«Jeremiah Johnson, Ο Αλύγιστος» (1972) του Σίντνεϊ Πόλακ

«Some say he’s dead. Some say he never will be»

Σαράντα χρόνια πριν ο Ρέντφορντ γίνει  ο γέρος και η θάλασσα στο «All is Lost», υπήρξε ο νέος και το βουνό. Αμφότερα κυκλώνουν μια πρωταγωνιστική/σκηνοθετική φιλμογραφία που έχει στο κέντρο της την εφαρμοσμένη αμερικανικότητα (και όχι μόνο) του Άνδρα μες τη Φύση και του ατομικισμού που προικίστηκε από την απώθηση που γέννησε ο σύγχρονος πολιτισμός από την Βιομηχανική Επανάσταση κι εντεύθεν.

Η νοσταλγία και η αναζήτηση της Εστίας παραμένει άθικτη – τουλάχιστον μέχρις ότου η μοίρα του ανδρός τροχοδρομήσει το μέλλον ενός Μύθου – η ταινία βασίζεται όμως σε πραγματική ιστορία. Η μυθολόγηση έτσι γίνεται μοτίβο της δεύτερης συνεργασίας των Πόλακ-Ρέντφορντ. Προσθέτεις τον τυπικό, αλλά ποτέ δωρεάν ουμανιστικό, φιλελευθερισμό της εποχής, την οικοδόμηση του ρεντφορντικού ήρωα που, αντίθετα ας πούμε από τον ιστγουντικό που αρκείται στην εκτίμηση, χρειάζεται και την συμπάθεια, την α λα Χένρι Ντέηβιντ Θορώ προσέγγιση της ύπαρξης στο φυσικό περιβάλλον – με μερικά ξεκάθαρα κλεισίματα ματιού στον Τζακ Λόντον – την έννοια του προσκυνήματος (εξού και ο τέλειος Γουΐλ Γκιρ αποκαλεί τον Τζερεμάϊα «pilgrim») και, τέλος,  την απόσταση ανάμεσα στον θρύλο και την αλήθεια.

Η περιβάλλουσα φύση είναι ανυπολόγιστης ομορφιάς, η χρήση του τοπίου θυμίζει κάποτε τον μεγάλο Άντονι Μαν του ’50 και των πανέμορφων γεωψυχολογικών του τοπίων που υποβοηθούν μερικές αξέχαστες σκηνές: Η συνάντηση με τον παγωμένο άνθρωπο, το πέρασμα απ’ το ινδιάνικο νεκροταφείο, η σκηνή με το άλογο και τον επίδοξο φονιά του. 

Κι ο Ρέντφορντ πρέπει να τ’ αγάπησε πολύ αυτά τα Βραχώδη μέρη: Κάπου εκεί έστησε το Sundance του λίγα χρόνια αργότερα…