απόφαση στα 24 μου να αφήσω τις σπουδές στο Πολυτεχνείο. Είτε γινόμουν τοπογράφος είτε ηθοποιός τις ίδιες δυσκολίες θα αντιμετώπιζα. Βασικά, δε θα αντιμετώπιζα τις ίδιες, γιατί αλλιώς κυνηγάς κάτι που θες πολύ, με άλλες δυνάμεις και αλλιώς όταν δε το θες. Θα ήταν πολύ πιο δύσκολο για μένα, ακατόρθωτο, να ζήσω κάνοντας μια δουλειά που δε λατρεύω. Αυτή είναι η πραγματική δυσκολία. Να πρέπει να πηγαίνεις κάθε μέρα σε ένα γραφείο και να μετράς τα λεπτά.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια και τι θα αποτελούσε όνειρο για σένα;

Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε πρόβες με την θεατρική μου ομάδα, C for Circus. Θα ανεβάσουμε τις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου στο Φεστιβάλ Αθηνών. Είμαι πολύ ευτυχισμένος γιατί στις προηγούμενες δύο παραγωγές της ομάδας δε μπορούσα να συμμετάσχω. Επομένως βρίσκομαι σε πρόβες με την «οικογένειά» μου μετά από δύο χρόνια. Αμέσως μετά φεύγω για περιοδεία με την παράσταση «The Great Tamer» του Δημήτρη Παπαιωάννου. 
Θα ήθελα πάρα πολύ να έβρισκα λίγο χρόνο και να πάρω τον Νώντα (το αυτοκινούμενο τροχόσπιτο μου) και να φύγω για ένα μεγάλο διάστημα. Να ασχοληθώ με τη φωτογραφία, να πάω στην Αφρική! 

Σ’ ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα!

Κι εγώ ευχαριστώ!